Wanneer je je aanmeldt als lid ben ik daar blij mee. Over hoe je dat doet en waarom ik daar blij mee ben heb ik het ergens anders. Ik wil graag die blijdschap laten zien en daarom heb ik een welkomst kado gemaakt. Nieuwe leden krijgen de PDF versie van mijn fotoboek ‘a souvenir of nowhere’. Voor mij was dat het eindpunt van een ontdekkingsreis in mijn eigen fotografie. Mijn doel was om er achter te komen wat de grote lijn was; waar mijn fotografie over gaat en hoe ik dat in beeld breng. Daar ben ik aardig achter gekomen en ik probeer nu bewuster om dat te doen, of soms ook om juist bewust iets heel anders te doen.

In 2012 ben ik een jaar lang bezig geweest met het samenstellen van dit boek. Natuurlijk niet alle dagen en ook niet fulltime, maar er is wel heel, heel veel tijd gaan zitten in het na/bij-bewerken, uitprinten, selecteren, groeperen, sorteren en layouten van alle foto-materiaal. Wekenlang heb ik toch zeker een paar avonden in de week alle foto's op een grote tafel verschoven en vervangen. In december was ik klaar en heb begin 2013 'a souvenir of nowhere' uitgebracht; een mijlpaal, geheel en al bedoeld voor mijzelf, maar je kunt hem ook echt op papier kopen, zowel in paperback als in hardcover.

De titel van het boek is ontleend aan een nummer van de saxofoonband Morphine, die meer prachtigs heeft gemaakt. Op Youtube vind je het nummer Souvenir en met een beetje doorklikken ook nummers als The Night en Buena. Of Radar, de eerste keer dat ik iemand 2 saxofoons tegelijk zag spelen. Morphine stopte toen Mark Sandman, de oprichter en zanger van Morphine op 47 jarige leeftijd tijdens een concert aan een hartinfarct overleed.

Mijn thema voor 'a souvenir of nowhere' :

"Like a smudgy white taxi, driving through a nocturnal snowscape, our present is moving through time. It has no aim, no desire, no emotion, it just moves forward. It is permanently on its way from nowhere to nowhere. Never arriving, there is always further on, there is always more.

All that has passed, is swallowed by the moonless darkness of fading memories. Everything within the range of the headlights is composed of a formless white, there are no details, like hope without joy. The car is full of people, full of conversation, full of love, laughter, pain, lust, sorrow, hope and fear, in short, full of life. Your life. My life. Our lives. Warm and safe. It seems like it will last forever, gently swaying, going nowhere.

We are not aware how we got in this car, how our lives became part of this vibrant present. We only know that at some point we will have to get off, some day, all alone. The others, our beloved ones, must continue the journey and are forced to leave us in the cold creeping dark.

Everyone we know and love is on this same journey from nowhere to nowhere. The only way to gain some immortality is to be meaningful to others. Thus we create a kind of souvenirs. Once we are forgotten, we will be gone forever. A souvenir of nowhere. For that one day. Or actually, for afterwards. Please, remember me..."