Welkom ! Eigenlijk heet ik je nooit welkom, maar deze week wil ik even laten weten dat ik blij ben dat je er weer bent. Ik ben niet op de kijkcijfers gericht, maar hoor zo nu en dan van mensen dat ze mijn blog lezen en wat ze daar van vinden. Dat zijn mooie momenten ! Dank daarvoor. En ook wanneer je me zo nu en dan leest en ik dat niet weet, ben je echt van harte welkom.

Deze week gaan we het, zoals al een aantal weken geleden gepland, over intimiteit hebben, kort uiteengerafeld in een vorig bericht in de begrippen klein/menselijke maat, besloten, vertrouwd en dichtbij.  Ik zou onderzoeken óf en hoe ik intimiteit in mijn beelden gebruik... En ja, dat is het geval. Ik heb nog lang niet mijn hele foto-archief door gespit en er zijn vast betere voorbeelden te vinden, maar voorbeelden vinden is ook niet het lastige van zo'n zoektocht.

Soms zoek je naar iets anders dan waar je naar op zoek bent. Ik begon met zoeken naar "intimiteit" in mijn beelden en uiteindelijk merkte ik dat ik het beter over de ontwikkeling van die intimiteit in mijn beelden kan hebben. Maar ook de ontwikkeling van wát ik zie en me boeit. Een ontwikkeling die ook een beetje lijkt op mijn eigen ontwikkeling; ik kom daar straks op terug. Eindresultaat is dat ik onverwacht weer net iets meer te weten kom over mijzelf en hoe ik fotografeer. En daar doe ik dit tenslotte ook zeker voor; om mezelf te reactiveren op fotografisch gebied. Boeiend, in ieder geval voor mijzelf 😉

Groei start ergens

Gaandeweg ontdekte ik dat ik het over de ontwikkeling van intimiteit in mijn beelden moest hebben en over het wat en waarom van wat ik fotografeer. Ik heb de indruk dat ik in het gebruik van intimiteit vooruit gegaan ben en beschrijf het dus als "groei". Die groei start op enig moment, maar waar ik mijn verhaal start is nogal arbirair. Laat ik beginnen bij het fotomateriaal dat ik meenam voor mijn toelatingsgesprek aan de fotoacademie. Uit die foto's heb ik een drietal kenmerkende beelden geselecteerd; allemaal gemaakt op Vlieland. Links en midden zie je het reddinghuisje op twee verschillende wijzen. Rechts een zonsondergang op het strand. En je weet het, op de foto klikken maakt hem groter...

Toen ik mijn toelatingsmateriaal liet zien bladerde de beoordelend hoofddocent door mijn foto's, bekeek ze allemaal met aandacht en wist toen te melden dat ik wel moest weten wat ik deed door me aan te melden. Op de fotoacademie zou ik niet gaan leren om (nog) mooiere foto's te maken, integendeel zelfs. Gelukkig was dat precies waarom ik daar was; omdat ik zo langzamerhand het gevoel had gekregen dat technische perfectie gecombineerd met "mooi" best leuk was om na te streven, maar dat ik verder wilde; ik wist alleen niet hoe en ik wist niet waar naar toe. Daar had ik iemand voor nodig die me "een weg" liet zien en uitproberen.

Een weg

In die 4 jaar op de fotoacademie heb ik veel geleerd. Al vrij snel merkte ik dat ik "dichter bij" wilde. Ik wilde dat je het onderwerp en betekenis van de foto kunt voelen in plaats van alleen kunt zien. Dat er gevoel in mijn foto's zou komen, "verbeelding" in plaats van "afbeelding". Het was het begin van wat ik vorige week beschreef als "te dichtbij". Volgens mij was het al in het eerste jaar dat ik geen groothoek foto's meer maakte (alle 3 bovenstaande zijn dat). Ik beperkte me tot de 50 mm lens; daar doorheen zie je alles zoals je zelf ook kijkt. Voor als je je daar niets bij kunt voorstellen, probeer dan eens het volgende :

Er van uitgaande dat je een leesbril voorhanden hebt (voor mensen in mijn omgeving een must-have), hou die dan op armlengte voor je. Kijk daar doorheen naar de wereld en beweeg van links naar rechts. Je ziet dat het beeld anders door de bril schuift dan zonder bril. Het beeld vertekent en die vertekening zorgt, zeker bij een groothoek, voor meer afstand in het beeld dat je maakt.

Stappen op de weg

In het tweede jaar (als ik mij correct herinner) heb ik onderstaande beelden gemaakt als onderdeel van een serie over "nostalgie". Een begrip dat vreemd genoeg bij veel vrouwen anders werkt dan bij veel mannen. Vrouwen worden er verdrietig van om terug te kijken naar alle prachtigs dat geweest is en nooit meer terugkomt; mannen hebben er vaak juist een positief gevoel bij dat er al zoveel moois is gebeurd en nog zou kunnen gebeuren. Vreemd eigenlijk, dat verschil. Ook vreemd is dat ik er nu pas tijdens het schrijven achter kom dat dit voorbeeld naadloos aansluit bij de bovenstaande foto's van Vlieland. De nostalgie heb ik in beeld gebracht op de oude veerboot naar Vlieland... De weg en de stappen...

 

Kleine stapjes

Je ziet aan bovenstaande beelden dat ik ontegenzeggelijk op weg was om gevoelsmatiger, inhoudelijker en dichterbij (en minder makkelijk mooi) te fotograferen. Ik zag in deze foto's kans om een gevoel in beeld uit te drukken. Daar was ik toen al best blij mee.  En ik denk dat ik daar nog steeds stappen voorwaarts in maak.

Om even terug te komen op mijn constatering dat mijn fotografische ontwikkeling lijkt op mijn persoonlijke : vroeger, zo'n 30-40 jaar geleden was ik een stuk meer naar binnen gericht. Misschien zou je me als een nerd kunnen beschrijven, maar dat is ook weer wat te gemakkelijk. Wel was ik veel minder op mensen gericht en sociaal een stuk moeizamer. Ook liet ik mezelf in contacten niet gemakkelijk zien. Mijn hobbies waren technisch en individueel.

Voor mijn gevoel ben ik nog steeds niet een open boek, maar voor wie dat wil is er wel meer dat ik bloot durf te geven. Dichterbij zeg maar. Nog steeds ben ik (soms te) blij met mezelf, maar ik kan nu ook echt blij van anderen worden. En dat delen. Mooi, hoor ik sommigen denken, vooral als het zo fraai zou zijn. Ik besef dat ik ook erg eigenwijs ben, een betweter bij tijden. En dat schijnt nogal hinderlijk te zijn, haha. Maar los daarvan denk ik dat ik ook (beter dan voorheen) wezenlijk contact kan maken. En in mijn fotografie zie ik ook beide elementen terug....

Ontmoeting en vermijding

In onderstaande losse beelden uit Sevilla zie je dat ik tegenwoordig ook mensen fotografeer. Als buitenstaander, dat wel, maar ik onderzoek ze... Een soort straatfotografie. Dicht er bij en toch los van alles. Mensen blijken een boeiend onderwerp te zijn... En ik dring me min of meer hun wereld binnen; ik breek in binnen hun intimiteit. Op de meest rechter (in bedevaartsoort El Rocio) zie je trouwens dat 2 mensen me "door" hebben; net iets te dichtbij (zie vorige week). Dat moet ook wel; ik heb wel 8 beelden van ze gemaakt. Dat gaat toch opvallen !

Waarheen

Mooi is dat, als je zo'n blog schrijft en er soms (zoals bij deze aflevering) een paar uur voor hebt om beeldmateriaal te selecteren. Dan merk ik wat die groei nu eigenlijk geweest is. In de beelden die ik meenam voor de toelating tot de fotoacademie waren geen mensen te vinden. Op een paar foto's van eigen kinderen of die van vrienden waren het foto's met afstand, gestileerd, zonder veel gevoel. Er zat ook geen zoekende blik in; het was wat het was. De laatste jaren ben ik zoekender geworden. Naar inhoud, naar gevoel, naar wat mensen voor me betekenen, naar wat ik voor mensen beteken en dan vooral mijn naasten. In mijn fotografie doe ik dat als toeschouwer en laat zien wát en hoe ik waarneem.

Epiloog

Tot zover een eerste bericht over intimiteit in mijn fotografie. Komende weken zal ik er zeker nog eens, misschien minder gericht, op terug komen. Bij het doorbladeren van een heel aantal mappen zag ik dat ik gegroeid ben in het "dichtbij" concept. Verder onderzoek lijkt me spannend, maar of ik daar hele afleveringen mee ga vullen...

En dan nog even wat anders. Een aanzienlijk deel van mijn lezers had misschien een ander soort bericht verwacht deze week. En ja, ook dit bericht had zomaar weer een in memoriam kunnen zijn; er is opnieuw iemand overleden. Dit keer wil ik nog even wachten met een herdenking. Het is nog te vroeg en omdat ik dicht bij deze persoon en zijn naasten stond/sta heb ik meer invalshoeken en meer tekst. Ja, ik ga vast en zeker een bericht aan hem wijden, maar het kan zomaar nog een tijdje duren voor ik weet hoe ik dat wil hebben.