Type 2 : argwaan

Dreigende ongemakkelijkheid zorgt er voor dat je het gevoel hebt dat je als een soort 'vlieg op de muur' aanwezig bent. Word je ontdekt, dan wordt je met een krant doodgeslagen. Gelukkig heb ik niet het postuur dat ik daar bang voor hoef te zijn, maar aangesproken worden op mijn grensoverschrijdend binnendringende gedrag vind ik ook niet leuk.

Een voorbeeld is onderstaande foto. Deze twee mensen zitten in een park in Sevilla in de regen. Er staat een fotograaf (ik) dicht bij ze op het pleintje terwijl het regent. Het uitgestrekte park is verder vrijwel verlaten; zeker daarom is het al een beetje vreemd dat ik nou net op dat pleintje sta. Ik heb geen paraplu op, maar sta te fotograferen. Wanneer ik de foto maak houd ik de camera overduidelijk in hun richting. Dat hebben ze ook zeker door; ze hebben me zeker opgemerkt. Met een licht argwanend gevoel, want "wat doet die man daar". Toch kijken ze niet naar mij.

 

 

Hoe werkt dat dan ? Ik loop door het park en kom toevallig hun kant op. Zij zitten daar al, paraplu op, met elkaar in gesprek. Ik zie ze zitten en zie de foto die ik wil maken al voor me. Dan loop ik rustig "hun" pleintje op. Ze kijken een beetje verstoord naar me; het is inderdaad "hun" pleintje. Ik loop dan eerst naar de plek links naast ze en kijk uiterst geïnteresseerd naar de lupinen die achter hen staan, richt mijn camera, zoek het juiste beeld en maak een foto.

Daarna loop ik naar het midden van het pleintje en maak de foto waar het me om begonnen was. Het zou, voor hun gevoel, om de lupinen kunnen gaan. Als er toch argwaan ontstaat, loop ik nog een keer naar ze toe, geef ze een schaapachtig lachje en ga omzichtig nogmaals de lupinen op de foto zetten en loop dan weer terug naar het midden. Vrijwel iedereen concludeert in zo'n "geloofwaardige" situatie dat ze zelf "veilig" zijn... En zeg nou zelf, die lupinen zijn ook zeker de moeite waard...

 

 

Is dat ethisch wel verantwoord ? Ja, die vraag stel ik me ook wel eens, maar gelukkig niet te vaak. Moet ik ze niet vertellen dat ze op een foto van me komen ? Nee, dat vind ik zelf niet nodig. Het is publieke ruimte, zij zitten daar zoals ze daar zitten; daar maak ik niets anders of lelijkers van. Ze hebben echt wel door dat ze in mijn beeld zitten, dat kan niet missen. Als ik ze aanspreek en zeg dat ik een foto wil gaan maken waar zij een rol in spelen, gaan ze poseren. Door het feit dat ze zich (met lichte argwaan) veilig wanen, ontstaat het "(te) dichtbij" gevoel. Als ze gaan poseren is het weg. Op deze manier ben ik een toeschouwer en zijn zij de geobserveerden; ik ben een (ongenode) gast in hun wereld.