Heb jij dat ook met de kerstvakantie ? Ik blijf het ongelooflijk vinden. Zoals gebruikelijk had ik, naast de vanzelfsprekende kerstvakantie-onderdelen, weer een hele lijst met bezigheden gepland die er om schreeuwden eindelijk eens door de vingers te gaan.

Omdraaien, tegen het licht houden, terugkijken, analyseren, doorvoelen en vooruit denken. En hoe ongelooflijk ook, ik ben er nog bijna niet toe gekomen. Die laatste weken van afgelopen jaar zijn voorbij gevlogen. Zo'n kerstvakantie is hard werken...

even lekker op de rem

Onvoldoende tijd om gefocust tot een zinvol retrospectief te komen en al zeker te weinig tijd om perspectief in de zin van een toekomstvisie te ontwikkelen. Dat is helemaal niet erg, maar voor twee weken vrije tijd wel onbegrijpelijk. Het was een maalstroom van (fijne) gebeurtenissen. Een vakantie die anders gelukt is dan ik had zien aankomen.

Gelukkig heb ik in alle hectiek nog wel kans gezien om het SPAGHETTI jaar met een stevig oudjaarsbericht af te sluiten over de vaagheid van de verte. Vandaag start ik met mijn eerste bericht in 2020. We gaan langzaam aan beginnen; een beetje serieus en ook even op de rem...

voldoening

Vorig jaar rond de aanvang van het nieuwe jaar probeerde ik ook een SPAGHETTI balans op te maken. Hoofdconclusie was toen dat ik meer op pad moest; meer reactivering in de praktijk dus. Dat is gelukt en daar ben ik blij mee. Ik ben, al waren het dan kleine foto-uitstapjes, veel actiever met het maken van foto's bezig geweest en heb veel nieuw materiaal in SPAGHETTI gebruikt.

Een tweede groot voornemen was om iets te doen met de overblijfselen van 2018. Ook dat is gelukt. Ik heb een prachtig (en dat zeg ik niet alleen zelf) boek weten te produceren. Het is nog gewoon te vinden in mijn winkel (die binnenkort op de schop gaat). Zie de bladzijde van jaar NUL.

knagend

Ik zie dat er ook nog heel wat half-afgeronde puntjes van mijn toenmalige voornemens liggen. De lengte van de berichten kan nog wel wat korter, de focus wat beter, minder uitweidingen en afleidingen en projectmatiger werken. Samen met de voortzetting van de geslaagde voornemens is dat een eerste begin van nieuwe voornemens.

Een echte planning heb ik nog niet, maar het begin is er. Prominent staat natuurlijk mijn tweede verzamelboek met alle berichten en foto's van 2019 in dat lijstje. Wilde gedachten over een boekwerk (of twee) met alleen beeldmateriaal spoken ook door het hoofd, ik wil bovendien nog meer op pad om meer foto's te maken en, je kent me, er is nog veel meer dat door het hoofd raast...

slow start

Deze week nog even op de rem. Rustig aan beginnen aan een nieuw jaar; volgende week hoop ik wat meer zicht te hebben. Eén goed voornemen is met zekerheid om mijn portret project de komende maanden echt uit te voeren. Zoals ik eerder berichtte was ik daar mee begonnen met een eerste poging.

Samen met Frank ben ik bezig geweest om een vorm en beeld te vinden voor hetgeen hij als zijn meest krachtige, voor stabiliteit en eigenwaarde zorgende eigenschap is. We hebben dat gedaan met een mooi gesprek over ons zelf; dat is het fijne van zo'n onderwerp, dat het tot iets inhoudelijks leidt. Natuurlijk hebben we ook getracht een bijpassende fotografisch verbeelding te maken.

 

 

klein stukje

Tijdens de nieuwjaarsnacht hadden we het er nog even over. Ik ben zeker blij met het portret, maar het drukt niet uit waar we naar op zoek waren. Het laat aan de niets-vermoedende toeschouwer een man zien die er niet heel toegankelijk uit ziet; min of meer in zichzelf gekeerd is. Op zich hou ik daar erg van, de afwezigheid van de geportretteerde, maar dat was niet ons doel.

Raar is dat met portretten. Een portret laat altijd maar een heel klein stukje zien. Dit portret laat zo'n te klein stukje van Frank zien; ik ken hem anders, vooral als een poëtisch, gevoelig mens die zich boeiend, verrassend en verbonden weet uit te drukken in gesprek, schrift en verbeelding (ruimtelijk en plat).

anders gelukt

Wel blij dus, maar dit was toch niet volgens de bedoeling van het project. Niet mislukt, maar gewoon anders gelukt. En nee, dat is geen vorm van omdenken, maar houdt meer verband met de dubbelheid der dingen die ik ook voor die omdenk-modegril al ervoer.

En ach, het was de allereerste poging in mijn portret-project. Waar we naar op zoek waren laat ik nog even in het midden. We gaan het gewoon nog eens opnieuw proberen. De zoektocht zelf is immers altijd minstens zo boeiend als het doel.