Soms is het moeilijk; al een paar weken ben ik er mee in gevecht dat de tijd die ik voor alles heb te krap is. Eigenlijk heb ik dat al een leven lang natuurlijk; nooit genoeg tijd, of beter uitgedrukt, altijd te veel om te willen en te doen. Afgelopen weken zit ik bovendien wat in een dal. Zodanig dat ik me wat zorgen begin te maken over de voortgang van mijn project CAPPUCCINO. Die zorgen gaan over energie en over motivatie. Die twee hangen samen en wanneer ik mijn bioritme laat berekenen (volgens mij voor het eerst in 20 jaar) lijkt me duidelijk waar ik vandaag in zit 😉 : intellectueel op een hoogtepunt, waardoor ik mijn problemen volledig besef en emotioneel en fysiek op een dieptepunt (valt best mee hoor).

 

 

Energie

Genoeg onzin (want zo zie ik een dergelijke bioritme berekening wel). Mijn energie voor CAPPUCCINO heeft te leiden onder het feit dat ik vast zit met mijn cursus. Ik zit vast omdat ik een stap moet maken die ik niet kan. Ik moet mijn eerste testvideo gaan maken. Mijn eerste echte testvideo! En die moet ik laten zien aan de Udemy begeleiders. Dat vind ik moeilijk, dat heb je eerder kunnen volgen. Reden daarvoor is dat ik nogal perfectionistisch ben. Ik heb mijn lat te hoog gelegd en het moet nou ook nog meteen ruim daar boven uit komen, maar dat wil ik mezelf ook weer niet toegeven. Ik moet mezelf toegeven dat ik sommige dingen misschien (nog) niet kan zoals ik dat zou willen. En ja, daar hang ik nu al weken tegen aan met vermijdend gedrag, zoals de gele-briefjes app (die ondertussen wel een stap vooruit heeft gemaakt). Ook heb ik de afgelopen weken veel tijd besteed aan mijn "normale" blog; dat heeft ook voorrang, want is bedoeld om de mijzelf fotografisch te reactiveren; project CAPPUCCINO is daar slechts een uitvloeisel van. Kortom, ik heb die energie wel, maar kan hem niet opbrengen voor CAPPUCCINO...

Motivatie

En dan de motivatie; die kan je over zo'n stap heen duwen, maar dat lukt op het ogenblik ook niet. Ik volg op de Facebook bladzijde de bestaande teachers een beetje en word daar niet heel blij van. Sommigen zijn razend enthousiast wanneer hun cursus na drie maanden in totaal 100 dollar heeft opgeleverd. En dat gaat dan om cursussen waar zeker 100 uur werk in is gaan zitten. Even rekenen. Dat is per jaar in dat tempo 400 dollar en in 2 jaar dus 800 dollar. Laat het verdubbelen, dan zit je op 1600 dollar in 2 jaar. Op zich doe ik dit niet voor het geld, en had me al helemaal verzoend met het idee van "slechts" enkele honderden euro's per maand. Maar met dat tempo heb je na 2 jaar, wanneer je ondertussen niets hebt gedaan aan marketing of studentondersteuning, voor 16 dollar per uur staan te werken. Dan ben je na twee jaar op het punt dat het je hetzelfde oplevert als een krantenwijk. Op mijn leeftijd en met mijn achtergrond is het niet gebruikelijk om blij te worden wanneer je een krantenwijk kunt krijgen...

En nu dan ?

Stoppen ? Nou, dat zal echt het laatste zijn dat ik doe. Ik geef me niet snel gewonnen, en al helemaal niet wanneer ik zelf het probleem ben, haha. Kleine stapjes gaan zetten dus. Komende week moet ik van mezelf doen :

• "studio" opbouwen in mijn kantoor (dat is in ieder geval ruimer)
• 2 testopnamen maken beeld en geluid (die krijg je waarschijnlijk niet te zien)
• in het Engels scripten van de introductie
• lijst maken met aanpassingen die ik aan de studio en mezelf moet doen

En waarom zou dat nu opeens wel lukken ? Omdat het een concrete stap is, omdat het opbouwen van de studio iets is waardoor ik er vervolgens iedere dag tegen aan loop, 2 opnames is goed te doen en het wordt niet een overdreven drukke week. Bovendien heb ik mijn fotografieblog voor komende vrijdag al wel aardig in het hoofd. En natuurlijk, en dat is een prima motivatie, om te laten zien dat zo'n bioritme flauwekul is (ik hou er net iets te veel van om gelijk te krijgen 😉 )