Je moet het maar durven; leunen op een ander. Dan heb ik het niet over de mensen die boven op een ander moeten staan om zichzelf te laten zien aan de wereld, maar over afhankelijkheid en ondersteuning. Over dat je een ander nodig hebt en dat er een gelijkwaardige verbinding ontstaat. In die hoedanigheid kun je afhankelijkheid zien als een sterkte, al is mij dat anders ingegoten.

Zelf ben ik meer het type van de onafhankelijkheid, van de zelfstandigheid, van het zelf-doen... Daar is ook goed mee te leven, hoor, maar als je anderen zo weinig echt nodig denkt te hebben, is het maken van verbindingen minder vanzelfsprekend. De dwingende, onontkoombare noodzaak ontbreekt. Best jammer, die keerzijde van de medaille.

omzagen

Nee, afhankelijkheid is niet één van mijn sterke kanten. Verbindingen die ik met anderen maak worden dan ook niet geïnitieerd door noodzaak. Wat ik gewoonlijk zelf kan, zal ik in dit geval ook zelf moeten. Ik moet er voor kiezen om verbinding te maken en te houden. Dat doe ik graag, begrijp me niet verkeerd; de verbindingen die ik met anderen heb ervaar ik absoluut als heel waardevol en fijn.

Deze gedachten kwamen in me boven (en natuurlijk nog hinderlijk veel meer, maar we houden het kort) toen ik eindelijk eens de boom bij de speeltuin, zo'n 100 meter van mijn huis, fotografeerde. Ik had hem al veel langer op mijn lijstje staan en had meermalen de vrees te-laat te zullen zijn. Bij werkzaamheden in de buurt van de speeltuin ben ik altijd bang dat iemand bezig is om hem om te zagen. Onze gemeente hanteert graag de zaag onder de noemer van onderhoud...

omvallen

De boom bij de speeltuin is de vertegenwoordiging van intern leed ten gevolge van afhankelijkheid. Het is een samengestelde boom; een geënte combinatie. Het onderste deel is één boom; het bovenste deel een andere. Meestal wordt zo'n samenstelling gemaakt om de bovenste boom een extra sterke basis te geven; in dit geval is het andersom uitgevallen. Omvallen door de keerzijde-van-de-keerzijde van de medaille...

Eerst een totaalbeeld, waarbij de rommeligheid van de achtergrond me fotografisch stoorde :

 

 

essentie

In beeld kan het spannender dan bovenstaand. Dichterbij en daarmee minder rommel, meer indringend en meer essentie. De essentie wordt immers gevormd door de afhankelijkheid; doordat het bovenste deel nog in gezondheid het leven wil vasthouden en het onderste deel daar, door eigen terminaal verval, niet bij kan helpen.

De onverbrekelijkheid van die fatale afhankelijkheid, onafwendbaar naar de ondergang glijdend, doet me pijn. Een paar blaadjes aan de bovenzijde van het beeld laten de restanten van de levenslust zien, terwijl het gapende gat aan de onderzijde een vooraankondiging van het naderend einde is...

 

 

muziek

En dan denk je alles gehad te hebben en is er ook nog muziek. Dat kan alles mooier maken, maar ook de diepten verdiepen. In de auto, denkend over mijn SPAGHETTI van deze week, hoor ik Adèle. Over hoe het ook nog kan; een nog sterkere verbinding, afhankelijkheid en overgave. Over afbreukrisico's gesproken... Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead...