Mooi dat ik zelf soms niet eens weet waar zo'n SPAGHETTI over zal gaan. Soms heb ik, wanneer ik begin te schrijven, al een week lang een onderwerp stevig in het hoofd en als het meezit lukt het ook nog om dat op papier te krijgen, maar deze week was ik er wat mee aan. Het was al donderdag en ik had nog niet eens foto's uitgezocht en nog geen idee van een verhaal. Vreemd genoeg had ik dat al wel voor volgende week, maar hoe dat komt vertel ik je dan.

Ach ja, ik word daar gelukkig niet meer gespannen van. In het begin van mijn blog had ik geen idee of ik op tijd iets te melden zou hebben. Nu moet ik mezelf regelmatig (na toch al teveel tekst) afkappen. Maar nee, deze week was inhoudelijk ook voor mij vrij lang een raadsel. Toch mooi hoe zo'n bericht dan gaandeweg groeit uit gebeurtenissen, herinneringen en associaties. Bijzonder hoe dat altijd weer lukt. Een Gods-geschenk ? Nee, daar geloof ik toch echt niet in. Niet bij zoiets futiels als een blog. Dat je denkt dat iemand die op je pad komt een Gods-geschenk kan zijn, kan ik nog begrijpen. Maar we moeten de Lieve Heer ook weer niet teveel eer geven. Hoewel ie deze week ook weer van de partij is.

Lofliederen in de bubbel...

Rare week was het, vorige week. Beetje somber, zoals ik had geschreven. En moe. Dank voor de zorgen en het medeleven, maar zo zwaar was het niet hoor. Bovendien was ik vrijdag op pad met een fijn gezins-plus gezelschap naar Den Haag. Daar gegeten en uitgebreid gedronken, overnacht en 's-ochtends met zijn allen naar het Omniversum geweest. Blijft mooi, zo'n bioscoop-bol waar je binnen in zit. Veilig in een bubbel en met een enorm uitzicht op een wereld die begrijpelijk en geweldloos (films voor alle leeftijden) aan je gepresenteerd wordt. En zo komen we bij het eerste deel van onderwerp voor deze week : de veilige bubbel.

Tweede deel van het onderwerp komt van de televisie. Laatst trof ik daar Huub Oosterhuis aan en mensen die liederen van hem zongen. Ook een bubbel. Meer een bubbel van zelfbevlekking met lofliederen. Retoriek en blijde opgewektheid. Nee, geen vrolijkheid, maar blijdschap en opgewektheid. En met een blik in de ogen, waar mij echt fysiek de rillingen van over de rug lopen. Spannende tv dus. Opgewekt ben je wanneer niet beter (meer) weet; je geen ellende (meer) hebt doordat je Het Grote hebt toegelaten in je hartje. Opgewektheid is dan ook een soort stabiele toestand. Vrolijkheid wisselt nogal en word je vanuit contrast. Bij mij was vorige week de vrolijkheid even zoek; deze week gaat het een stuk beter, dank je. Eerst maar eens een  plaatje. Leven en dood, verval en hoop...

 

 

Zorgen over morgen

Ik maak me gelukkig niet snel zorgen. En kennelijk hoeft dat ook niet meer. In Sevilla zag ik ze voor het eerst weer. Later ook in Leeuwarden, Groningen, Utrecht en Den Haag. De Brengers Van Het Goede Nieuws. Duidelijk in de veilige bubbel. Gewapend met "de blik" en met een dubbele standaard met kleurige brochures en tijdschriften. Tegenwoordig ook met een bord met een slogan : "Nooit meer verdriet". Dat is nou net wat ik bedoel met blijdschap en opgewektheid. Ik wil helemaal niet "nooit meer verdriet". En ik wil zeker niet meewarig aangekeken worden door mensen die daar, door hun Overgave aan Het Grote, boven staan. Die daar niet voor zichzelf staan, maar voor mij. Verdriet is niet fijn, maar het houdt wel in dat je diep geraakt kunt worden; dat je open staat.

Nu ik er over nadenk kijk ik eigenlijk meer televisie dan ik dacht. Ergens afgelopen week zag ik ook een documentaire waar een Boeddhist in zat. Die zei mooie dingen die ik maar deels begrepen heb en daardoor des te beter zijn blijven hangen. Hij had een andere manier om tegen ellende en geluk aan te kijken en andere manieren van kijken interesseren me altijd erg. Niet alleen het mooie en het goede maakte volgens hem de kwaliteit van het wonder van het leven. Ook de pijn en ellende zorgt daarvoor. Dat zijn geen verschillende dingen. Het is niet samen een geheel; het is van hetzelfde één. De bubbel kán dus niet alleen maar veilig zijn. Dat wordt nog even nadenken...

 

 

En wat is de voorlopige conclusie ? Dat ik het nog niet eens heb gehad over de foto's van deze week. Relatief recente uitstapjes naar Vlieland en Bilthoven. Over leven en dood, verder niet heel spannend; het zal door de vooravond van mijn verjaardag komen... Ook ben ik nog niet klaar met de onderwerpen die ik twee weken geleden van plan was. Over verwondering, over een open blik. Over het waarom van afwijzing en verwerping, over afgeslotenheid. Wel heb ik daar een klein begin mee gemaakt in deze aflevering. Volgende week misschien verder. De wereld is een overdonderend wonder. Iedere vorm van verklaring schiet tekort.

 

 

Soms doet het pijn, soms niet...

Als laatste een liedje. Niet van Huub Oosterhuis en zelfs niet over de Volmaaktheid van Het Grote. Een liedje vol onbegrijpelijke vrolijkmakende romantische treurnis. Even uit-luisteren voor het beste resultaat (het wordt vrolijker). Quiero mas noches con locos. Met de zachte tegenstrijdigheid waarmee alles in het leven me liefdevol aankijkt. Dat heb jij hopelijk ook; soms doet het pijn, soms niet... Laat je raken. Blijf buiten de bubbel. Sterkte met het verdriet. Gelukkig is het is van hetzelfde één.