Nog een werkje : ons nieuwe logo
Nog ééntje in het kader van werk, maar daarna hou ik er over op. We hebben een nieuw logo. Als bedrijf heten we toCube. Dat zou je als een Engels werkwoord kunnen lezen : to Cube. Dat werkwoord bestaat ook echt. Het betekent kwadrateren, maar met een beetje fantasie zou het ook "opstapelen van blokken" kunnen betekenen. In ieder geval zit de kubus-gedachte er in. En dat is ook precies wat we doen; we stapelen deelbeslissingen als een soort Lego-bouwsteentjes op elkaar om tot een grotere beslissing te komen. Die bouwsteentjes-stapeling zit in onze bedrijfsnaam. In het logo komt de kubus terug als bovenzijde en rechterzijde. Bovendien vormen die twee kubusdelen samen een pijl; wij geven richting aan beslissingen met onze tools.
Waarom laat ik dit zien. Simpel, omdat ik het logo zelf gemaakt heb; het is beeldmateriaal en ik ben er best trots op. Het gaat over beeld, inhoud en betekenis. Op de cursus-website Udemy, waarvoor ik nog steeds hoop ooit zelf een cursus te ontwikkelen over fotografie, had ik een cursus grafisch design aangeschaft (10 euro voor 8 uur video). Doordat ik al een tijdje ontevreden was met ons huidige logo ben ik aan het denken en spelen gegaan met de kennis die ik uit die cursus opgedaan heb. Nou ja, ik ben blij met het resultaat.
Ouder worden
Klaar met werkgerelateerde onderwerpen. Eerst nog heel even over de depressiviteit. Het viel me destijds, toen ik een lichte vorm had, op dat, wanneer je een depressie hebt, je helemaal niets meer wilt of kunt. Dat is niet te bevatten op het moment dat je er niet in zit. Alles lijkt zinloos en alle energie om ook maar iets te doen ontbreekt. Psychologen gaan er van uit dat een depressie kan worden behandeld en dat je er van af kunt komen. Die maakbaarheid klinkt je op dat moment ongeloofwaardig in de oren. Toch werkt dat wel. Conclusie : Je hoeft niet alles te geloven om het werkend te zien. Die zet ik even op mijn lijstje met nog te behandelen onderwerpen. Vandaag is daar een samenhangend onderwerp bij gekomen : het placebo effect.
Afgelopen weekend was ik jarig. Daarbij heb ik nieuw uitzicht gekregen. Niet langer kijk ik uit op de 60, maar het nieuwe uitzicht is 70. Dat bevalt me allerminst. Nu toch wel zo'n beetje echt over de helft. Dat wil ik niet. Ik wil wel 100 worden, maar geen 60 zijn. Het wordt nog wel even wennen. Niet zeuren; ik ben er in ieder geval nog en dat had ook zomaar anders kunnen zijn.
Jarig
Op mijn verjaardag heb ik mooie kado's gekregen, al had ik die niet gevraagd. Ik had aan een zeer ingeperkte groep vrienden gevraagd om een gerecht mee te nemen en dat we met zijn allen dat gingen opeten. Moeilijk is het dan altijd om te bepalen wie wel en wie niet en dat gaat ook nooit helemaal goed, helaas. Maar al met al maakte die opzet dat iedereen een eigen topgerecht maakte dat het een mooie gezamenlijke viering werd. De gerechten had ik als kado-vervanging gevraagd. Toch kreeg ik ook nog van alles daarnaast.
Om één van de kado's even in een context te zetten moet ik even terug naar de zomervakantie. Ik was voor dat verhaal, zoals ieder jaar tenminste twee weken, op Vlieland. Tijdens de braderie heb ik daar, waarschijnkijk door de bespiegelende zingeving-zoekende invloed die mijn SPAGHETTI blog op me heeft, een Jezus aangeschaft. Ik trof hem in een doos bij de Drumbandschuur; een soort vuilnis-recycle verkoopplek die alleen op zaterdag geopend is. Achter handgeblazen, gebold glas, met een vergrijsd fluwelen achtergrond hing ie aan het kruis. Bloed op de voeten en handen. In een houten lijst; in één woord prachtig. Probeerde nog af te dingen, maar dat lukte niet. Ach, je moet zo'n Jezus ook ook waarde schatten.
Voor mijn verjaardag kreeg ik zijn broer kado.... Een blauw kruis, zwarte stof op de achtergrond, geen bloed, maar ook in een lijst met glas er voor. Raar hoor, om als niet-eens-twijfelende-absoluut-niet-gelovige plotseling twee Christusbeelden te hebben. Nu nog een mooi plekje aan de muur vinden. In vorige afleveringen is je vast opgevallen dat ik wel iets met dat soort beelden heb, maar meer omdat het voor mij het symbool van de onbegrijpelijkheid van het geloof op zich is.
De toekomst
De afgelopen 60 jaren drukken zwaar op me, in de zin van de teller die onverbiddelijk mee loopt. Gisteravond hoorde ik dat bekende Nederlander Emile Ratelband bij de rechter heeft aangevraagd om zijn officiële leeftijd van 70 naar 50 terug te mogen brengen. Dat ga ik met belangstelling volgen !
Er is nog een tweede punt dat te maken heeft met het verstrijken van de tijd. Het is inmiddels november en ik ben met SPAGHETTI al veel verder gekomen dan ik verwacht had toen ik eind vorig jaar het project opzette en mijn blog startte. Maar hoe moet dat verder in 2019. Wat wil ik nog doen om 2018 af te sluiten, maar vooral, hoe ga ik verder met het blog. Voor mijn gevoel heb ik onvoldoende beeldmateriaal om het hele jaar vol te maken; dan zou ik echt wat nieuws moeten gaan fotograferen. Uiteindelijk was SPAGHETTI daar ook om begonnen; om mezelf te re-activeren op fotografisch gebied. Misschien moet ik dat toch iets meer letterlijk gaan nemen. Komende weken komen we hier vast op terug.
En als je ideeën hebt over de SPAGHETTI afronding van 2018 of voor hoe ik in 2019 verder zal gaan, al zijn het rare, dan hoor ik die heel graag ! Inspiratie kan geen kwaad... Gelukkig heb ik zelf ook wel wat plannen, maar ben gewoon benieuwd wat jij kunt bedenken.