Al meteen de eerste dag verzuchtte ik tegen mijn zoon : "als ik nog een tweede leven heb, wil ik in Portugal wonen en wel hier in Porto". Wat een geweldig land is het en vooral wat een fijne sfeer en lieve mensen. Slechts een tweetal uitzonderingen op die laatste regel; één juffrouw die de hele dag onder de grond in de parkeergarage werkte en één die op het vliegveld volcontinu belast was met het onder de automaat zetten van de koffiekoppen. Ik kan me er iets bij voorstellen dat je daar niet heel gelukkig van wordt.

Kort samengevat, het was een prachtig extra-lang weekend en we hebben beiden erg van Porto genoten. Reden daarvoor is zeker het feit van een vader-zoon uitstapje op zich. Onze gezamenlijke reisbeleving werd daarbij krachtig ondersteund door alles dat Porto te bieden heeft. Zonder reclame te willen maken: we hebben de lekkerste wijn in jaren gedronken (Dona Leonor Grande reserva 2012), veel fijne mensen ontmoet, van de ondergaande zon boven de Atlantische Oceaan genoten en prachtige landschappen, kerken, begraafplaats en oude binnenstad gezien, om maar een paar punten te noemen.

niet het doel

Al voor we het vliegtuig instapten had ik me gerealiseerd dat het geen foto-uitstapje zou worden. Dat wilde ik ook expliciet niet; ik wilde dit keer niet de hele dag op zoek zijn naar beeld. Dat was een goede beslissing. Ik heb de camera een aantal keren gewoon niet mee op pad genomen en zonder onrust genoten van wat we deden.

Dat maakt alles anders, dat je langs de rivier de Douro rijdt en dat er geen doel is; we rijden daar omdat we daar willen rijden, niet omdat we ergens heen gaan. De weg zelf is het doel; daar zijn is al genoeg. Dat vergeet ik nog wel eens en zeker wanneer ik op foto-excursie ben; dan reis ik vooral om ergens te komen, omdat het doel interessant zou kunnen zijn. Deze andere aanpak moet ik vaker doen, eenvoudig de weg waarderen... Niet altijd op zoek naar verder, naar diepere inhoud of betekenis; niet die onrust van op zoek zijn naar (on)mogelijke doelen...

water

Porto ligt aan de noordzijde van de Douro. Via de beroemde ijzeren brug, de Ponte Dom Luís, kun je de rivier oversteken naar de zuidzijde. Daar ligt Vila Nova de Gaia, een stad die niet op onze toeristenkaarten van Porto was ingetekend. Het is trouwens in Vila Nova de Gaia dat de port-wijn wordt gemaakt.

Aan de westzijde van Porto ligt de Atlantische Oceaan. Water is altijd fotogeniek, al is het dan vaak op gemakkelijke wijze. Gewoon mooi, esthetisch bekorend. Onderstaand dan ook eerst een drietal foto's met water. Niks mis mee, gewoon vakantiefoto's. Als laatste foto een iets minder voor de hand liggend beeld, echt iets dat mij niet alleen opvalt, maar dat ik ook fotografeer. Ik denk niet dat iedereen dat gedaan zou hebben.  Wanneer we de mooie plaatjes voorbij zijn zal ik dat nader uitleggen.

 

boven : Atlantische Oceaan

 

boven : Atlantische Oceaan

 

boven : de Douro en Porto (vanaf Gaia gezien)

verval

Zoals alles dat prachtig is een keerzijde heeft, kent ook Porto kanten met minder schoonheid. Er heerst verval; er zijn echt heel veel onbewoonde, ongebruikte, onverzorgde en dichtgemetselde panden. Niet alleen buiten het centrum, ook op A-locaties, zoals langs het strand of vlak bij de brug aan de rivier. Panden die vroeger uitbundig, statig en trots waren staan echt dood te gaan, weg te rotten. Het klinkt misschien raar, maar misschien is dat juist het charmante van Porto, dat het niet alleen glitter en pracht en praal is, maar net zo hard verval en vergetelheid;  een verwijzing naar het naderend einde van zowel stad, bewoners als bezoekers. Dat verval maakt de schoonheid échter en tastbaarder.

Aan het strand trof ik onderstaand beeld aan. Ook een vorm van verval en ook op A-locatie. Een visuele confrontatie die mij er in ieder geval weer even aan herinnerde dat ik na dit weekend toch weer wat extra aandacht aan mijn eigen goddelijk lichaam moet besteden... Maar eerst nog één wijntje, net als deze man moet ik niet vergeten van het moment te genieten...