Vorig jaar was ik tijdens de Pinksteren op Vlieland. Ik voelde toen een soort fotografische reactivering in mezelf naar boven stijgen, maakte een ochtendwandeling en fotografeerde bomen die met elkaar verbonden waren (zie hier). Om dat te vieren heb ik destijds een nieuw visitekaartje laten drukken. Over het ontwerp was ik eigenlijk meteen bij ontvangst al niet helemaal tevreden meer, maar wel ben ik nog steeds blij met precies de juiste beschrijving van wat ik fotografisch doe (ik ga hem ook zeker op de site van Kata gebruiken) : conceptual / fine art photography.

Ook dit jaar was ik weer op Vlieland, maar ik had me voorgenomen niet al te veel op de foto's te focussen. Dat was een nasleep van hetgeen ik in Porto heb geleerd (geniet van de weg, focus niet teveel op het doel, zie vorige week). Daarom, en omdat we elkaar dit jaar binnen de aanwezige vriendengroep ook nodig vast moesten houden, heb ik pas op Pinkster-maandagochtend een zeer beperkte hoeveelheid foto's gemaakt, met het doel er later eens stevig op los te gaan qua bewerking. Behalve dat foto-moment hebben we veel met zijn allen en in deelgroepjes door het bos gelopen, over het strand en last but not least in korte broek met blote voeten door het zeewater. Al met al was het weer een prachtig weekend en vooral heel fijn om er met zijn allen te zijn.

licht

Misschien komt het door de Pinksteren, maar deze week heb ik een rare drie-eenheid in het bericht. Echt drie heel verschillende onderdelen. We starten met licht, vervolgen met zwaar en eindigen met een erfenis.

De eerste foto die ik je laat zien is per ongeluk genomen. Na een filmpje gemaakt te hebben stopte ik mijn telefoon terug in de broekzak. Toen ik later dat filmpje terugkeek bleek er plotseling een foto op het toestel te staan die ik niet kende. Met onmiskenbaar (ik herken hem uit duizenden) mijn voet er op. In de zee. Vooral hoe het licht door het water wordt vervormd maakt me blij; je ziet daar al aan dat het een mooi weekend was...

 

 

zwaar

Loodzwaar en somber. Dat is het resultaat van mijn foto-bewerking geworden. Maar waarom zo somber, dat heeft iemand met zo'n vrolijk hartje toch helemaal niet nodig, zul je je misschien afvragen. Heel simpel, omdat ook een vrolijk hartje sombere kanten kent, en omdat die kanten moeilijker vast te pakken zijn, is het juist een uitdaging om er visueel iets mee te doen. Somber en zwaar lijken al snel overheersend, maar ik kan je verzekeren dat ik er niet onder lijd. Gelukkig maar. Dat zorgt er trouwens ook voor dat ik me wel eens afvraag of ik niet in een té comfortabele positie zit om zulke sombere beelden te maken. Er zijn mensen, en ik ken die ook zeker, die het een stuk moeilijker hebben. Niet door eigen schuld, maar doordat ze zomaar in zwaar weer zijn terecht gekomen.

Juist dat woord schuld heeft er voor gezorgd dat dit beeld is geworden wat het is. Ik moest door die schuld namelijk denken aan de film Antichrist van Lars von Trier. Een film die erg veel indruk op me heeft gemaakt. Startend met een expliciete sex-scene onder de douche en een uit het raam vallende peuter wordt het verloop van de verlies- en schuldverwerking door Charlotte Gainsbourg en William Dafoe gitzwart; een erg verontrustende film. Zoals de Volkskrant destijds schreef : een huiveringwekkende koortsdroom. De indeling van de film in de onderdelen : grief, pain en despair (verdriet, pijn en wanhoop) zegt genoeg. Duister, duisterder, duisterst. Zo zwaar en somber is me niet gelukt, maar voor een eerste aanzetje is het best een licht verontrustend beeld geworden...

 

 

erfenis

Begin dit jaar heb ik me afgevraagd wat ik wilde met de erfenis van SPAGHETTI 2018. Daar begin ik langzaam wat vorm in te krijgen, al beperkt het zich niet tot dat jaar. Ik heb een paar presentatievormen bedacht voor mijn beelden. Daarvan ga ik een aantal exemplaren maken en misschien kom ik dan wel tot een kleine tentoonstelling. Heb nog geen idee over het waar of wanneer. Voorlopig heb ik een eerste presentatievorm gemaakt en uitgetest; een simpele. Voor welke beelden ik die vorm ga gebruiken heb ik ook nog niet in het hoofd. Vierkant, lijkt me nu in ieder geval...

Het is een zwarte houten bak met daarbinnen de foto. De bak geeft een gevoel van stevigheid, bescherming en intimiteit, maar door de zwartheid ook een beklemming. De foto is afgedrukt op prachtig fotopapier (Hahnemuhle Photo Rag voor de kenners) en je wordt niet gestoord door de techniek van de bevestiging van dat papier. Het lijkt te zweven; je ziet alleen de papierdikte. Die kwetsbaarheid van alleen de dikte van het papier vind ik mooi. De eerste twee foto's laten dat idee zien.

Je kunt de foto ook uit de bak halen en zelfstandig ophangen. Eigenlijk een tweede presentatievorm dus, maar nu vrijer, luchtiger, lichter. Ook in deze vorm zie je vanaf de zijkant alleen het papier zelf.