Vorige week meldde ik het al, naar aanleiding van mijn strandfoto (met zeevlam) vanaf Vlieland: met Pinksteren, tijdens de uitstorting van de heilige geest (haha) heb ik een (misschien wel de eerste in deze blog) nieuwe, verse foto gemaakt die in dat bericht is terechtgekomen. Dat ik nieuw fotografisch werk (zo heten foto's als je er voor hebt doorgeleerd) zou maken was ook de bedoeling; dat ik niet alleen heel veel tekst aan fotografie en onderliggende gedachten en aan niet-fotografische gedachten zou wijden, maar vooral weer met fotografie in creërende zin zou worden ge-reactiveerd. Om die reden wil ik iets laten zien van waar ik op Vlieland tijdens een relatief korte ochtendsessie afgelopen zondag mee bezig ben geweest. Dat is kort samen te vatten met kijken-zoeken-zien...

Gelukkig ben ik altijd vrij vroeg wakker tijdens dit soort uitstapjes en zeker met het feit in het hoofd dat op kampeerterrein Stortemelk de kampwinkel op zondag niet voor 10 uur open is, had ik ruim 2 uur om rond te lopen. Dit keer dus weer met camera, al vind ik Vlieland fotografisch moeilijk. Het is niet een spannend eiland (en juist daarom heerlijk) en je weet zeker dat je waarschijnlijk niets visueels tegenkomt dat uitnodigt tot zoeken; tot onder-zoeken, bekijken en interpreteren. Naar dat soort dingen moet je op zoek en dat is een fijne uitdaging voor zo'n wandeling.

Eenzaamheid  (bomen)

Zoals ik (zie vorige afleveringen) ook erg zoekend ben naar de verhouding tussen mens en omgeving, ben ik ook bezig met die verhouding individu - omgeving in het geval van bomen en hun omgeving. Op Vlieland heb ik me al vaker bezig gehouden met dat onderwerp. Natuurlijk heb ik geen flauw idee in hoeverre bomen zich eenzaam kunnen voelen. Eigenlijk denk ik dat bomen niet zo veel voelen, maar ze zijn een mooie metafoor voor de mens, al was het maar doordat ze ook vrij overheersend (qua grootte) in hun omgeving staan en door hun kwetsbare onbeholpenheid (bomen zijn de grootse levende wezens die zich niet zelfstandig kunnen verplaatsen).

Onderstaande boom kende ik al, ik was hem vorig jaar ook tegengekomen, en had hem toen ook al gefotografeerd. Met dat beeld had ik daarna niets meer gedaan, reden om het gewoon nog een keer te doen. Midden op het pad duwt die boom zich een weg uit de grond, staat in de weg voor alles en iedereen, groot, sterk, alleen, eenzaam (?) en  kwetsbaar. Door de scherpte die ik heb gelegd wordt dat gevoel versterkt. De zwart-wit keuze versterkt dat nog iets meer doordat het aan een nostalgie en weemoed raakt. De vierkante nabewerking maakt het beeld opgeslotener en intiemer. Tot zover een deel van mijn keuzes en de tekst. Zie onderstaand de foto (zoals altijd : er op klikken om hem groter te zien)

 

 

Leven en dood (bomen)

Iets verderop kwam ik onderstaand beeld tegen (kijk eerst maar even). Ik denk dat bijna iedereen daar gedachteloos aan voorbij zou zijn gelopen. Misschien is het een stoornis, misschien is het ook juist mijn fotografische blik dat ik dat soort beelden heel snel zie, analyseer en aanvoel. Dat vind ik ook het leuke van het lopen in een bos (of een stad, of eigenlijk overal wel). Kijken en zien.

De compositie klopt leuk en de foto zou, als alles scherp was en lekker fris en groen nabewerkt zou zijn (beetje oranje tussen de bomen toevoegen voor een zonsopgang-illusie), misschien wel kalender aspiraties kunnen hebben. Dat is niet wat ik zag toen ik er langs liep. Ik kijk dan niet naar "mooi", maar naar de "betekenis" die ik er in zie en voel. Zeg maar het verhaal dat ik met die foto wil vertellen. In dit geval over kwetsbaarheid, vergankelijkheid, vernieuwing en (on)betrokkenheid. Ik denk dat ik dat van de fotoacademie heb overgehouden; dat conceptuele kijken. Daar ben ik best blij mee, maar dat zorgt er wel voor dat ik niet "normaal" meer naar een bos kan kijken... (wel kan ik er doorheen lopen zonder alles op die manier te 'zien')

Ik zie een jong, kwetsbaar en (naïef) groen boompje in het bos, een soort pasgeboren lammetje in de wei. Daar achter staat een stevige, gezonde, krachtige volwassen boom en daar weer achter twee omgevallen bomen die er nog wel zijn, maar al wel over hun houdbaarheidsdatum heen zijn. De rest van het bos, de kudde, de samenleving, de groep, staat daar dan weer achter op gepaste afstand toe te kijken. Leven en dood in één beeld; vergankelijkheid, maar ook blijdschap met fris en nieuw leven. Die hele cirkel zie ik op het moment dat ik daar langs loop en dat gevoel probeer ik dan zo goed mogelijk te vangen in mijn beeld. Je kunt je voorstellen dat 2 uur lopen voor het ontbijt dan ook ruim genoeg is, haha !

 

 

Verbinding met elkaar (bomen)

Mijn ochtendwandeling was nog niet voorbij, geen zorgen. Ik kwam nog meer tegen. Het vorig beeld speelde nog door mijn hoofd met de gedachten over de concepten van leven en dood, herhaling en betrokkenheid. Ik had dat boom-matig gevisualiseerd en kwam zodoende op het concept van de "verbinding". Bomen hebben, bij gebrek aan bewegingsvrijheid, weinig mogelijkheid om actief verbinding met elkaar te zoeken. Om een invulling voor die "verbinding" te zoeken moest ik dus (een beetje) out-of-the-box denken. Verbinding tussen bomen hoeft niet per-se te betekenen dat de bomen elkaar opzoeken, want dat gaat niet gebeuren. Op welke manier kunnen ze elkaar dan wel bereiken ?

Zoekend naar verbindingen tussen bomen die de schijn zouden kunnen hebben van een "bedoelde" verbinding kwam ik op schaduwen terecht. Soms heb je een boom waarvan de schaduw precies zo valt dat die uitkomt bij een andere boom. Ook wanneer een boom scheef gezakt is, loopt zijn schaduw in de richting van andere schaduwen. Misschien zoek ik dit nog verder uit de komende ochtendwandelingen, maar voor nu leverde het deze twee resultaten op :

Reactivering (conceptueel)

Nog even over conceptualiteit gesproken. Tijdens het afstuderen van de fotoacademie wordt door de studenten een gezamenlijke afstudeertentoonstelling ingericht, waar ieder zijn werk ophangt. Als dat eenmaal hangt komt de examencommissie van externe beoordelaars kijken naar de verschillende werken en wordt beoordeeld of je wel of niet geslaagd bent. Als kandidaat ben je er bij wanneer ze hun commentaar geven en dat oordeel uitspreken.

Na 4 jaar studie, waarin mij in essentie werd geleerd om conceptueel te fotograferen had ik met mijn examenserie (de aquaria, zie mijn fotoboek) een uitermate conceptueel afstudeerwerk gemaakt. Een wereld in een wereld en een geportretteerde die juist niet in een wereld was, maar "weg" in zichzelf. Van één van de examinatoren kreeg ik vervolgens de (negatief bedoelde) kritiek dat het "wel erg conceptueel was". Tsja, dat was ook wel een beetje mijn bedoeling na vier jaar ontwikkeling in die richting... Ik ben wel geslaagd, dat dan weer wel. En als "wraak" zet ik het gewoon op mijn nieuwe visitekaartje (klik om groter te zien). Dat nieuwe visitekaartje is trouwens als mijlpaal bedoeld voor deze eerste reactivering in woord, gedachte en beeld. En voor die twee tientjes is het gewoon een leuk presentje voor mezelf. En misschien ook nog wel eens handig...

voor- of achterzijde

achter- of voorzijde