Na mijn goed gevulde wensenlijstjes voor verjaardag en Sinterklaas begon het ooit met één serieus lijstje, waarschijnlijk met een boodschappen-lijstje of een niet-vergeten-te-doen-lijstje. Daar kwamen dingen op te staan die gekocht of gedaan moesten worden, maar niet meteen ingepland konden worden. Handig dus om ze bij elkaar op een briefje te zetten. En, net zoals iedereen dat zal hebben, van één lijstje komen er meer. Ik gebruik tegenwoordig een lijstjes-programma om misschien wel meer dan honderd lijstjes in tientallen mapjes bij te houden; zoveel dat ik met het grootste gemak wel eens een heel lijstje vergeet. Een nadeel en voordeel tegelijk van zo'n extern geheugen...

De afgelopen weken was mijn hoofd behoorlijk vol met allerlei foto-ideeën. Dat komt vast omdat ik bezig ben met de erfenis van SPAGHETTI 2018. Die, nog erg ruwe, ideeën heb ik, inclusief mijn schetsjes, opgenomen op nieuwe lijstjes binnen mijn SPAGHETTI/ERFENIS mapje. Toen ik daar mee bezig was, kwam ik een paar onterecht vergeten lijstjes tegen. Eén van die lijstjes is mijn lijst met ongepolijste gedachten, vage thema's en andere wankele startpunten voor mogelijke fotoprojecten. Boeiend hoor. Daar staan zinnen op als:

• King for one day
• Dé-realisatie; over tijdelijkheid, is niet tegengesteld aan realisatie
• Ligt moraal binnen of buiten jezelf
• Alleen Elvis blijft bestaan
• Just testing. Fotografisch uit/inwisselbare partners

Zinnen die vooral mij op her-gedachten zullen brengen en waar ik jou zonder uitleg geen foto-inspiratie mee geef, maar misschien wel plezier zoals je dat alleen van het onbegrepene kunt krijgen. Op precies dát lijstje staat al een hele tijd ook het thema Meisjes Efteling. Ons thema voor dit bericht...

meisjes Efteling

Uit het hoofd schat ik dat altijd verkeerd in, maar na enig zoeken blijkt het alweer een jaar geleden te zijn dat we met onze kinderen, hun geliefden, 'tante tentstok', vrienden en last but not least onze surrogaat kleinkinderen naar de Efteling waren. Een weekend lang in twee stacaravans; dat draagt wél én niet aan de feestvreugde bij. Alles in zo'n ding is net te klein en te laag en te benauwd voor me. Aan de andere kant is het heerlijk om het hele weekend met zijn allen dicht bij elkaar te zijn.

Na een mooi zonnig weekend en een uitgebreid bezoek aan sprookjes en achtbanen werd alles uit de stacaravan terug naar de auto verplaatst. Toen we bezig waren met inpakken en opruimen vonden we onder het bed een foto'tje. Een Polaroid, genomen op datzelfde bed; een volledig unieke foto; ik ben nu de enige die deze afbeelding heeft. Een foto van de meisjes Efteling. Raar eigenlijk, dat ík nu aan ze denk, op grond van de herinnering die ze zelf bedoelden vast te houden...

 

 

foto-hokjes

Sommige van mijn lezers hebben net als ik de opkomst en ondergang van de videorecorder meegemaakt, het cassettebandje, de diskette,de praatpaal en nog veel meer. Ook zo'n verdwenen uitvinding is het foto-hokje. Vroeger op ieder station, bij elke V&D en bij de grotere supermarkten. Nu zie je soms op een festival nog wel eens zo'n cabine staan. Je gaat alleen, met zijn tweeën of met hoeveel er maar in passen in zo'n foto-automaat zitten en dan worden er vier foto's genomen, waarop je zo normaal (paspoort) of zo afwijkend (vriendinnen) mogelijk moest staan.

Met het thema meisjes Efteling, dat vermoedelijk een jaar geleden op mijn lijstje is terecht gekomen, refereer ik in eerste instantie aan dat soort foto-hokjes. En nee, dan gaat het me niet om de foto's die je maakt en houdt, maar juist om de foto's die worden weggegooid. Boeiend van mensen-fotografie vind ik namelijk om er achter te komen waarom mensen iets doen. En waarom we allemaal hetzelfde doen, al voelt het heel uniek.

verdwaald of afgekeurd

In mijn herinnering meen ik ooit gehoord te hebben van een fotograaf die bij dergelijke foto-hokjes de prullenbakken leegde, op zoek naar weggegooide foto's. Zijn doel was om ook weggegooide foto's de aandacht te gunnen die andere foto's ten deel was gevallen. Een mooie gedachte, maar inhoudelijk niet meer dan een verzameling; het gaat niet om de individualiteit van de foto's of om onderliggende betekenissen.

Het mooie aan de Efteling-foto is dat ik het echt niet weet. Een raadsel is altijd mooi, zelfs al is het klein en onbetekenend, zoals in dit geval. Is deze foto onder het bed verdwaald en vergeten, hebben de Meisjes Efteling hem afgekeurd en was weggooien of vernietigen te veel moeite? Geen idee. Raar is dat het foto'tje onbeschadigd is, niet gekreukeld, niet doormidden gescheurd. Juist dat soort (nu ontbrekende) sporen van intenties is boeiend. En wat wilde ik met het thema Meisjes Efteling. Geen idee nog, het stond op een lijstje en mocht daarom niet vergeten worden. Niet onder het bed verdwalen...

en de erfenis

De zwarte lijsten waar ik vorige week over schreef zijn bijna allemaal klaar. Ze gaan gevuld worden met de foto's die ik aan mijn alter ego Kata Olstrom heb toebedeeld. Zij houdt zich vooral met bomen en locaties bezig, zoals je vast op haar website hebt gezien. Grasduinend in wat ouder fotomateriaal blijk ik me daar al wat langer mee bezig te houden. Dat leverde een extra locatie voor Kata op: