Internationaal inderdaad deze week : nous sommes en route. We zijn op reis op het moment dat dit bericht het levenslicht ziet. En wie zijn we : mijn zoon Max en ik. Samen een lang weekend naar Porto. Heerlijk en fijn om met elkaar te doen. Geen fotoreisje dus, maar wel gaat de camera mee en ik verwacht vanzelfsprekend met één en ander terug te komen. De drang die ik anders voel om alles vooraf uit te zoeken heb ik nu veel minder; we lopen er gewoon lekker met zijn tweeën rond, gaan misschien een bootreisje over de Douro maken of een portje op een terrasje drinken. Dat soort dingen. Het is gelukt; ik heb erg weinig van tevoren uitgezocht en gepland.

Die losse planning is heel anders dan hoe ik mijn fotoreisjes voorbereid. Dan heb ik vaak tot in detail uitgezocht wat ik in ieder geval wil zien, en hoe dat het beste in de beperkte hoeveelheid tijd past. Ik heb dan de wekker meestal op 7 uur staan om de dag zo efficiënt mogelijk te gebruiken. Er moet dan wel wat gebeuren ! Die druk  ken ik trouwens ook wel in bredere zin van mijzelf. Ik ben altijd wel met iets bezig en kom altijd tijd te kort. Er zit ook, naarmate ik ouder wordt, een toenemende urgentie in, lijkt het. Als het nu niet gebeurt, ben ik te laat. Maar waarvoor te laat...

iedereen is uniek

Op reis in zonnige buitenlanden ga ik vaak op zoek naar mensen als fotografisch onderwerp, in tegenstelling tot mijn meer boom-gerichte aanpak hier in Nederland. Liefst ook nog naar mensen die allemaal uniek zijn, en toch allemaal hetzelfde doen. Wij mensen hebben de neiging onze uniciteit nogal te overschatten en daarmee de (keuze)vrijheid die we hebben. Een voorbeeld van hoe ik daar tegen aan kijk is mijn selfies serie (en hier) (misschien ga ik in Porto wel weer verder daarmee).

In een eerder bericht beschreef ik mijn fotodag-uitstapje naar Zwolle van eind januari, waar ik hoopte om wachtmannen te gaan fotograferen. Van die mannen die naast de deur van mode- en schoenenwinkels op (meestal) hun vrouw staan te wachten. Allemaal verschrikkelijk uniek en toch allemaal hetzelfde. En dat ik toen schrok van de visuele afstotelijkheid van mensen in winterkleding. Ik heb daar echt helemaal niets mee, fotografisch dan. In de zomer zie je de mensen beter en is de kleding minder overheersend. Samengevat laat onderstaand beeld van mijn fotoreisje naar Lissabon goed zien waar ik naar op zoek ben.

 

 

iedereen doet hetzelfde

Het leuke van mensen fotograferen is dat mensen graag naar mensen kijken. Foto's van mensen zijn boeiend. Je ziet ook snel overeenkomsten, verschillen en intenties. Als ik een aantal bomen fotografeer waarvan de schaduw naar elkaar toe neigt moet je wel even nadenken over dat beeld. Je ziet de bomen, het bos, de grond en de schaduwen. Inleven in een boom is zo eenvoudig nog niet.

Als ik bovenstaand beeld bekijk zie ik eerst de mensen en dat ze in essentie allemaal hetzelfde doen. Daarna zie ik het sprookjesachtige gebouw, de schilderachtige lucht, de manden met groen, de paraplu. Onderstaand zie ik eerst de paraplu's, daarna de mensen en daarna pas de poort en de klimop... Heeft iedereen diezelfde volgorde van zien, of ben ik daar afwijkend in. Dat zou dan wel weer fijn zijn; eindelijk uniek temidden van gelijken...