Deze week een kort verhaal. Je zou het ook een anekdote kunnen noemen; een woord dat ik bij dit verhaal heel passend vind. Uit nieuwsgierigheid eens gekeken wat de betekenis van het woord anekdote is.

• Van Dale beschrijft waarschijnlijk de alledaagse variant, die mij wel erg luchtig en nietszeggend overkomt : een kort, grappig verhaal.
• De online encyclopedie Wikipedia heeft een verrassende, bijna wetenschappelijke uitleg : een kort onthullend verhaal over een opmerkelijk voorval dat veelal een fenomeen of karaktereigenschap moet verklaren. Als zodanig is het onderdeel van het anekdotisch bewijs en wordt het vanwege de wet van de kleine getallen gezien als een matige onderbouwing van een hypothese.

Wie weet, volgende week ben ik wel weer eens aan wat rommelige bespiegelingen toe... Vandaag zit ik wat meer aan de kant van de Van Dale, vrees ik. Echt zwaar wordt het niet !

het verhaal start

... in Valencia. Het is de eerste ochtend van mijn foto-uitstapje. Gisteren ben ik eind van de middag aangekomen, naar mijn Airbnb adres gegaan, kennis gemaakt met de gastheer, mijn spullen op de kamer achtergelaten en uit eten geweest. Het verhaal begint op het punt dat ik na een stevige nachtrust op pad ga. Ik heb nog geen enkele foto gemaakt wanneer ik na een kwartiertje lopen een oud, vervallen gebouw tegen kom. Verval is altijd mooi, fotografisch dan, maar ook altijd té gemakkelijk als het zo letterlijk is. Om een beetje op gang te komen pak ik toch de camera.

De foto's hebben wel iets boeiends, al gaat het over niets, maar dat is vaak aan het begin van zo'n dag het geval. Ik heb geleerd om altijd iets langer te blijven staan om te zien wat er gebeurt; er gebeurt namelijk altijd wel iets. Dit keer komt een meisje voorbij lopen. Ik maak een vijftal foto's terwijl ze voorbij loopt, maar wat ik wil, lukt me niet. Ik wil haar visueel los hebben, los van alle andere elementen, maar er zit wel erg weinig ruimte in het beeld. Nu zit haar hoofd aan het raam vast; op een andere foto haar tas aan de deur. Tegelijk wil ik ook nog dat ze voor de dynamiek van het beeld minimaal één been van de grond heeft; een huppeltje is teveel gevraagd, dat snap ik.

 

het middenstuk

Ik loop verder langs het vervallen gebouw en vraag me af wat het vroeger was, maar kan er niet achter komen. Aan het eind gekomen kijk ik de straat in en zie dat daar inmiddels (of de hele tijd al) een aantal politieagenten met automatische wapens rondom een scheef tot stilstand gekomen auto staan. Ik neem snel een foto van het tafereel en richt als afleidingsmanoeuvre meteen daarna de lens nog eens op het oude gebouw.

Op het moment dat ik voor de tweede keer afdruk zie ik uit een ooghoek de agent die ik op de foto heb gezet naar me toe komen. Nou moet je weten dat ik als kind al een niet te verklaren autoriteitsvrees had. Later is dat wat bijgetrokken; toen ik autoriteit in de praktijk meemaakte daalde het respect daarvoor, maar een gewapende agent die op me afloopt is nog steeds niet iets waar ik dol op ben. Hij is vriendelijk en rustig, maar wil wel dat er iets gaat gebeuren. Jammer genoeg komt dat maar moeilijk over; hij spreekt geen woord Engels en zijn Spaanse woordenschat is merkbaar groter dan de mijne.

 

 

het plot

Lachend en met veel handen en voeten en Duits en Frans en alles wat we kunnen gebruiken maakt hij me duidelijk dat ik geen foto's van het gebouw mag nemen. Het gebouw is het oude politiebureau en ik mag het niet fotograferen omdat er bewakingscamera's aan hangen die gericht zijn op de straat. Naast het oude gebouw ligt het nieuwe politiebureau, vandaar die camera's. Ondertussen duurt het gewapende opstootje onverminderd voort.

Hij maakt me duidelijk dat ik alle foto's moet wissen van het oude gebouw. Ik wis, terwijl hij meekijkt, de twee laatste foto's van het gebouw. Dan bedenk ik dat ik, al voelt het spannend, best een beetje burgerlijk ongehoorzaam kan proberen te zijn; de agent lijkt tenslotte niet echt een technisch wonder. Ik blader na het wissen de andere kant op. Gelukkig heb ik wat foto's van thuis op de camera staan en die verschijnen nu in beeld. Het is voor hem duidelijk genoeg; dit is veilig materiaal. Lachend en handenschuddend nemen we afscheid...

en weer verder

Nog geen honderd meter verderop kom ik wel het gewenste helemaal-los-van-de-grond-huppeltje tegen en een onderwerp dat mooi vrij staat. Je maakt al eens wat zinloze foto's, zo 's-ochtend vroeg. En toch, samen vormen ze wel weer een verhaal...