Al een aantal dagen achter elkaar breken alle warmterecords. Gisteren was de warmste dag sinds 75 jaar en dat was te merken. Ik weet het, vorige week had ik je een bericht met iets meer overdenking beloofd. Hopelijk is het voor jou nu toch net iets te warm voor een erg zwaar bericht; voor mij in ieder geval wel.

Belofte leidt nooit tot schuld. Soms moet je een belofte gewoon los durven laten. Ik zie een belofte als een niet-vrijblijvende intentieverklaring en niet als dwang. Er kunnen altijd omstandigheden zijn die een situatie van relatieve overmacht veroorzaken. Schuldig voel ik me dan ook niet; eigenlijk zeer zelden, terwijl ik echt wel een geweten heb.

op pad

Om een lang verhaal kort te maken, niet vanuit de zware verantwoordelijkheid van de belofte, maar om de intentie toch enig recht te doen, gaan we het vandaag over perfectie hebben. Beter gezegd, over de charme van niet-perfectie. Geen nieuwe beelden helaas; ik grijp terug op oud materiaal. We starten weer eens in Bulgarije.

Zoals je weet mocht ik een aantal keren voor mijn werk naar Bulgarije in de hoop een bijdrage te leveren aan de rechtsgelijkheid van het strafrechtsysteem aldaar. Eén van de plaatsen waar ik verbleef was Veliko Tarnovo. Op de dag voordat we terug zouden reizen waren we op uitnodiging van onze gastgevers halverwege de middag met zijn tweeën met een taxi ver de binnenlanden boven de voormalige Bulgaarse hoofdstad ingetrokken.

het zwembad

In een klein dorpje troffen we de rest van onze werkgroep, Bulgaarse officieren van justitie, en samen bekeken we een nauwelijks in mijn herinnering opgeslagen museum en een kerk in het dorpje. Vervolgens togen we naar het restaurant waar we uitgebreid op eten en vooral drinken werden onthaald. Het was onze afscheidsavond en we werden gefêteerd op een optreden van een traditionele Bulgaarse muziek- en dansgroep.

Het werd een soort afscheidsfeestje. Anders dan mijn gewoonte op feestjes vertrokken we rond middernacht als eerste. Terwijl we buiten op de taxi wachtten werd ik getroffen door het lege zwembad. Een vorm-geïnspireerde foto, bijna abstract. Geen onderwerp, alleen sfeer. Geen hersen-denkwerk, mogelijk daarbij door de pruimenlikeur geholpen, alleen gevoel. Voor mij een behoorlijke grens over.

 

 

ontkennend

De zwembad-foto werd de eerste van een onsamenhangende zoek-serie van drie beelden die ik daar op de binnenplaats van het restaurant maakte. Een serie waarin ik onbewust experimenteerde met kaders, met onderwerp en vooral met sfeer. Het zwembad past, in deze uitsnede, geweldig binnen het vierkante kader van de foto. Maar is het zwembad wel het onderwerp van de foto, of is het struikgewas dat, of alleen de vorm en de tegenvorm. Of zit er een verwachting in de foto door de lijn die de rand van het zwembad maakt ?

Onderstaand beeld van mijn partner in crime-fighting past ook in die verwarring, daarbij geholpen door de volledige ontkenning van het kader. Een foto zonder duidelijk onderwerp; een zoekplaatje en, geloof het of niet, precies zo bedoeld. Wanneer je langer kijkt zie je de aandacht verschuiven van de hoofdloze hoofdpersoon naar de schaduw op de grond.

 

niet perfect

Nog minder onderwerp en klassiek-technisch nog minder perfect. Recht tegen de felle lampen in die buiten de toegangspoort staan. Passend binnen de verwarring van de serie, maar nog steeds is het niet duidelijk waar het over gaat. De ronde zachte vorm van het zwembad, de hoofdloze persoon, de schaduw op de grond, het harde licht en de rechte vormen van de poort. Steenheid in alle foto's, groen en grijskleuren, wazig, onscherp, omlaag gerichte beelden, de vage onrust van de nacht...

Verder dan een gevoel, een indruk, kom je niet door het gebrek aan details. Ik zelf ook niet, hoor. Het ontbreken van een voor de hand liggende betekenis maakt dat je zelf op zoek moet. Die gevoelsinhoud dwingt je daartoe. Voor mij was het één van eerste keren dat ik me zo volledig overgaf aan een niet-explicite serie, aan een soort abstracte fotografie. Aan een verhaal dat geen verhaal is. Niet perfect en juist daardoor absoluut goed genoeg.