Deze week wil ik het even over een tweetal wankele concepten hebben. Niet tot in de de diepte; daarvoor zijn het te grote begrippen. Meer wat rommelige gedachten als aanleiding en verbinding naar het beeldmateriaal. Het is het concept van de waarheid en dat van het paradijs. De titel van mijn bericht het paradijs en de waarheid doet al vermoeden dat er een verbinding, maar ook een zekere spanning tussen die twee begrippen zit, voor zover het aan mij ligt.

Er zijn zeker overeenkomsten. Waarheid is een sterk overschat begrip, net zoals het paradijs dat is. Waarheid is voor iedereen anders, net als het paradijs. Voor de één bestaat het paradijs uit met goud geplaveide straten; de ander hoopt op een schier onafzienbare hoeveelheid maagden. Voor beiden is hun eigen waarheid van het paradijs het mooiste dat je kunt bedenken.

waarheid of zoiets

De waarheid is, net als het paradijs, relatiever dan je zou denken. Kun je waarheid immers wel kennen ? Is waarheid een objectief te kennen omstandigheid van de werkelijkheid ? Is waarheid voor iedereen hetzelfde ? Ik zal een onschuldig voorbeeld geven. Een paar weken geleden kwam ik een vriend tegen en we kwamen op het onderwerp van de WK voetbal voor vrouwen. Hij vertelde iedere wedstrijd met het bord op schoot voor de televisie gekluisterd te zitten.

Zoals ik hem ken kon ik me daar absoluut niets bij voorstellen. Hij heeft wel vaker absurde verhalen die hij met grote overtuigingskracht brengt, dus ik spotte wat met zijn verhaal, maar hij hield stijf vol. Dat paste goed in het beeld, om zo'n onwaarheid zo onwankelbaar te brengen, dus ik vulde mijn eigen waarheid over hem in. Later kwam ik er achter dat niet mijn ingevulde vorm van de waarheid klopte, maar dat hij echt iedere wedstrijd geboeid voor de buis zat. Was ik daar niet achter gekomen, dan was mijn waarheid ook goed genoeg voor me geweest. Waarheid is gebaseerd op het beeld dat je van de wereld hebt. Waarheid is daarmee nogal persoonlijk. En waarheid is het mooist als je er mee kunt leven.

de waarheid gerelativeerd

Daar zijn we weer... Als ik in enig geloof grootgebracht had willen worden, dan is het wel het katholieke geloof. Misschien dat het tegendeel uiteindelijk beter voor me is; geloof en onvoorwaardelijke overgave liggen me niet echt, maar het humanisme waar ik mee ben opgevoed, is nou niet echt een levensbeschouwing die overloopt van humor en zelfrelativering. Dat laatst kan de gemiddelde katholiek niet ontzegd worden. De hypocrisie waarmee normen met voeten worden getreden, daarna gevolgd, of soms zelfs preventief voorafgegaan door boetedoening en weesgegroetjes, blijft een heerlijk flexibele wijze om een tussenweg tussen regels en levensplezier te vinden.

De uitspraak het nut gaat voor de waarheid hoorde ik voor het eerst van iemand met een katholieke achtergrond. Die gedachte blijft een mooi uitgangspunt en slaat terug op de kwaliteit van de uiteindelijke intentie en waarden die je hanteert. En of je daarbij voldoende volgens de normen leeft is iets dat je nergens objectief kunt toetsen. Zelfs niet of die normen zelf wel deugen. Waarheid is wat je er zelf van maakt. Waarheid, dat ben je zelf.

paradijs

Deze week heb ik een spanning met de waarheid in mijn foto. En met het paradijs. Ik trof in het bos van de Lage Vuursche een plek aan, die me deed denken aan het paradijs; aan mijn paradijs. Aan begrippen als beslotenheid, veiligheid, verstilling, verwachting, rust en schoonheid die onderdeel van mijn realisatie van het paradijs zouden kunnen zijn. Mijn paradijs zag er in ruwe vorm aldus uit :

 

 

Dwars door die ruwe vorm heen zie ik al enigszins datgene dat ik er fotografisch van wil maken. Met enige bewerking en in mijn vertrouwde vierkante zwart-wit  ziet mijn paradijs dat er dan uit zoals onderstaand :

 

 

en dan is er Eva

Een paradijs zonder Adam en Eva is natuurlijk ondenkbaar. Ook mijn paradijs zal zeker niet zonder mensen zijn. Deze loofboomversie van het paradijs heb ik toegewezen aan Eva. Vreemd wel dat in mijn versie van de schepping de vrouw eerst wordt geschapen. Lekker knutselend in Photoshop, het gereedschap van de onwaarheid, heb ik mijn paradijs weten te verbeelden.

Mijn Eva maakt het paradijs door de onwaarheid van haar aanwezigheid bijna magisch (althans ik vind het een erg fijn beeld geworden). Een werkelijkheid met de geloofwaardigheid van een niet-voetballiefhebber die zegt dat hij iedere wedstrijd van het WK vrouwen volgt. Je weet niet of het de waarheid is, of tenminste zou kunnen zijn. Als je niet weet of het waar is, moet je zelf kiezen of het jouw waarheid zou kunnen zijn. De waarheid is wat je zelf gelooft.