Gisteren heb ik eindelijk weer eens een cursus aangeschaft. Om eerlijk te zijn, het waren er zelfs twee. Voor nog geen 35 euro heb ik vanaf nu levenslang toegang tot ruim 18 uur lesmateriaal. In de video's van die cursussen vertelt een fotograaf, die op een bepaald gebied veel ervaring heeft, bevlogen en gedetailleerd wat hij/zij doet en laat zien hoe dat werkt.

Mijn motivatie voor zo'n aanschaf is natuurlijk om er iets van te leren, om te kijken hoe andere fotografen iets voor elkaar weten te krijgen. De belangrijkste reden echter is de stimulans en inspiratie die van zo'n cursus uitgaat. Dat ik uren lang (tijdens het sporten) kijk naar iemand die heel enthousiast bezig is met iets, zelfs al is dat niet precies hetzelfde waar ik voor mijzelf vrolijk van wordt. Ik krijg dan altijd zin om zelf te gaan experimenteren.

echt en eerlijk

Beide cursussen gaan over het samenstellen van beeld in Photoshop; over knippen en plakken, zeg maar. Dat blijft me bezig houden, die dubbelheid over wat echt en eerlijk en vaak een beetje saai is aan de ene kant, en wat opgeleukt, bewerkt, niet bestaand en boeiend is aan de andere kant. Moreel gezien moet je natuurlijk altijd "eerlijk" en "oprecht" zijn; eerlijk duurt het langst...

Maar wat is echt ? Is echt wat de kale werkelijkheid is ? En wiens werkelijkheid hebben we het dan over ? Voor mij is echt hoe ik mijn werkelijkheid zie. Mijn doel is niet, zoals in de journalistiek, om je dé werkelijkheid te laten zien. Mijn doel is om je mijn verbinding daarmee te laten zien. En dat gaat sneller wanneer ik selecties maak en mijn beelden bewerk; eerlijk duurt me veel te lang...

eerlijkheid-schaamte

Je kunt tegenwoordig schaamte voor van alles hebben. Is het geen vlieg-schaamte, donker-gekleurde-pieten-schaamte of dieselauto-schaamte, dan is het wel de schaamte voor onechtheid en oneerlijkheid. Daar heb ik allemaal geen last van. En nee, om eventuele moraalridders vóór te zijn, dat houdt niet automatisch in dat ik nergens over nadenk en zorgeloos maar wat doe, zonder met anderen rekening te houden. Nu ik er zo over nadenk, misschien zou juist iets meer veroordelings-schaamte in de wereld geen kwaad kunnen.

Deze week wil ik eerst even iets rechtzetten. Een paar afleveringen geleden liet ik je een foto zien van een aantal bomen, die weerspiegeld werden in een watervlak. Vreemd was dat het beeld van de bomen voor je gevoel onnatuurlijk veel afweek van de weerspiegeling. Ik heb daar van een aantal mensen vragen over gehad of ik die foto heel erg had bewerkt ?

eerlijkheid zie je niet

Onderstaand de originelen. Je ziet, het was een korte actie; slechts 3 foto's in 2 minuten. Eén daarvan ook nog vaag... Goed bezig dus.

Het was helemaal aan het begin van een wandeling dat ik dit beeld zag en me door deze plek aangetrokken voelde, al had ik niet door waarom. Meestal heb ik aan het begin van een foto-wandeling een paar van dat soort momenten en meestal werken die om mijn beeldgevoel online te krijgen. Dit keer was er meer aan de hand. Bij thuiskomst bleek het inderdaad dat die plek iets vreemds had en dat ik dat gelukkig in de derde foto had vastgelegd.

Zoals je ziet is er tussen de derde foto en het resultaat wel enig verschil. Ik fotografeer altijd aan de donkere kant om dan nog met licht te kunnen spelen. De kleuren zijn enigszins bewerkt, waardoor, samen met de licht-spelingen, een andere sfeer ontstaat, vervreemdend en indringend. Die sfeer wordt versterkt door de vierkante uitsnede, waardoor ik de essentie van het beeld overhoud. Het verschil tussen bovenwereld en onderwereld wordt daardoor versterkt, maar was duidelijk in het origineel al aanwezig. Bewerkt dus, maar niet oneerlijk...

19 januari 2020, 14.46

19 januari 2020, 14.46

19 januari 2020, 14.47

bewerkt resultaat

techneut

Er is een deel van mij, over de omvang daarvan is niet iedereen het met me eens, dat nogal techneuterig is. Ik vind het gewoon heel fijn om lekker te prutsen, vroeger met oude televisies en (in die tijd) vernieuwende knutselarijen als zelfgemaakte lichtdimmers en tiptoets-bediening. Dat geknutsel en mezelf verliezen in een poging iets te realiseren dat net buiten bereik ligt, is spannend, ook fotografisch.

Misschien is mijn behoefte aan zo'n gerichte focus vergelijkbaar met de uitdaging die mensen voelen bij het oplossen van cryptogrammen. Daar heb ik dan weer geen enkele behoefte aan. Vreemd hoor, hoe verschillend en toch hetzelfde we allemaal zijn.

zoek de 7 verschillen

Gisteravond heb ik naar aanleiding van mijn nieuwe cursussen weer eens een uurtje geknutseld. Een foto waar elementen op staan die hinderen; die het beeld dat ik je wil laten zien bederven. Rechts het bewerkte beeld met wat ik jou wil laten zien, links hoe ik het op de foto had staan. Het doel heiligt de middelen; zoek de 7 verschillen.

Een boom (hoe kan het ook anders) die als een soort beklemd, opgesloten roofdier achter het hek wordt vastgehouden op een binnenplaats van twee onneembaar hoge gebouwen. Dat is wat ik zag, eerlijk waar...