Je zou een kruispunt kunnen zien als het punt waar twee wegen elkaar doorsnijden, net zoals in de tweedimensionale wiskunde twee lijnen die niet parallel lopen elkaar onverbiddelijk ergens tegen gaan komen. Een andere manier om naar een kruispunt te kijken is, hoewel misschien minder waarschijnlijk, boeiender. Wanneer je een kruispunt ziet als vier wegen die naar elkaar toe lopen en elkaar in dat ene punt ontmoeten, heb je immers ook een kruispunt.

Juist doordat dit niet de meest waarschijnlijke ontstaanswijze van de meeste kruispunten is, wordt het interessant. De wiskundige noodzaak van het kruispunt ontbreekt dan, er lijkt sprake van een soort van vrije wil, als je daar in zou geloven. Hoe kan het dat al die vier wegen nou net op dat punt eindigen ? Wat heeft die vier wegen er toe bewogen om elkaar juist dáár te ontmoeten ?

Ik ben er blij mee en kan het gelukkig niet onderdrukken, maar ik zou me wel kunnen voorstellen dat anderen blij zijn dat ze niet dagelijks worden bezig gehouden door dit soort, voor mij vrij gebruikelijke, warrige gedachten. Nou ja, hoe dan ook, de basis van dit bericht is dat je om de haverklap op zo'n kruispunt staat en dan moet kiezen; hoe ga je verder...

gevolgen

Alle keuzes hebben gevolgen, dat weet je van tevoren. Welke gevolgen dat zullen zijn kun je niet overzien. Ga je samenwonen, trouwen, of voorlopig nog even niet, neem je kinderen, twee katten of een hond, ga je verhuizen of verbouwen of op de bank zitten, ga ja solliciteren naar ander werk of begin je voor jezelf, wat eten we vanavond, doe ik een jas aan, moet ik nog naar de wc. Grote én kleine keuzes hebben gevolgen.

Gevolgen zijn tegelijkertijd jammer als ook een fijne gedachte. Gevolgen zijn zelden allemaal aangenaam en dat maakt keuzes lastig. Dat gevolgen van de ene keuze fijner zijn dan die van andere keuzes, maakt het ook niet eenvoudiger; je wilt niet iets missen. Aan de andere kant, dát er iets te kiezen valt voelt als een vrijheid en er is altijd de impliciete belofte dat er dingen gaan gebeuren die nu nog niet te voorspellen zijn. Alles is mogelijk. En ja hoor, daar is-ie weer, het verraderlijke en verslavende gevoel van hoop.

foto's maken

We gaan even terug naar het kruispunt zelf en laten de metaforische kant van de keuzes in het leven even voor wat het is. Meestal kom je op een kruispunt aan via één van de vier armen, maar wanneer je uit een geblindeerde auto wordt gegooid, of uit de metro naar boven bent geklommen heb je zelfs vier keuzes voor een onbekend vervolg. Je kunt maar één keuze maken; maar één weg inlopen. Dat moet dus wel de juiste zijn...

Aan de gebouwen die in de verschillende kruispunt-armen staan zie je al wel een beetje wat je mag verwachten, maar zekerheid is er nooit. Je kijkt om je heen en probeert in te schatten wat de essentie is van de wegen die zijn samengekomen op dat punt. Wanneer ik je, op een zondagochtend zonder verkeer, zou vragen om foto's te maken zou je hoogstwaarschijnlijk midden op het kruispunt gaan staan en alle vier wegen voor me op de foto zetten. Een voor de hand liggende essentie van het kruispunt; de keuzemogelijkheden die het biedt.

anders

Zoals je van me gewend bent kijk ik altijd net iets anders om me heen. Onderstaande foto's zijn een uitprobeersel. Niet de beelden zoals ze uiteindelijk moeten worden, maar een mooi begin om mijn gedachten te visualiseren. Even snel nabewerkt, dat kan ook beter, maar daar gaat het uiteindelijk niet om. De inhoud van het beeld is belangrijker. En dat is wel verhelderend, als het gaat om wat ik wil laten zien.

Het zijn vier foto's van één en hetzelfde kruispunt. De ontmoetingsplek waar de vier wegen eindigen staat centraal op ieder beeld. Alle wegen hebben een soort afscheurrand in de vorm van een voetgangersoversteekplaats om hun eigen eindpunt aan te geven en de begrenzing met het gemeenschappelijke te markeren.

keuze

Misschien valt het niet meteen op, maar er zit een heel duidelijke keuze in deze beelden. Ik laat je het kruispunt zelf zien, de ontmoetingsplek, het niemandsland, het hier-en-nu, het dilemma waar de keuzes uit ontspruiten.

Je ziet het kruispunt zelf, maar nergens krijg je een goed beeld van de wegen er naar toe, of de wegen er vandaan. Nergens zie je je keuzemogelijkheden verder dan een paar stappen. Je lijkt hier voor altijd opgesloten, met de hoge dreigende gebouwen die je insluiten. Een kruispunt moet je vermijden; je moet verder, je moet op weg, in beweging blijven. Zolang je ergens heen gaat is er hoop... Alles kan dan nog gebeuren. Ontworstel jezelf aan je kaders !