Een onmogelijke keuze...

Laatst werd mij door een niet geheel willekeurige vrouw verteld dat één van de grootste mankementen aan mannen is dat ze conflictmijdend zijn. Ik twijfelde wat aan de generieke geldigheid van die uitspraak en bracht er tegen in dat het mij leek dat je die eigenschap, voor zover aanwezig, ook juist als bewijs van intelligentie zou kunnen zien, maar de dame in kwestie, inderdaad mijn echtgenote, wilde daar niet in meegaan.

Zo'n gesprek zit dan op een gevaarlijk punt; er is een onmogelijke keuze ontstaan. Je kunt meebuigen, daarmee in feite het conflict mijdend en dus als man impliciet haar gelijk bevestigend, of je gaat er tegen in en, inderdaad, na een kort waardevrij verschil van inzicht, zou je zomaar midden in een conflict kunnen zitten. En het leuke is: je moet kiezen...

Trouwens hoezo, één van de grootste mankementen ?

zonder parachute

Aanleiding voor het bericht van deze week was de verschijning van Connie Palmen in DWDD (de wereld draait door). Die verschijning had haar aanleiding in het feit dat het deze vrijdag Valentijnsdag is. Op de 25-e sterfdag van haar grote eerste liefde Ischa Meijer zei ze dat het voor haar destijds minder eng zou voelen om zonder parachute uit een vliegtuig te springen dan dat het was om de liefde van haar leven tegen te komen.

Daar kan ik me wel wat bij voorstellen, zeker wanneer ik dat koppel aan een droom die ik een paar jaar geleden had. Niet over een grote liefde en, conflictmijdend als ik schijn te zijn, zou ik dat anders vast niet hier opschrijven, maar een droom waarin ik zonder parachute uit een vliegtuig sprong. Gewoon om uit te proberen hoe dat voelde, uit nieuwsgierigheid. Ik heb het slot van die droom niet afgewacht, maar met de angst viel het echt reuze mee, maar toch, de praktijk zal anders zijn...

Gelukkig komen maar weinig mensen voor die keuze te staan, tussen grote liefde en geen parachute.

contrast

Net als in een liefdesrelatie, waar, althans in mijn geval, ook geen sprake is van een vlakke lijn, zijn er meer aspecten van mijn leven die ups en downs kennen. Soms heb je dat iets niet optimaal voelt, maar zonder dat je daar iedere dag mee zit. Opeens en onverwachts kom je het dan tegen door het contrast; doordat iets zo anders is, dat je helemaal niet (meer) wist dat het zo ook kon. Het gevoel van thuiskomen.

Dat gevoel van thuiskomen is mij ook een aantal keer overkomen en daar ben ik nog steeds blij mee. Eén daarvan is Bulgarije, en omdat het Valentijnsdag is, wil ik daar even aan terug- en hopelijk ooit ook weer vooruit-denken. Ik mocht daar voor mijn werk naar toe en werd overvallen door de dubbelheid van armoede en levenslust, door de positieve energie en uitstraling, door de erfenis van de overheersers, door het fantastische landschap en vooral door de fijne mensen met wie ik daar in aanraking ben gekomen.

onmogelijk

De impliciete onmogelijkheid van de spagaat tussen het gevoel van thuiskomen en de normaal-situatie waar je je in bevindt maakt dit soort gebeurtenissen tot onmogelijke keuzes. Met pijn in het hart kies ik dan, het zal dan toch weer door mijn conflictmijdende basis komen, voor de status-quo, merk ik.

Anderen verhuizen misschien wél en beginnen een pension, een bed & breakfast of een andere min-of-meer illusie. Toch ken ik ook mensen die het gewoon doen en redden, zo'n sprong uit het vliegtuig wagen, een moeilijke tijd hebben, en nog steeds blij zijn dat ze niet bang waren zonder parachute.

altijd paraat

Bulgarije dus, deze Valentijnsdag mijn onderwerp van liefde. Ik heb er veel foto's gemaakt, zelfs in de vorm van straatfotografie, een genre waar ik gewoonlijk niet zoveel mee kan. Onderstaand beeld is daar een voorbeeld van. De grauw-gekleurde echte wereld afgezet tegen een ideeal-beeld in zwart-wit op een reclamezuil. De volledige tekst is Винаги от мястото на събитието, hetgeen volgens Google iets betekent als altijd op het toneel, maar zelf denk ik dat de vertaling altijd paraat passender is.

 

 

overheerst

Het Bulgaarse volk is in de loop van de geschiedenis meermalen overheerst geweest; was het niet door een externe macht, zoals in de periode van het Ottomaanse rijk, dan was het wel door het eigen communistische regime. De Bulgaren hebben zich telkens op eigen kracht aan die overheersingen weten te ontworstelen; waarschijnlijk resteert daarvan de positiviteit, de trots en de hoop die je daar voelt.

De erfenis van die tijden is nog overal aanwezig. Zoals bijvoorbeeld in de enorme hoeveelheid bomen in de stad; om één of andere reden is dat een fenomeen dat je in veel voormalig-Oostblok steden aantreft.

 

 

pracht

Zeker niet als laatste pluspunt verloor ik me in het Bulgaarse landschap. In één land stervenskoude ski-gebieden, bloedhete stranden, onherbergzame bergen en eindeloos vlakland. Bijzondere steden en vooral veel fijne mensen en al zeker de groep van officieren van justitie waar ik me in mocht begeven. Echt een thuiskom-gevoel, Valentijn waardig, geen parachute nodig....

 

 

en verder

Soms moet je blij zijn met wat geweest is, afscheid nemen, drie keer stampen en met frisse moed doorgaan. Soms lukt dat, maar zeker niet altijd.

Na de terugblik van deze week gaan we volgende week weer eens bezig met meer actuele fotografie-onderwerpen. SPAGHETTI is immers bedoeld, althans vanuit mij gezien, om mijzelf fotografisch te reactiveren. Wanneer ik dat zou doen door de hele tijd alleen maar terug te kijken kom ik niet verder...