In mijn bericht van vorige week had ik al aangekondigd dat ik op het moment van verschijnen waarschijnlijk op pad zou zijn in Noord-Friesland om daar nieuw materiaal te maken. Een deel van dat plan is gelukt, maar helaas niet het juiste deel. Ik ben inderdaad op pad gegaan en ook naar Noord-Friesland, maar dan... wel erg weinig beeldmateriaal.

Toen ik in Leeuwarden ging studeren was één van mijn eerste studie-opdrachten dat we in sub-groepjes uiteen moesten om een reddingsplan te maken voor een kommervol plaatsje in Noord-Friesland. Er was een reader bij waarin de achtergronden stonden beschreven. Platteland, zorgelijk, armoede, leegloop en dergelijke. Het plaatsje waar de reader het over had was Paesens-Moddergat. In mijn toenmalige naïviteit ging ik er van uit dat zoveel triestheid en zo'n Donald-Duck achtige plaatsnaam ontsproten moest zijn aan het brein van de betreffende docent. Nee dus. Vorige week vrijdag ben ik naar Paesens-Moddergat gereden. Of het daar met de toenmalige problematiek goed gekomen is, kon ik niet helemaal inschatten. In ieder geval een plek waar ik in geen duizend jaar zou willen wonen.

Niet doen

Mijn eerste ingeving toen ik aan de Paesens kant binnen reed (het is een dubbel-dorp) was om het gaspedaal stevig in te drukken en te zorgen dat ik er aan de Moddergat kant weer zo snel mogelijk uit weg zou komen. Maar nee, zoals te vaak wint het hoofd het bij mij en dan denk ik dat ik het toch moet proberen, want als je ergens langer bent ga je meer zien. Ik parkeerde de auto achter Yke-muoi kofje & tee drinkerij, waar ik de routeplanner op had ingesteld. Vaak is het een goede start om met een cappuccino te beginnen in zo'n omgeving. Die gedachte was iets te hoopvol. Dicht dus...

Systematisch ben ik eerst naar de uiterste rand van Moddergat gelopen, daarna midden door beide dorpen heen naar de uiterste rand van Paesens. Ook café-snackbar De Zwarte Arend, waar iedere donderdag de herenbiljartclub 'De Driesprong' bijeen komt (ja, dat bedenk je echt niet allemaal) was dicht, dus koffie zat er echt niet in. De terugweg kronkelend langs andere wegen, want nooit dezelfde route heen als terug...

Tegenvaller

De dorpen zelf vielen me, je zult het tussen de regels door vrij gemakkelijk kunnen lezen, nogal tegen. Fotografisch gezien ook. Een niet te missen onderdeel van zo'n dorp is de kerk, dus daar loop ik zeker even langs. Of eigenlijk zijn het er in dit geval twee, want het waren vroeger twee dorpen (ieder zo'n 250 inwoners). Beide kerken zijn nu door één gezamenlijke protestante gemeente in gebruik. Toch duidt de naam van de Antonius kerk (Paesens) op de vroegere aanwezigheid van katholieken in het dorp. Geen goed teken, wanneer de katholieken wegtrekken, meestal blijft er daarna weinig te lachen over.

Ook geen goed teken wanneer de verenigde protestanten alle (zeker 20) eeuw-oude bomen om het kerkhof omzagen. Ik werd er niet vrolijk van... Wel is dat zo'n beetje het enige waar ik fotografisch nog iets (inhoudelijks) mee kon door het kerkhof op de achtergrond. Helaas kreeg ik de massaliteit van de bomen-uitroeiing er niet op, de overgebleven stompen stonden verborgen in de haag.

 

 

Marken

Door bovenstaand beeld kwam een ander beeld in mijn gedachten dat ik in november van het vorig jaar maakte op Marken. Ook daar was ik even op de begraafplaats. Eerder zag je me ook al op begraafplaatsen in het buitenland rondlopen. Ik vind dat boeiende plekken. Aan de ene kant om te ervaren hoe mensen met hun overleden geliefden omgaan. Aan de andere kant is het een raar idee dat daar tientallen mensen al jaren onder de grond lagen toen ik nog niet eens geboren was. Een soort gevoel van eindeloosheid geeft me dat. En rust.

De begraafplaats op Marken was een heel ander soort begraafplaats. Geen omgezaagde bomen. Een beslotenheid op een heuveltje. Wanneer je er bent zie je alleen bordjes met nummers en soms bloemen. Ik heb de foto zo gemaakt dat je de begraafplaats tegelijkertijd wel en niet ziet. Wanneer ik het je niet verteld zou hebben zou je even moeten zoeken voor je doorhebt waar je naar kijkt en is het scherp-gestelde bosje bloemen de sleutel tot het beeld.

 

 

Eigen schuld

Misschien is het wel eigen schuld, als je schuld zou willen vaststellen. Ik moet niet op pad naar grootse wijdten. Dat is niet iets voor me. Ik heb zelfs de groothoeklens er op gehad. Nog meer leegte. Niet weer doen... Gewoon met de normale lens op zoek naar beslotenheid en intimiteit in beeld. En naar naïviteit en gevoelsmatigheid. En eindelijk eens ophouden met denken...