Met de carnaval net achter de rug (ik heb dit jaar overgeslagen, dat had je vast goed ingeschat) is de titel van dit bericht toch een beetje Brabants. Bij het nadenken over hoe ik aan die uitspraak kom was ik eerst op de Brabantse tak van mijn schoonfamilie uitgekomen. Het zou namelijk heel goed mogelijk zijn geweest dat ze daar die woorden ooit gebruikt hadden, misschien over 'ons Joost' of over 'da menneke', zoals ze daar over de mannen in de familie praten. Dan was da menneke een beetje kleinzielig aan het zeuren en moest ie daar mee ophouden; nie miepen dus.

Maar nee, even doordenkend kwam ik er weer op. Het was vriendin Annelies uit Arnhem. Ere wie ere toekomt ! Ze staat bekend om haar heldere, laten we zeggen contrastrijke, uitspraken. Ik vind haar een fijn mens. Daarbij heb ik nog niet eens meegerekend dat ze mijn blog trouw leest. Ik lees (niet als tegenprestatie) haar (vierde ?) boek (al gaat dat heel langzaam, want ik lees heel weinig en dus schiet dat niet op) : Wild vlees & zn (gewoon te koop bij de boekhandel of bol.com). Ik ben op driekwart en lees het met plezier.

Nie miepen

Maar hoe kom ik hier op. Dit keer is nie miepen gewoon voor mijzelf bedoeld. Dat hangt een beetje samen met vorige week, toen ik tot een vrij schokkende ervaring kwam over hoe ik in het leven sta en dat ik eigenlijk te krampachtig probeer om alles in de hand te houden. Met de impact van die gedachte, en vooral dat gevoel, ben ik al anderhalve week dagelijks aan het verwerken... Vandaag had ik een SPAGHETTI bericht geschreven dat daar op doorging, in de zin van de onderliggende lagen, twijfels en (zelf)vertrouwen, veiligheid en gewildheid. Ik heb het een uurtje laten liggen, las het nog een keer en dacht toen : nie miepen. Of, zoals we onze kinderen hebben geleerd, drie keer stampen en dan weer verder.

Het is de bedoeling dat SPAGHETTI een blog met fotografische berichten is. Voor mijn lezers, maar ook juist voor mezelf om weer meer met fotografie bezig te zijn. Door actief op pad te gaan om nieuw materiaal te schieten. Wanneer ik een psycholoog wil uitsparen, of een zelf-analyse of zelf-therapeutisch blog wil schrijven, moet ik dat maar ergens anders doen. Dus, als je meer wilt weten naar aanleiding van vorige week, vraag het me dan maar gewoon. In de tussentijd doen we hier iets met foto's, een zekere luchtigheid en een blijvende verbazing over de overweldigende geweldigheid van de wereld.

Buigzaam

Voor mijn doen is dat behoorlijk buigzaam, om iets dat ik al geschreven heb helemaal aan de kant te zetten en opnieuw te beginnen. Daarom een bericht dat met die flexibiliteit samenhangt. Buigzaamheid als concept in beeld boeit me namelijk ook; vooral indirecte buigzaamheid. Ik zal het uitleggen :

Onderstaande foto is van mijn ijskoude januari-uitstapje van dit jaar (die met de ijs-bloemen). Dat is een foto met directe buigzaamheid. Een boompje dat in het water staat wordt omringd door het dichtgevroren oppervlak en wordt daarin weerspiegeld. De boom is gebogen en dat zou je (ja, het is even zoeken) als symbool kunnen zien van het gemak waarmee deze boom in die veranderende omstandigheden stand houdt. De reflectie maakt het tot een redelijk boeiend beeld, maar het is mij inhoudelijk te weinig.

 

 

Een afdruk

De tweede foto komt uit Hongarije, van het eiland Sziget om precies te zijn. Inderdaad het eilandje in de Donau waar het jaarlijkse festival Sziget plaatsvindt. Deze foto vind ik een stuk boeiender. De boom is recht, de schaduw is gekromd. Indirecte buigzaamheid. Kijk waar de scherpte ligt; dat is niet per ongeluk. Dat de afbeelding van de boom als schaduw een andere vorm heeft dan de boom zelf vind ik een spannend gegeven. Ik zie, als toeschouwer, de schaduw. Ik zie de afbeelding, de afdruk die de boom in de wereld maakt. Zo zie ik jou ook. Niet zoals jij zelf denkt of hoopt te zijn, maar altijd vertekend, door de omgeving, door mijn achtergronden, door onze standpunten, door hoe het licht op je schijnt, door wat ik wil en wat ik kan zien.

 

 

En een extra'tje

Nog even een citaat uit een nummer dat ik deze week al 5 keer draaide. Het is uit het nummer Romeo had Juliette van Lou Reed en geeft de tijdelijkheid, de zinloosheid, de relativiteit, de urgentie maar vooral de ontroerende weergaloosheid van het feit dat er iets is, mooi in één zin weer : ... and something flickered for a minute and then it vanished and was gone ... Maak er wat van, nu het nog kan, onvoorwaardelijk, om toch nog heel even naar vorige week terug te wijzen...