Vorig weekend vroor het 's-nachts flink. Samen met mijn goede voornemen om meer te fotograferen, was de zondagochtend-vorst de aanleiding om de camera te pakken en een prachtige buitenwereld te betreden. Deze week en komende week zijn mijn foto's afkomstig van die winterwandeling. Deze week in kleur; schijnbaar onbenullige foto's, maar als je goed kijkt zit er toch een heel verhaal in. Volgende week weer lekker vierkant en zwart-wit en vreemd.

Liefdevol

Deze week wil ik je even meenemen op mijn foto-wandeling en een beetje laten zien wat ik zie, wanneer ik op pad ben. Ik start met het eerste beeld. Niet echt verrassend; als het vriest, bevriest het water en krijg je moeiteloos en overal dit soort plaatjes. Ik kijk daar dan wat langer naar en het mooie van iets net te lang doen, is dat er nieuwe invalshoeken en nieuwe gedachten ontstaan. Wat in eerste instantie gewoon bevroren water en halfdood gras is, gaat een betekenis krijgen. Of dat ook werkt wanneer je op onderstaande foto klikt en er lang naar kijkt weet ik niet; probeer het zelf !

 

 

Ik zie de broze breekbaarheid van het dunne laagje ijs dat in één nacht is gevormd. Ik zie de structuur daarin, nog deels bepaald door de dunne grassprieten. Dat benadrukt voor mijn gevoel de kwetsbaarheid en de voorzichtigheid waarmee dat eerste ijslaagje is gevormd. Ik zie wat er boven en onder zit; boven het ijs heerst de dood, onder het ijs is nog leven. En het ijs is, ondanks dat het zo dun is, al een verstillend materiaal; het beperkt de beweging van het gras en van het onderliggende water; het beschermt en beklemt... Die beklemming houdt het onderliggende leven in leven. Het dunne laagje ijs biedt een liefdevolle beklemmende bescherming aan alles wat er onder zit. Tsja, er gaat wat door je hoofd op zo'n zondagochtend...

Witte winterbloemetjes

Bovenstaande foto is niet een top-beeld. Het is een vrij simpele vastlegging van wat ik zie en laat niets zien van wat ik er bij denk; niets van de aanvullende lagen die er in mijn hoofd mee associëren. Ook het komende beeld is niet één van mijn topstukken, en zelf zou ik het niet als echte Schurer willen betitelen. Het is wel een interessant beeld als het gaat over zien en over kijken.

 

 

Voor de oppervlakkige kijker zijn het plantjes met kleine witte bloemetjes. In eerste instantie zie je inderdaad (en dat zag ik ook) groene plantjes en witte bloemetjes. Je moet echt even beter kijken in dit geval. Dan zie je dat die witte bloemetjes eigenlijk geen bloemetjes zijn, maar worden gevormd door iets dat bevroren is. Het zijn heel kleine stukjes van plantjes die in een plas staan. Die plantjes kwamen net boven het water uit en daarom, nu er een ijslaagje op ligt, ook nog net boven dat vliesdunne ijslaagje. De bevroren dauw heeft op die kleine stukjes voor dat bloemetjes-effect gezorgd.

Zoals in het vorige beeld ook het geval was biedt het dunne ijslaagje ook hier een liefdevolle vasthouding en bescherming van alle leven dat er onder zit. Daarboven is onveiligheid en dreiging in de zin van bevriezing en daarmee dood. En zoals vaker is de verschijningsvorm van dergelijke zaken bedrieglijk mooi; witte sprookjesbloemen...