Vorige week had ik foto's van een vrieskoud winter-uitstapje. Tijdens datzelfde uitstapje was ik op een gegeven moment juist in wankel evenwicht over de stam van een omgevallen boom geschuifeld om aan de overkant van een brede sloot te komen, toen ik een specht hoorde. Ik keek omhoog en zag hem zitten, helemaal boven in een boom op de stam te ratelen. Mooi hoor, al heb ik geen idee welk type specht het precies was. Vandaag wil ik wat gedachten met je delen die ik naar aanleiding van dat perspectief en onderstaande foto ervaar. En, hoe kan het ook anders, wat onrustige onderliggende gedachte-flarden die iets met mij in het leven te maken hebben.

Vasthouden

Mijn specht klemt zich stevig vast; dat moet ook wel, want hij hakt stevig op het hout in met zijn snavel. Na iedere roffel kijkt ie even om zich heen, ook naar beneden en daar ben ik opeens. Hij ziet me, maar gaat gewoon door. Ik ben op veilige afstand; vanaf die hoogte is waarschijnlijk alles klein en onbelangrijk. Zijn wereld daar boven in die boom klopt; alles is op zijn plek en het is wat het is. Niet meer en niet minder.

Of zo'n specht ook dromen heeft over wat er allemaal anders zou kunnen zijn, weet ik niet. Wanneer ie niet boven, maar onder in de boom zou zitten, of gewoon eens een korte vakantie zou nemen en in een struik zou gaan zitten of op de grond... Je ziet een specht dat eigenlijk nooit doen. Het leven boven in die boom met het regelmatige geratel van zijn snavel op het hout werkt uitstekend voor hem.

Kaders en keuzes

Misschien heeft het ook helemaal niet met keuzes te maken. Een groot deel van zijn keuzes wordt bepaald door praktische zaken, zoals dat een specht met zo'n snavel niets te eten gaat vinden op de grond, of dat het gevaarlijker is, of onrustig en onveilig voelt wanneer je niet alles uit de hoogte ziet. Het is goed zoals het is. Een vast kader, vaste gewoontes. Never change a winning life.

 

 

Ik herken mezelf wel in die specht. Naar beneden kijken en zien dat alles klopt. Boomstam in beeld. En wortels. Dat het leven is wat het is; dat er van alles anders en beter zou kunnen, maar dat het ook goed is, zoals het is. Dat ik doe wat ik doe, op de manier zoals die ik altijd doe, dat ken ik van mezelf. Ik ben niet echt sterk in keuzes voor verandering. En ook niet sterk in het veroorzaken van verandering; ik heb graag gewoontes en zoek dan heel hard naar variaties.

Loslaten

En, zo lang ik iedere dag verwonderd, verbaasd, ontroerd of geraakt ben door muziek, een film, een verhaal, het zonlicht, de wereld om me heen, is het goed. Goed genoeg. Ruim goed genoeg. Hoef ik helemaal niets los te laten. Aan de andere kant verandert het hele leven natuurlijk voortdurend; het kader verschuift. Ongemerkt, maar gestaag verandert alles om me heen. Slaan mijn gewoontes dan nog wel ergens op ? Is alles nog zo goed als dat het altijd was ? Blijft het ruim goed genoeg ?

Even kort samengevat zijn dat mijn gedachten bij bovenstaande foto die ik tijdens dat koude uitstapje maakte. Ik had me even in een specht verplaatst die krampachtig naar beneden blijft kijken. Boom en wortels keurig in het zicht. In de wanhopige hoop dat alles hetzelfde blijft. Als alles verandert blijft toch alles zoals het hoort; de boom waar hij zich aan hecht, de wortels... Maar is dat voldoende ? Is dat wel hetzelfde ? Is het nog steeds allemaal goed zoals het is ? Het is een denkfout om er van uit te gaan dat je zelf de enige bent die iets zou kunnen veranderen... Soms worden de dingen gewoon anders dan ze waren. Moet je dan juist vasthouden of loslaten ?