Met de kortere berichten in SPAGHETTI, maar vooral door de vrijdagen die ik met enig succes probeer vrij te nemen, heb ik meer tijd voor het maken van foto's. Ik merk wel dat het erg hap-snap is om af en toe een paar uurtjes op pad te zijn, maar het is een begin. Bovendien wordt het steeds beter weer, met spannender licht. Ik merk wel dat ik er hard aan toe ben om weer eens een foto-uitstapje te gaan maken om een paar dagen te focussen. Waar ik heen wil is me al bekend, maar dat krijg je, samen met het wanneer, hoe en waarom nog uitgebreid te horen.

Afgelopen weken had ik stevig last van rugpijn. Ik ben zo'n type die zijn spanningen in spierspanning omzet, tandenknarsen is ook zo'n hobby. Eigenlijk werkt het meer andersom. Ik merk aan de spierspanning dat ik waarschijnlijk  ergens gespannen over ben. Het werd duidelijk tijd voor een niet al te deprimerende foto-middag.

Vorige week had ik daarom een gemakkelijke keuze gemaakt en was ik naar één van mijn favoriete plekken teruggekeerd; het bosje bij Veenklooster. Daar heb ik eerder het paard en het bos gefotografeerd (later in één beeld gemonteerd), een heel aantal sprookjesachtige bos-foto's gemaakt en meer. Ondanks het bordje het bos is tot 15 juni gesloten ben ik toch naar binnen gelopen. Living on the edge, voor mijn doen. Daar hoeft de rem er niet eens meer voor af...

Verleden

Jaren daarvoor (in 2007) heb ik er in het kader van een portretserie waarmee ik bezig was, een boer en zijn zoon geportretteerd. Ik had geen idee wie het waren, was ze tegen het lijf gelopen op hun zondagmiddag-wandeling, maar voor een portretserie moet je soms rare verzoeken aan vreemden doen. De flitser was mee, zoals je in de bril van de boer kunt zien, die heb ik gebruikt om het na-middaglicht nog iets verder weg te flitsen (dat leg ik één van de volgende weken uit). De foto :

 

 

Nu

Toen ik vorige week in het Veenklooster bosje rondliep kwam ik ook weer langs die plek. Het bankje staat er nog, de struiken ook en sterker nog, zelf de vuilnisbak is er nog en staat gewoon op dezelfde plaats. Soms is het fijn wanneer alles hetzelfde blijft.

 

 

Het was eindelijk weer eens een echt fijne foto-middag. Anders dan de week er voor in Paesens-Moddergat werd ik er echt vrolijk van, zelfs met de rugpijn, waar ik toch heel afgesloten en chagrijnig van kan worden. Er was eindelijk weer eens zon, en dat werkt erg mee, maar ook was het bosje weer fijn besloten, geheimzinnig en rommelig. Daar kan ik toch beter tegen dan de uitgestrekte vlakte en eentonigheid van Noord-Friesland. Een jaar of 15 geleden was dat net andersom, toen hield ik erg van symmetrie en vormen. Spiegelingen in het water, bomen aan weerszijden van een onderwerp, gevels met symmetrie. Soms doe ik dat nog wel, maar geef mij maar iets meer gelaagdheid, emotie en losheid in een beeld.

Toekomst

Zoals er een verleden is, een nu, zo is er ook een toekomst. Na de wintersport schreef ik een bericht over mijn eigen krampachtigheid in de wereld. Ik probeer de onvoorspelbaarheid van de toekomst met mijn verdedigingsmethode van beheersing en controle in het nu veilig te maken. Ik besloot in dat bericht dat de rem er af moet, een gedachte die me kennelijk op de rugspieren is geslagen, verwerken kost tijd en pijn...

Wanneer ik fotografeer gebruik ik vaak bomen om verbeeldingen mee te maken. Bij toeval trof ik mijn krampachtigheid vorige week opvallend duidelijk verbeeld in een paar bomen. Ze stonden ook op een heuveltje, waar ze, zo te zien, ook niet vanaf durfden. Met een soort voeten, compleet met verkrampte tenen, houden ze zich vast aan de helling. Het zijn bovendien nog mooi onregelmatig gevormde bomen met hun eigenaardigheden; ook bomen zijn allemaal anders.

foto 1

Twee foto's van de betreffende bomen, allebei hetzelfde beeld. De ene heb ik op mijn favoriete vierkant-formaat bijgesneden, de ander heeft de oorspronkelijke langwerpige verhoudingen. Ik kan niet goed kiezen, dus doe ze voor één keer maar allebei. Mooi van de vierkante vind ik dat de focus heel sterk op de bomen ligt, zonder afleidingen. Dat het beeld daardoor beslotener en dus ook krampachtiger wordt. Ze kunnen nergens heen.

 

 

foto 2

De tweede variant laat juist iets meer de angst voor de buitenwereld zien, want de bomen staan in een ruimte, waarvan je voelt dat die groter is dan zij kunnen vasthouden en beheersen. Sterker nog, er is er al één dood, één van de twee buitenste zelfs. Aan de buitenkant ben je altijd het meest onveilig. Het is, na de dood, ook de enige boom voor wie het geen zin heeft om zich nog langer verkrampt vast te houden.