Sommige mensen doen gewoon maar wat, anderen lukt dat niet...

Zelf hoor ik helaas bij de tweede categorie en ik ervaar niet het feit zelf, maar vooral het onderliggende onvermogen als storend. Niet dat ik graag tot de eerste categorie had willen horen, maar een zorgeloze tussenweg zou best leuk geweest zijn.

Wat bedoel ik ? Nou gewoon, ik ben vaak (te) veel met het hoofd bezig; alles wat ik doe is min of meer overdacht, al is het maar in een split-second. Het is (te) zelden grenzeloos of zelfs maar grens-arm. Terwijl ik prachtige spijtloze ervaringen heb met niet-nadenken lukt me dat maar zelden.

Via welke ontspoorde associaties hangt dat samen met de titel van dit bericht, met genade, met vergeving en met vergeten ? Ik ga het je vertellen en we starten meteen bij het zwaarste begrip; bij de genade....

genade

Het was een paar dagen geleden aan het begin van mijn ochtendwandeling naar kantoor dat me, zonder verklarende aanleiding, vrij plotseling een woord te binnen schoot; het woord Genade. Het mooie van die dagelijkse wandeling is dat ik dan bijna 20 minuten zo'n gedachte door het hoofd kan laten gaan. Soms leidt dat niets, maar deze week zitten jullie daar mooi mee...

Wat is genade ? Genade gaat er van uit dat persoon A onmiskenbaar iets fout heeft gedaan en persoon B er voor kiest hem/haar desondanks niet te straffen. Die bewuste keuze voor het terughouden van straf, terwijl die straf volledig gerechtvaardigd en verdiend zou zijn, dat is het schenken van genade.

De eigenaar van dat straf-recht had ook iets anders kunnen doen; terecht (en genadeloos) bestraffen van de overtreding of zonde. Mooi voordeel is dat door genade te schenken de genade-schenker zijn morele superioriteit bewijst ten opzicht van de genade-ontvanger. Genade wordt dan ook vrijwel altijd van bovenaf geschonken, door koningen, rechters, goden en andere betweters met het recht aan hun kant.

vergeving

Al wandelend ging ik vanaf de overtreffende trap op zoek naar de onderliggende trap. Daarmee kwam ik op de vergeving. Dat is niet zozeer een verkleinde vorm, maar eigenlijk iets wezenlijk anders dan genade. Vergeving wordt vaak op hetzelfde niveau geschonken, niet vanuit een moreel hoger standpunt. Werd genade geschonken door diegenen die hun straf-recht baseren op grond van normen en wetten, zo wordt vergeving over het algemeen geschonken door slachtoffers of nabestaanden; de (mede-)getroffenen van het onrecht zelf.

Vergeving heeft niet het neerbuigend niveauverschil dat zo kenmerkend is voor genade. Vergeving is horizontaler en maakt dat vergeving-schenker en vergeving-ontvanger dichter bij elkaar komen. Daarbij helpt het ook absoluut wanneer de vergeving-ontvanger van tevoren oprechte spijt heeft betuigd. Wanneer dat het geval is kan vergeving zelfs verbindend werken.

vergeten

Bijna bij mijn kantoor een laatste losse gedachte : misschien wel de ultieme vorm van vergeving is het kunnen vergeten van fouten.

grensdenken

Terugkomend op mijn eeuwige nadenken bij alles wat ik doe. Het lijkt wel alsof ik mezelf altijd aan het controleren ben, om er voor te zorgen dat ik geen fouten ga maken. Dat ik mezelf probeer te behoeden voor het begaan van zonden. Niet nadenken is verlies van controle. Overgave en grensoverschrijding liggen dan immers op de loer.

Er zit natuurlijk een goede kant aan en ik ben ook zeker blij met hoe ik in elkaar zit, maar soms voel ik me als een opsporingsambtenaar die zichzelf in de gaten houdt. En genade schenkt op momenten dat het nodig is. Iets meer een middenweg, iets minder grens-controle had ik best gewild... Zoals gezegd, overgave en grensoverschrijding liggen dan op de loer. Een fijne gedachte !

zonder zonde

Bladerend door recente foto's kwam ik onderstaand beeld tegen. Liverpool, twee weken geleden. Afgelopen week had ik er al een paar keer aan teruggedacht; deze foto raakte me en ik kon er niet achter komen hoe en waarom. Misschien was deze foto achteraf gezien wel de aanleiding voor de gedachte van de genade. In ieder geval heeft alles met elkaar geleid tot dit bericht.

Ik liep in een park en trof dit meisje springend in een plas bij een niet-werkende fontein. Op de achtergrond een hek dat het beeld besloten maakt en tegelijk een veilige barrière vormt naar het bos, dat je als onvoorspelbare, onoverzichtelijke buitenwereld kunt zien. De hardheid van dat insluitende hek, samen met de enorme stenen fontein op een verhoging en het kille afstandelijke asfalt maakt dat dit meisje er erg kwetsbaar uitzag.

leef je leven

Toen ze mij zag stopte ze met springen, keerde zich naar me toe en we keken elkaar aan. Ik viel meteen voor de kwetsbaarheid van die mini-laarsjes, de armpjes die weerloos langs het lichaampje hangen, het strikje in het haar, de blik. Hier was duidelijk sprake van een schone lei, nog zonder zonde en tegelijkertijd ook zonder voortdurende zelfcontrole en zelfcensuur. Alles is nog mogelijk...

Ga, klein meisje, leef je leven en maak je nergens zorgen over. Ga, op weg naar een prachtig, veilig, zorgeloos, uitbundig leven. Blijf in plassen springen zonder nadenken. Gewoon maar wat doen is echt het mooiste wat er is...

 

 

P.S. Voor één keer stoort het me wel heel erg hoe weinig details via het beeldscherm te zien zijn. Daarom even een essentieel deel van het beeld uitgelicht...