Soms ben je zomaar een paar keer kort na elkaar in het buitenland op pad. De afgelopen weken had ik dat voorrecht en ja, dat vind ik fijn. Ik was er niet in mijn eentje dit keer; het was geen fotoreisje. Beide keren was dat fotografisch misschien jammer, maar intermenselijk juist heel prettig. Afgelopen maandag kwam ik terug van een lang weekend in Liverpool; een onverwacht fijne stad zoals ik vorige week al schreef, maar ik zal je niet vervelen met reisverslagen.

Ook tijdens ons gezamenlijk uitstapje was ik telkens als eerste wakker en ondanks het met-elkaar-op-pad-samen-uit-samen-thuis concept heb ik 's-ochtends een paar uur in alle rust met mijn camera rondgedwaald door de omgeving. Mijn vertrouwde en geliefde lens waar ik vorige week over schreef, had ik met pijn in het hart in Leeuwarden gelaten. Zo onthand op pad gaan is best spannend en ik was erg benieuwd of ik met heel andere foto's terug zou komen.

terugval

Minder is soms meer... Met de mogelijkheden van de zoomlens die ik nu had gemonteerd, had ik de beschikking over groothoek, close-up en mijn standaard door-de-ogen blik, maar zonder het gereedschap dat ik zo graag gebruik; de onscherpte. Met dat gereedschap onderscheid ik hoofd- en bijzaken in mijn beelden en geef ik de inhoudelijke betekenissen vorm. Dat moest nu anders en ik heb ook bewust de lensopening nog iets kleiner gemaakt om het nog moeilijker te maken en alles nog meer scherp te krijgen.

Na de eerste reeks foto's merkte ik dat ik ongemerkt in een oude gewoonte was teruggevallen; symmetrische, gestileerde, afstandelijke beelden. Een aanpak die ik ook het eerste jaar van mijn studie graag hanteerde. Een voorbeeld is misschien handig. Onderstaand beeld heb ik gemaakt in St. John's Garden. We waren daar al een paar keer langsgelopen en er was iets dat me boeide. Daar kom ik zo op terug; eerst beeldmateriaal :

 

 

inhoudelijk

De vorm van deze foto is best OK, al is het standbeeld wel erg klein uitgevallen. Door de symmetrie wordt je naar het midden gezogen en doordat het boeiendste onderwerp daar staat kom je daar met je blik eenvoudig uit. Maar ja, waar gaat het over ? Over niets, tenminste zo voelt het. Iedere toerist die daar loopt maakt foto's van de standbeelden en zonder twijfel ook dit soort foto's. Google maar eens, dan zie je het. De meeste mensen laten de leuning in het midden van de trap staan, maar toch, het blijft een plaatje zonder betekenis.

bescheten trots

Na een kwartiertje rondlopen kreeg ik beter door waardoor ik aangetrokken werd. Ooit heeft iemand besloten om die standbeelden in dat park te maken als herinnering aan de betekenis die de desbetreffende heren hebben gehad. Een soort trotse nagedachtenis. Dat je daar dan nu als voormalig hotemetoot in brons gegoten op een sokkel staat, terwijl iedereen ongeïnteresseerd aan je voorbij loopt en je ondertussen ongegeneerd door meeuwen op de kop wordt gescheten, is in spannende tegenspraak met die trots. Daar wilde ik iets mee.

De impliciete minachting voor de nagedachtenis van, in mijn geval, Sir Arthur Bower Forwood, handelaar, scheepseigenaar en politicus, boeide me. Ik wilde daar iets van laten zien. Van achteren gefotografeerd, leunend tegen het gebouw maakte ik onderstaand beeld. Het standbeeld met sokkel is daarin meer een onaangename blokkade van het zicht dan een trotse aandachttrekker. Een passant die er geen aandacht voor heeft en een meeuw op het hoofd (niet gemonteerd; die zat er echt) maken het beeld compleet.

 

inperken

Vanaf die beperkte afstand kwam de groothoek-mogelijkheid goed van pas; vanaf slechts een paar meter red je dat anders niet van top tot teen. Ik had er zelfs nog een stukje gras op staan. Iets fel-groens trekt aandacht en maakt daarmee het standbeeld nog onbelangrijker, was mijn gedachte.

Zo'n beeld moet je altijd proberen in te perken tot een essentie. Is kleur zinvol in dit beeld ? Nee, voor mij niet. De wijdsheid van het beeld beviel me ook niet; het asfalt op de voorgrond trekt teveel aandacht en boeit niet. Mede doordat het gras in zwart-wit niet meer werkte kon ik naar vierkant toe. Uiteindelijk was ik toch weer terecht gekomen op een zwart-wit vierkant beeld; het formaat dat ik graag en vaak gebruik. Helemaal niet zo anders dan anders dus...

 

 

 

symmetrie

Een tweede poging en nu met symmetrie. Gemakkelijk symmetrie zag je in het allereerste beeld van dit bericht, waarbij de zijkanten onbelangrijke stenen blokken zijn en de trap je fijn naar het onderwerp leidt. Je kunt symmetrie ook iets minder letterlijk nemen, zoals in navolgend beeld. Door de symmetrie krijgt het standbeeld met eenpotige meeuw iets belachelijks en onbelangrijks. De sneuheid van de bescheten trots wordt groter door de kleinheid ten opzichte van de achterliggende vergelijkbare vorm. Toch symmetrie, maar dan anders. En dat alles scherp is, is helemaal niet erg...