Deze week wil ik het over één van mijn liefdes hebben. Niet dat ik zoveel liefdes heb, maar sommige liefdes zijn bijzonderder dan anderen. Deze specifieke liefde is een heel bijzondere en uitermate constante liefde. Het is een eenzijdige liefde, en waarschijnlijk juist daarom zo fijn ongecompliceerd. We trekken al zeker 10 jaar samen op en daar kan ik nog iedere keer blij van worden. Maar is die liefde niet te vastgeroest ? Deze week stel ik me die vraag.

onafscheidelijk

Het onderwerp van mijn liefde is, het moet ook wel in SPAGHETTI, fotografisch van aard; het is een objectief. Min of meer 'normale' mensen denken bij het woord objectief aan het tegengestelde van subjectief; op feiten gebaseerd en niet vertroebeld door voorkeuren of meningen van een waarnemer of beoordelaar.

En ja, daar denk ik natuurlijk ook aan, maar ik denk zeker net zo hard aan het woord objectief in de betekenis van een verwisselbare lens van mijn camera. In mijn geval is mijn geliefde objectief een belangrijk gereedschap om op een heel fijne wijze de verbeelding van mijn subjectiviteit mogelijk te maken. Andere objectieven mochten na onze eerste ontmoeting nog wel mee op pad, maar kwamen altijd gedesillusioneerd weer thuis.

sorry

Even doorbijten (of gewoon overslaan), maar sorry; een klein stukje ondersteunende theorie voor we verder gaan is misschien inzichtelijk voor wat betreft de oorzaken van mijn liefde. De werkelijkheid zit natuurlijk iets complexer in elkaar, maar kort gezegd heeft een fotografisch objectief twee belangrijke kenmerken : de brandpuntafstand en de maximale lensopening.

• De brandpuntsafstand bepaalt hoe breed je kijkt; bij een korte brandpuntafstand kijk je breed (groothoek) en bij een grote afstand kijk je smal (een soort verrekijker). Je hebt ook variabele lenzen, waarmee je kunt in- en uitzoomen (inderdaad, de zoom-lens)
• De maximale lensopening geeft aan hoe diep de scherpte is waarmee je kijkt. Een kleine opening en je hebt van voor naar achter heel veel scherp; een grote opening en je scherpte is soms maar een paar centimeter (de ogen wel scherp, maar de oren al niet meer).

Mijn grote liefde heeft een vaste brandpuntsafstand met dezelfde kijk-breedte als onze ogen. Bovendien heeft ze een lensopening die zorgt voor veel onscherpte. Toen ik mijn allereerste beelden met mijn liefde maakte, ben ik er head-over-heels voor gevallen.

op pad

Twee weken geleden was ik een weekend in Berlijn; vorige week zag je daar het eerste resultaat van. Het is je ongetwijfeld niet eens opgevallen, maar ik probeerde in Berlijn iets uit. Ik was één van de dagen op pad zonder mijn vaste liefde. Ik had een zoom-objectief op mijn camera gezet en mijn vast liefde in het hostel gelaten. Spannende zelfdwang... Dat zorgt voor meer scherpte, zoals je ziet in dit beeld van voormalig vliegveld Tempelhof :

 

moeilijkheden

Een andere objectief is anders. Werkt anders, vraagt om andere oplossingen, ook op inhoudelijk gebied. Bijvoorbeeld bij de verdeling in hoofd- en bijzaken. Ik was met mijn vaste liefde gewend geraakt een behoorlijk deel van de focus te leggen door gebruik van de scherpte/onscherpte. Je krijgt een soort mysterie wanneer een deel vaag is.

De verhouding tussen hoofd- en bijzaken moet ik met dit objectief anders gaan leggen. Groot/klein is een mogelijke oplossing. Donker/licht ook. De techniek om het belangrijkste onderwerp in het midden van het beeld te plaatsen ligt me minder, maar wie weet. En er zijn meer opties; experimenteren dus. Als je eenmaal los bent…

mogelijkheden

Een nieuw objectief heeft ook nieuwe mogelijkheden. Het objectief dat toen (en nu) met me op pad was, is een zoom-objectief. Dan kun je bijvoorbeeld er voor kiezen om meer in beeld te laten zien door richting groothoek te zoomen. Dan komen bijzaken die boeiend zijn en bijdragen aan het totaal in beeld, zoals het gat in het plafond.

 

technisch

Er zitten naast moeilijkheden en mogelijkheden ook aspecten die je als technisch zou kunnen betitelen aan een nieuwe liefde vast. Er komt bijvoorbeeld minder licht door deze lens als gevolg van de kleinere maximale lensopening. Dan heb je langere sluitertijden nodig voor je voldoende licht voor je foto hebt verzameld. En dan heb je sneller last van bewogen foto’s of foto’s met bewogen mensen er op. Niet erg, maar wel iets om rekening mee te houden.

Om die langere sluitertijd zonder al te veel bewegingsonscherpte mogelijk te maken zit er een stabilisator op mijn mogelijk toekomstige liefde. Met mijn vorige (?) liefde kon ik eigenlijk niet tot langer dan 1/50 van een seconde gaan. Onderstaand beeld uit de schuilkelders van Tempelhof is gemaakt met een halve seconde, zonder dat de achtergrond helemaal onscherp is geworden.

 

 

heerlijk

Wat ik deze week wil zeggen is dat je soms uit je comfortzone moet stappen om iets nieuws uit te proberen. Een vaste vertrouwde liefde is fijn; een nieuwe liefde is nog even afwachten. Ook met steden geldt dat. Op het ogenblik ben ik in Liverpool; een stad die ik altijd ver onder Berlijn had geplaatst, maar al na één dag ben ik er helemaal blij van geworden. Beetje jammer van die Beatles en de voetbalclub, maar wat een heerlijk andere stad… Misschien een nieuwe liefde...