In deze dagen houden de blaadjes zich met bovennatuurlijke inspanning krampachtig aan de takken vast, bijna alsof hun leven er van af hangt. Of is het andersom, dat de boom er moeite mee heeft om de blaadjes los te laten, dat de boom bang is om zo veel leven in een keer los te laten waaien en dan kaal en onbeschermd de winter in te moeten ?

Herfst, al een maandje inmiddels... En vandaag in het Fries, hjerst. Niet omdat ik als moraalridder voor het behoud van de Friese taal wil strijden, maar gewoon omdat ik hjerst een mooier woord vind dan herfst, vanwege de aandoenlijk onhandige volgorde van de letters. Om die reden is moanne eigenlijk ook mooier dan maand, maar daar gaat het nu even niet over. Ook niet over de hjerst trouwens. Ik wil het naar aanleiding van de blaadjes over de angst voor loslaten hebben en over wat daartegen te doen is.

verhuizen

Mijn onderwerp heeft een aanleiding, anders dan het wisselen der seizoenen. Een maand of twee geleden heb ik namelijk besloten te verhuizen. Wel in samenspraak met mijn ega, maar uiteindelijk was het mijn eigen behoefte die de doorslag gaf. En nee, niet dat ik ergens anders ga wonen; ik verhuis alleen mijn kantoor. Toch voelt ook dat, na 10 jaar op die locatie, als loslaten.

De afgelopen weken ben ik langzaam bezig met selecteren wat er mee mag, uitruimen en afbreken, rommel weggooien. Mijn kantoor is een puinhoop en vrolijk wordt ik ook niet van al die troep. Een soort hjerst dus; ik kijk nu al uit naar de maitiid...

vals gevoel

Tegen de angst van het loslaten, van het gevoel van verlies en de bijkomende troep en rommel heb je altijd een remedie. In mijn geval zou dat kunnen bestaan uit de mogelijkheid om gewoon niet te verhuizen. Ook kan ik als remedie op mijn nieuwe werkplek zo krachtig mogelijk de voordelen proberen te realiseren die ik denk te gaan missen, en zo goed mogelijk de nadelen van mijn oude werkplek te vermijden. Krampachtig vasthouden als wapen tegen de angst van het loslaten.

Je houdt jezelf voor de gek natuurlijk, maar als gedachte is het helemaal niet zo gek. Al het bovenstaande schoot door mijn hoofd toen ik afgelopen weekend in Berlijn was en onderstaande oplossing zag voor de nadelen van het heg/haag fenomeen. Gewoon een weerbestendige, vochtig afneembare, groenblijvende foto van een heg aan het hek vastmaken. Geen vallende blaadjes, geen onnodig onderhoud zoals vegen en snoeien, geen troep en rommel; kort samengevat een perfect frisse nieuwbouwoplossing, zeker als de buren ook mee doen.

 

 

echt gevoel

Onderstaande foto lijkt in eerste instantie wel wat op de vorige, behalve dat hier een soort appartementencomplex op de achtergrond prijkt en een rozenperkje met gras op de voorgrond. Echt gras, echte rozen in echte grond. Dat ziet er al zoveel beter uit. Kwetsbaarder, vergankelijker, warmer, romantischer, meer levend dan zo'n nieuwbouwwijk met gladde kunstmatige materialen. Dit voelt goed...

En zo is het ook. Behalve dan dat deze rozen op een binnenplaats staan en het omringende gebouw de voormalige ondervragingsgevangenis van de Stasi* is. Dat was echt geen fijne plek; ik was er afgelopen weekend voor een rondleiding en was zwaar onder de indruk van wat mensen elkaar aan kunnen doen om gelijk te krijgen. Wie het cynisme heeft gehad om juist daar een écht rozenperkje op de binnenplaats te bedenken, is tot veel gruwelijks in staat...

 

 

focus

Mijn huidige, maar spoedig voormalige werkplek is midden in de oude binnenstad en precies een mooie wandeling van huis. Nadeel is met name het gebrek aan binnentredend buitenlicht en zicht op de wereld; er gaan dagen voorbij dat ik niet weet of de zon schijnt of dat het regent.

Mijn nieuwe werkplek heeft het voordeel dat de buitenwereld weer zichtbaar is. Groene blaadjes én vallende blaadjes, blauwe lucht én zware wolken, zon én regen; ik ga het allemaal meemaken. Dát gevoel is wat ik moet vasthouden. Focussen op de voordelen is mijn remedie tegen de angst voor het loslaten. Een vorige gebruikster van mijn toekomstige werkruimte zei dat het net leek alsof ze in het bos woonde... Blijer kun je mij toch niet krijgen. Alleen nog wel even afwachten hoe dat voelt wanneer ik de blaadjes zie vallen...

 

* Voor wie daar niet mee bekend is, Stasi staat voor het Ministerium für Staatssicherheit. Het was de veiligheids- en inlichtingendienst in het voormalig Oost-Duitsland, die iedere verdachte tot een bekentenis wist te dwingen. De methoden waren doeltreffend en bestonden vooral uit psychologische marteling en intimidatie.