Deze week een niet al te moeilijk bericht. Een bericht dat draait om een aantal duidelijke externe invloeden. Zelf vind ik dat altijd fijn, dat iets goed te verklaren is door concrete gebeurtenissen en herkenbare omstandigheden. Er is al zoveel in het leven dat té moeilijk te bevatten is en waar je, aangenaam of niet, op zijn best mee kunt leren leven. Deze week eindelijk eens even een lekker ouderwets gestructureerde SPAGHETTI nadat ik gewoon simpelweg een zondagochtend op pad ben geweest met de camera...

Wat laat ik je deze week zien : drie gebeurtenissen en daarmee enigszins samenhangend de resultaten van die paar uur op pad. Gewoon niet te moeilijk doen was mijn doel, ergens met de auto heen rijden, rondlopen en verrast worden. Perfect is het allemaal niet, er blijft niet veel van die beelden overeind wanneer we grondig naar de inhoud (en soms techniek) kijken. Geeft niks deze week. Het was leuk om te doen en illustreert wel goed hoe ik rondloop. Laten we met een ogenschijnlijk zonnig beeld beginnen; fake news op een sombere zondag.

 

 

1 : Kees - het is niet erg

Eerste gebeurtenis was dat Kees Momma op televisie was. Kees is midden 50, stevig autistisch, uitermate beter-milieu-welbespraakt en bovendien mediageniek. Er is al één documentaire over Kees gemaakt; er blijken er nog twee te komen in de nabije toekomst, te starten met Kees vliegt uit. Dat moet namelijk zo langzaam aan wel eens; Kees woont nog bij zijn 80 jarige ouders, al hebben die al wel een eigen huis voor hem gekocht. Zie voor het verdere verhaal de crowdfunding website.

Kees maakt supergedetailleerde tekeningen van huizen en in het kader van Kees vliegt uit zeer recentelijk ook van het Ajax stadion, inclusief alle stoeltjes en alle details van de kapconstructie. Dat laatste is een niet te onderschatten levenswerk. Kees werd geïnterviewd en antwoordde op de vraag of hij ook mensen tekent simpelweg dat hij dat niet kan. Wel huizen, wel kleding, maar mensen werden te houterig… Niet doen dus. Zo eenvoudig kan het zijn.

Van Kees leerde ik daarmee (opnieuw) dat het helemaal niet erg is wanneer je iets niet kunt en dat je blij mag zijn met de dingen die je wel kunt. Dat dat ook genoeg is, die dingen die je wel kunt. Het hoeft niet altijd meer te zijn, het hoeft niet altijd beter of bijzonderder of grenzen over. Gewoon iets kunnen is mooi genoeg. Gewoon iets doen ook. Zonder nadenken de camera van de bijrijderstoel pakken en door de voorruit fotograferen wat ik zie en voel. Klik er op en op groter formaat voel jij de beweging misschien ook...

 

 

2 : Harry Gruyaert - dichtbij is moeilijk

Donderdagavond laat was een documentaire op tv over de fotograaf Harry Gruyaert. Prachtige beelden maakt hij, een fotograaf die echt in kleur denkt. Harry is, dat dan weer wel, een bijzonder onaangenaam mens wanneer hij in zijn rol als fotograaf is. Hij gaat voor zijn resultaat en andere mensen zijn dan op zijn mooist een fotografisch element, maar storen hem vooral ook erg snel, waarbij hij buitengewoon bot op ze kan reageren. Nog meer een toeschouwer van zijn eigen werkelijkheid dan ik ben.

Net als Kees mocht ook Harry van alles zeggen tijdens de documentaire. Eén van de zinnen waar ik op triggerde was dat Harry beschreef dat het moeilijker is om iets te fotograferen dat bekend is; iets dat je al uit en te na kent. Het vreemde is veel gemakkelijker, want je ziet de bijzonderheden er moeiteloos van. Dat heb ik ook, dat ik in een vreemde stad of een vreemd bos zelfs, gemakkelijker bijzonderheden zie. En om weer even aan Kees te refereren; dat is ook goed. Een vreemd bosje levert bijvoorbeeld zoiets op; een locatie waar iets had kunnen gebeuren :

 

3 : Museum MORE - maakbare werelden

Derde invloedsmoment was mijn bezoek vorige week vrijdag aan het museum MORE in Gorssel. Daar is kunst te zien die in het hokje modern realisme (vandaar MoRe) is gestopt. Helaas vooral beperkt tot schilderkunst en helaas vooral uit de Lage Landen, maar goed, zeker inspirerend. Ik had me verheugd op mijn favoriet Charley Toorop, maar de hoeveelheid werk van haar hand was erg beperkt.

In MORE kwam ik, dit keer niet door tussenkomst van een computerscherm, oog in oog te staan met een paar werken van Carel Willink (er zijn er meer in de dependance). In mijn jongste jaren was Carel Willink al iemand wiens werk me opviel. Ik had nog helemaal niets met kunst, maar werd wel gefascineerd door zijn werk. Even los van eventuele diepere inhoud is het op kinderlijk niveau ook gemakkelijk boeiend werk. Er hangt, door de zwaar aangezette luchten en de contrasten, vaak een mysterieuze sfeer. De naar klassieke oudheden verwijzende standbeelden, pilaren en galerijen zijn over-the-top; protserig, maar met stijl.

Er viel me iets anders op, zeker wanneer ik het afzette tegen de overgrote meerderheid van wat er verder in MORE hing. Willink maakte schaamteloos zijn eigen wereld; hij greep niet alleen in de werkelijkheid in, hij bedacht die van de grond af aan. Was het voor zijn idee nodig dat ergens een pilaar stond, dan was ie daar. Photoshop avant-la-lettre… Boeiend. Alles is dan mogelijk. Zelf ben ik onderstaand ook lekker bezig geweest; van alles verwijderd, waaronder een trampoline, overal spannend licht aangebracht, etc. Vreemd beeld; twee woningen...

 

 

concluderend

Wat ik vorige week liet zien is iets dat ik zelf heel fijn vind om te doen. Iets dat ik goed kan (Kees). Eigen werelden maken (Willink). Zonder compromissen (Gruyaert), al ben ik daar, hoe tegenstrijdig, terughoudend in. Het gaat om het maken, niet om het resultaat, al schenkt het resultaat wel de voldoening aan de weg die je bewandelt. Meer zoals vroeger dat je een bult zand bij de buren op de stoep ziet. En dat na een middag concentratie en scheppend denken die bult is omgetoverd tot een wereld met wegen, tunnels, huizen en kastelen. Niet met mensen, trouwens, Die zijn inderdaad moeilijk...

ps

P.S. Ook vandaag is er het nodige bewerkt. Voor één keer de oorspronkelijke beelden (van de ergste twee) :