Vorige week berichtte ik je dat ik je mis. Daar heb ik nog eens over nagedacht: dat klopt ! Sommige lezers dachten dat mijn missen uniek was en hen individueel betrof. En ook dat klopt. Ik mis inderdaad individuen en ik mis ze allemaal uniek. Een soort generiek gemis van unieke mensen.

Vreemd wel, een beetje tot mijn verrassing mis ik mensen meer dan ik had verwacht. Het overrompelt me wat, vandaar ook mijn bericht van vorige week. Hoe de plotselinge confrontatie met dat gevoel in elkaar zat was nog even puzzelen, maar volgens mij heb ik een mogelijke oorzaak gevonden.

te gewoon

Mijn vrouw heeft, meer dan ik, een niet aflatende behoefte aan omvangrijk (en vooral wezenlijk) menselijk contact. Ik vaar daar vrij comfortabel in mee. Niet dat ik zelf geen moeite doe, tijd, energie of kwetsbaarheid investeer om te proberen het leven met anderen te delen, maar er waait een stevige initiatievenbries die het me eenvoudig maakt. Vandaar dat het misschien als iets te gewoon was gaan voelen en overvallen de huidige omstandigheden me.

Natuurlijk is mijn vorm van contact niet gelijk aan die van mijn ega en heb ik, zowel binnen als buiten onze gezamenlijke (en ook echt absoluut mijn) vrienden, mensen met wie ik vooral zelf een fijn en bijzonder contact heb. Mijn conclusie was dat ik al met al, als actieve oudere, bepaald niet eenzaam ben en ik merk in deze periode pas goed dat dat ook niet iets is waar ik blij van zou worden. Dus om mijn bericht van deze week mee te starten, kan ik volmondig herhalen : ik mis je...

basis

Mijn basis-zekerheid in het leven ben ik altijd zelf geweest. Godzijdank, mag ik wel zeggen. Daar heb ik weinig voor hoeven doen, althans ik zou het je niet kunnen uitleggen. Niet dat die zekerheid er meteen was, of altijd stabiel is gebleven, maar de basis van die zekerheid is me in de schoot geworpen en daar bovenop heb ik mijn contacten met mensen, bekenden en (liefst) vrienden.

Vaak ben ik stabiel, geduldig en vol humor (en ook heel blij met mijn objectiverende zelf-reflectieve capaciteiten). Soms ben ik wel eens wat té blij met mezelf, arrogant en vooral onwaarschijnlijk eigenwijs, zo is me verteld (en soms heb ik dat zelf ook door). Samengevat heb ik het best goed met mezelf getroffen en hopelijk treffen anderen het ook goed met mij. Kortom, hoe erg het ook voelt om jou te missen, ik val er niet van om. En toch, het heeft wel invloed. Net zoals dat er nog meer te missen valt; de wereld wordt er niet leuker op.

meer missen

Naast het onverwacht grote missen der mensen is er meer om te missen. Doordat ik nog eens over het concept van het missen nadacht kwam dat ook weer bovendrijven. En voor de verandering wil daar eens wat fotografisch op in gaan. Kort samengevat : de wereld is te gewoon geworden de afgelopen maanden. Eerst een beeld uit betere tijden...

 

 

missen revisited

Bovenstaande foto is een resultaat van één van mijn fotografische uitstapjes. En die uitstapjes zijn exemplarisch voor wat ik op het moment in de wereld mis. De focus van het helemaal alleen, 100% van de tijd bezig mogen zijn met het zoeken naar beelden, maar vooral ook de wisseling van omgeving. In mijn normale omgeving lukt dat bijna niet; ik heb een tijdelijke omgeving nodig waar ik niet weet wat ik om de volgende hoek zal zien; een wereld waar ik verrast wordt, geïnspireerd raak. Een wereld waar ik kan puzzelen met visuele prikkels...

Het rare is dat ik ook in zo'n vreemde omgeving foto's kan maken die ik qua beeldelementen net zo goed in Groningen, Zwolle, Maastricht of Rotterdam had kunnen maken. Zeg nou zelf, een blinde muur, een gebouw er achter, en dan maar wachten tot er iemand langs loopt...

kleine wereld

Vanaf januari was ik meer dan 50 uur per week aan het werk, het uitzicht strak gericht op april/mei om weer eens wat ontregelends in de wijde wereld te gaan doen. In maart kwam de corona crisis, die mijn punt op de horizon nog veel verder in de verte wist te plaatsen. Vliegtuig en trein zijn voorlopig niet aan de orde en met de auto rijd ik in 90% van de gevallen niet verder dan de supermarkt.

De gedwongenheid en niet-ontsnapbaarheid van zo'n kleine wereld is benauwend, maar ook daar is qua doorleven mee te leven. Wat ik wel merk is dat het mijn creativiteit en drive aantast. Heel langzaam komen de dingen uit mijn handen, zoals het jaarboek jaar EEN, dat toch echt de komende week de wereld in moet. Het is wél prachtig geworden en ook met mijn website ben ik hard bezig en die (kun je nog niet zien) wordt ook zeker boeiend, maar alles gaat traag, onmetelijk traag.

flarden

Wat ik mis zou ik de flarden van verwarring willen noemen. De confrontatie met ernstig ander beeld dan ik gewend ben. Maar niet alleen met ander beeld. Met mensen die er anders uitzien, die andere dingen doen en zich anders bewegen. Gebouwen, straten, pleinen, bomen en parken die er allemaal net iets anders uitzien en elkaar in andere volgorde op lijken te volgen. Met andere geuren, andere lichtval, andere geluiden, temperatuur, smaak, andere taal en ander contact. Allemaal draagt het bij aan waar ik blij van word. Allemaal onderdeel van de flarden van verwarring.

Bij de flarden heb ik ook een fotografisch beeld; inderdaad van tijdens een fotografisch uitstapje. Maar nu ik er zo over schrijf, schiet me dit te binnen; eigenlijk mis ik ook bij het contact met jou niet zozeer onze overeenkomsten. Die maken wel de nabijheid en vertrouwdheid, maar juist de stukjes waarin we anders zijn prikkelen en die zorgen er voor dat we elkaars leven verwarren, waardoor we andere inzichten en gevoelens ontwikkelen; waardoor we groeien....

Jezus, wat mis ik al die flarden....