een wattendeken
Zo'n start van een bericht is altijd het moeilijkst. Ik heb zelf nog maar een uitermate vaag idee waar ik het over ga hebben, vaak heb ik alleen één of meer foto's en een start van een onderwerp en daarmee een mogelijke titel. Het verhaal groeit onder mijn vingers en dat is nou net de charme van de zelf-opgelegde druk dat er iedere week iets moet komen. Ik schrijf niet iets op dat al klaar is, maar start gewoon ergens en merk dan wat ik in het hoofd heb.
Deze week startte ik het schrijven van mijn bericht met een liedje (nummer/song) in het hoofd. Daar had ik een tweetal foto's bij gevonden die samen een wankel begin van een verhaal vormen. Ergens in mij raakten die foto's en dat nummer aan de flarden van verwarring van vorige week. We gaan op zoek; het zal wel een beetje psychedelisch worden...
de muziek
Laten we dezelfde route lopen en met de muziek beginnen (het deel dat me raakt start na zo'n 45 seconden) :
Graag zou ik foto's willen maken zoals het filmpje gefilmd is. Of, en daar was het deze week mee begonnen, beelden maken zoals het nummer gezongen wordt; als een soort Portugese fado, een niet-tastbare, krachtige diepe triestheid die zowel vaag als contrastrijk is; een vormgegeven doorleefdheid waar ik wel eens jaloers op ben. Het lijkt zo simpel, maar het is zó moeilijk om de essentie in zo weinig te verpakken...
Muziek zegt iets over wie er binnen in jou zit (of zitten). Buiten zie je daarvan, bij de één iets meer dan bij de ander, maar een stukje. Aan de binnenkant zit de rest en dat kan van alles zijn. In de binnenwereld kom je elkaar pas echt tegen en zie je ook de rafelranden; scherpe omhoog-gepunte scherven of juist eindeloze zachte dekens van watten.
beeld 1
Meestal loop ik door de wereld heen en ben er op die manier al voldoende onderdeel van; ik zie de wereld dan aan de buitenkant; laten we het de buitenwereld noemen. Zo nu en dan, vooral wanneer ik op een foto-tripje ben, ben ik een toeschouwer die dichterbij komt; ik kom de binnenwereld van de wereld dan tegen en, wat bijzonder is, vice versa.
In een zachte wederzijdse voorzichtigheid kijken die binnenwereld van de wereld en de binnenwereld van mijzelf elkaar in de ogen. Ik voel dat de wereld me vasthoudt. Een vergelijkbaar gevoel als dat ik in dit nummer voel; een tederheid en zachtheid, gecombineerd met diepe emoties die reiken tot de rafelranden. In een woordloze, tijdloze confrontatie. Iets zoals dit :
beeld 2
Voor de een lijkt de wereld een open boek uit eigen boekenkast, de ander worstelt er meer mee en probeert de grote lijn van het verhaal te snappen. En begrijp me goed, dat is zeker niet altijd noodgedwongen in somberheid of narigheid. Ik voel me op zo'n moment los van alles en toch word ik vastgehouden door de zachte omarming van de binnenwereld van de wereld.
Situaties waar ik mijn verdedigingslinies niet kan of wil gebruiken. Geen ratio, geen afstandelijk toeschouwerschap, geen terughoudendheid, eindelijk een overgave; vanuit een innerlijke intuïtie voel ik dat het goed is. Dat ik daar ben, en dat feit op zich, is al voldoende. Dat ik me bewust ben van mijn binnenwereld en ervaar dat de wereld zich ook voelbaar van mij bewust is. Zoals op onderstaande plek.
start
Nog even over de start van dit bericht. Zo'n start wordt altijd enorm overschat. Veel mensen krijgen daarom ook niets op papier als ze een verhaal willen schrijven. De start moet immers perfect worden. Nee hoor, gewoon beginnen met schrijven, en als je na je hele verhaal weet wat je ging schrijven, dan is het altijd nog vroeg genoeg om de start te herzien. Zoals ik nu heb gedaan; ook de titel is gewijzigd, maar als ik het niet zou vertellen, merk jij daar niets van...
credits
De muziek is het nummer El Desierto (1997) van het Spaanstalige debuutalbum La Llorona van Lhasa de Sela, een zangeres die opgroeide in Mexico en Amerka, met haar ouders rondtrekkend in een omgebouwde schoolbus. Later verhuisde ze naar Canada en vervolgens naar Europa. In 2005 ontvang ze de BBC World Music Award in de categorie Best Artist of the Americas . Op 1 januari 2010 is ze, veel en veel te vroeg, op 37 jarige leeftijd overleden.
2 thoughts on “binnenwerelden”
Hoi Gerrit, helemaal afgeleid door het mooie nummer van Lhasa je bericht gelezen. Ik zet Lhasa altijd op wanneer we etentjes hebben en ik niet kan kiezen welke muziek ik op moet zetten. Klinkt wat oneerbiedig, maar het is gewoon prachtige muziek, om te luisteren en als achtergrond. Haar stem is betoverend, het roept ‘schoonheid’ en ‘nostalgie’ (bij mij) op. Heeft daardoor wel iets triests. Heb nooit eerder haar naam gegoogeld, zo bleef er een mysterie rond de muziek hangen, die geen afbreuk kon doen aan het gevoel. (Zonde dat ze is overleden!) Ik heb jaren de muziek van Spain mooi gevonden en veel gedraaid in een bepaalde stemming. Totdat ik een concert van hen zag en mijn gevoel totaal anders werd. Inmiddels ben ik eroverheen en kan ik het weer met mijn eigen gevoel en ‘waarde’ luisteren. Kunst heeft eigenlijk geen woorden nodig. Foto’s ook niet. De ‘lege’ ruimte die er is om zelf iets in te vullen of te voelen, om iets op jezelf te kunnen betrekken vind ik mooi. Desondanks ben ik blij dat en vind ik het knap hoe je iedere keer een filosofische gedachte weet te verwoorden! Petje af.
Hoi Monique, wat een fijne reactie van je ! Dat zat er ook wel een beetje in dat je Lhasa kende en op vergelijkbare waarde ervaart. Die triestheid, maar inderdaad gecombineerd met schoonheid en (voor mij dan) de heftigheid van de emoties en vooral de toekomstgerichte vorm van nostalgie. Ik heb daar aan grenzend al een aantal keren geschreven over dat alles altijd kan gebeuren; every moment is a first frame, anything can happen (26 januari 2018), maar ook dat de meeste dingen niet gebeuren en dat dat ook helemaal goed is, maar wel een rare gedachte. Grappig, ik heb hetzelfde met Spain, al ben ik nooit naar een concert van ze geweest. Dank je wel voor je compliment(en) en ik ben zelf ook nog steeds verrast dat me dat lukt. Ik ben blij met je mooie reactie.