Misschien kun je beter even gaan zitten...

Nog voor de start van de doorgaans contemplatieve periode die door de kerstvakantie wordt gevormd, heb ik een besluit genomen. Een keuze gemaakt, zou je kunnen zeggen. Daar ben ik niet sterk in, echte keuzes, dus je snapt dat ik lang gewikt en gewogen heb en nog steeds twijfel of dit de juiste beslissing is...

Dit SPAGHETTI-bericht zal één van mijn laatste zijn. Sowieso zou het één van de laatste SPAGHETTI-berichten van 2020 zijn, maar ik heb besloten in 2021 niet (op dezelfde wijze) verder te gaan. Dat gaat me ernstig aan het hart, maar is onvermijdelijk. Met dit bericht meegerekend nog slechts drie berichten...

want...

Mijn besluit hangt sterk samen met dit corona-jaar; zoals ik het ervaar is dat een verloren jaar. Een jaar dat aanvoelt als een natte dweil, als een rol wc-papier die in de pot is gevallen, als een halflauwe wereldwijde modderpoel. Er zit geen dynamiek in, geen afwisseling, er zit geen enkele beweging in, alles is middelmatig en zelden inspirerend. Voortslepen en ploeteren zijn de woorden die ik gevoelsmatig aan dit bijna afgelopen jaar koppel.

Het valt me dit jaar steeds zwaarder, en ik heb de illusie dat het vooral om die corona-reden is, om iedere week een sprankelend, verrassend en inhoudelijk bericht te maken. Niet dat ik de lol er af heb; zeer zeker niet, maar ik ben zowel inhoudelijk bespiegelend als qua fotografie even door mijn beste en boeiendste materiaal heen. Ik mis de inspiratie en kleurrijkheid van het gewone leven van voor de corona.

op weg naar het einde

Ik merk dat ik in mijn berichten de laatste weken steeds meer teruggrijp op oud fotomateriaal, soms tweederangs, en op thema's met een lagere urgentie. Ik heb geen zin om die weg van kwaliteitsverlies komend jaar aan te moeten zien en daarom besluit ik de stekker (voorlopig) uit mijn blog te trekken. Om te stoppen hoef je niet op een dieptepunt te wachten...

SPAGHETTI is een project. Een project heeft een levensduur, middelen en een doel. Dat doel heiligt de middelen. In geval van SPAGHETTI is het doel om mezelf fotografisch te reactiveren. Eén van de middelen is het SPAGHETTI blog, waarin ik iedere week een bericht schrijf.

Mijn SPAGHETTI project is zeker nog niet ten einde; er zijn meer middelen. Wel stop ik (voorlopig) met mijn wekelijks blog. We hebben het er de komende weken nog over; nu eerst iets anders...

confronterend

Afgelopen weekend was ik te gast bij galerie het Fotolokaal, waar ik graag komend jaar met Kata's werk wil exposeren. Of dat gaat lukken weet ik nog niet; daar is het nog wat te vroeg voor. Het was een fijn gesprek en ik vond het erg prettig dat iemand, die ervaring heeft met fotografie, naar Kata's beeldmateriaal wilde kijken en daar, zonder terughoudendheid, op wilde reflecteren.

Arthur, de galeriehouder, constateerde dat een deel van Kata's werk misschien wat te moeizaam was voor zijn publiek, te weinig grafisch, te weinig esthetisch en daarmee (te) weinig commercieel.

Confronterend, want daar sta ik nooit bij stil; commercie. Wanneer ik de betekenislagen in mijn werk zelf snap, is het allang mooi. Maar inderdaad, ook wanneer je als minder geoefend kijker (zonder neerbuiging bedoeld) iets boven de bank wilt hangen (of in de gang), heb je een connectie nodig. Er moet iets zijn dat je aanspreekt en een betekenislaag die je, zonder uitleg, met een beetje puzzelen kunt vinden en waar je iets van je eigen leven in herkent.

commercie

Op zijn vraag waarom ik het commerciele traject zo ernstig heb laten liggen, moest ik het antwoord schuldig blijven. Nu ik er over nagedacht heb, denk ik dat het niet een gebrek aan trots is over wat ik maak, maar meer een soort schaamte en ongemak is om mijzelf aan te prijzen. Het WC-eend gevoel... Dat heb ik, ook in mijn normale werk nooit gedaan, en toen het moest kostte het me heel veel moeite.

Misschien is die schaamte om mezelf in de schijnwerpers of op een voetstuk te zetten een gevolg van mijn humanistische opvoeding. Humanisme voelt als een soort vervolg op een gereformeerde achtergrond met verantwoordelijkheid en daarmee niet te veel losbandig plezier, maar ook met doe maar gewoon en goede wijn behoeft geen krans. Ik ga verder nadenken over de commercie. Dank voor de confrontatie...

op zoek naar commercie

Afgelopen dagen ben ik met de commercie in het achterhoofd door mijn foto's gegaan. Grappig om te doen, want opeens zie ik heel andere dingen. Een voorbeeld dat ik je wil laten zien is een winters uitstapje, waar ik een groep paarden tegen kwam. Dat ziet er op het plaatje, maar ook als je zo'n roedel zelf tegen komt, wat rommelig uit; paarden zijn best irritant. Ze doen maar wat, fotografisch en stylistisch gezien.

 

 

En ja, dat is misschien al een stuk aangenamer boven de bank dan het gemiddelde beeld van Kata. Jammer genoeg wel behoorlijk inhoudsloos; waar gaat het over ? Zonder jou te willen kleineren, zoiets zou je zelf ook prima kunnen maken en dat is nou net niet mijn bedoeling. Ik moet wel iets aan het beeld toevoegen; iets dat het mijn foto maakt.

een familie-opstelling

Om een beetje commercieel te zijn moet het beeld ook zonder inhoudelijke laag aangenaam zijn om naar te kijken. Om je als kijker te boeien moet er dan iets in haken; er moet iets opvallen en dat zou met een beetje puzzelen een inhoudelijke laag kunnen vormen.

Die inhoud moet iets met mij te maken hebben; het is tenslotte een beeld dat ik maak en waarmee ik iets probeer te vertellen, maar die inhoud moet ook de kijker (en potentiële koper) aanspreken. Wat ik toevoeg bestaat uit keuzes; ik moet een standpunt kiezen, een moment kiezen, een scherpte kiezen, kiezen wat er op mijn beeld komt te staan, waar en hoe. Al die keuzes brengen de basis voor een betekenislaag aan.

Met al die keuzes krijg je zoiets als onderstaands. De paarden stonden echt op die plekken; die zijn niet door mij ge-Photoshopt. En ja, misschien is dit beeld binnenkort wel als eindejaars-aanbieding te koop in de webshop. In zwart-wit en in kleur (nee hoor, dat lijkt me niet waarschijnlijk)...