Een zelfgekozen einde aan mijn SPAGHETTI blog... Vreemd, om een bericht te schrijven, terwijl ik weet dat dit de één-na-allerlaatste van een reeks van meer dan 150 wekelijkse afleveringen zal zijn.

Even heb ik er over gedacht om juist dit bericht over te slaan of een dag te laat te plaatsen. Betrouwbaar, zo'n vaste wekelijkse productie, maar ook een voorspelbaarheid die aan dwangmatigheid grenst. En daar zou ik me best even tegen willen verzetten. Het kan nu nog.

opties en keuzes

Met het naderend einde van mijn wekelijkse SPAGHETTI-blog zo dichtbij, heb ik opeens een heleboel opties voor onderwerpen. Daar heb ik er gelukkig nog wel wat van; oudere gedachten en heel recente, verder weg gelegen en dichter bij mezelf.

Zo kan ik bijvoorbeeld schrijven over de overeenkomsten en verschillen van empathie en compassie, over de wondere wereld van het geheugen, over jaloezie, over de jacht naar doelen, over de puzzel des levens of over de vijand van het goede. Moeilijk kiezen voor iemand die slecht kan kiezen; volgende week, in mijn afscheidsbericht, hoop ik al die punten bij elkaar te laten komen...

het geheugen

Ook over de SPAGHETTI-doelen, het al dan niet behalen daarvan en over de middelen die ik nog hoop te gaan inzetten ga ik het volgende week hebben. En over wat jij daar aan kunt mee-beleven. En last-but-not-least, het eindejaars-bericht wordt een waardig fotografisch en inhoudelijk eindpunt...

Eerder heb ik in SPAGHETTI beschreven dat ik ooit een heel jaar lang iedere dag een mail met een moeilijk woord, een uitleg en een min-of-meer korte uitwijding, stuurde aan een fijne vriendin, die nodig haar woordenschat moest uitbreiden. Een tijdje geleden kwam ik een woord tegen dat daar best bij had kunnen horen en de inspiratie vormt voor dit bericht; paramnesie...

paramnesie

Vreemd genoeg kwam ik paramnesie tegen op een website met foto-series die waren ingestuurd voor een competitie. Ik ga er dus niet vanuit de geestelijke gezondheidswetenschappen op in, al komt het begrip daar inhoudelijk wat vaker en vooral in ernstiger situaties voor.

Paramnesie grenst aan, en overlapt deels, het begrip false memories, zeker zoals ik het daar tegen kwam. Het gaat over herinneringen die je kunt hebben, al dan niet gedetailleerd, aan dingen die nooit gebeurd zijn. Herinneringen die je zelf hebt gemaakt, levensechte herinneringen...

de souvenirs

Hoewel dat soort zelf-gecontrueerde herinneringen soms niet echt storend zijn, maar gewoon een gat vullen dat anders nodeloos in het verhaal van een logische levensloop zou vallen, zijn de meeste false memories iets problematischer. Met compassie, maar zonder al te veel empathie; ik zit daar voorlopig niet mee. Het gaat mij om iets anders...

Aan het begin van de SPAGHETTI reeks, drie jaar geleden, heb ik je verteld over mijn allereerste fotoboek; a souvenir of nowhere. Souvenirs zijn hulpmiddelen om je herinneringen levend te houden, net zoals herinneringen hulpmiddelen zijn om je leven als een zinvol geheel te ervaren.

memories

In mijn fotoboek had ik het over souvenirs of nowhere. Met false memories kun je die zelf maken, of eigenlijk maak je dan memories of nowhere...

Je weet het, ik vind het boeiend hoe geheugen werkt. Hoe je daardoor lijnen in je leven leert ontdekken, hoe je gedachten kunt her-denken, hoe je gevoelens kunt terug-voelen, geuren kunt her-ruiken en natuurlijk hoe je kunt her-zien.

anders en hoe dan

Zou een false memory er anders uitzien, voelen en ruiken dan een echte ? Nee, lijkt me; althans dan heb je je werk niet goed gedaan. Een false memory moet wel geloofwaardig zijn om er zelf in te geloven.

Voor mijn gevoel zijn alle herinneringen niet goed aanraakbaar; ze verbrokkelen als je er dichter bij probeert te komen. In beeld vertaald zou dat zoiets zijn...