De katholieke beleving van het geloof leek me altijd erg gezellig en voorzien van de juiste ingrediënten (veel vieringen, veel versiering, biechten, boetedoening en fris opnieuw beginnen). Ik miste helaas de basale benodigdheden; een Gods-gedachte en de behoefte tot overgave. Al op erg jonge leeftijd leek het me niet bijzonder waarschijnlijk dat er een God zou zijn, die hemel en aarde had weten te scheppen en alles wat daarbij hoort.

Het leek (en lijkt) me waarschijnlijker dat de mens op een gegeven moment een God heeft geschapen, enigszins naar eigen evenbeeld en dus ook met de behoefte tot scheppen, dat dan weer wel. Zelf heb ik die scheppende behoefte in ieder geval ook en afgelopen jaar heb ik, uit de chaos van mijn eigen leven, mijn SPAGHETTI blog geschapen. Zo'n schepping moet wel zo nu en dan geëvalueerd worden; de jaarovergang is daar een mooi moment voor.

Evaluerend

Deze kerstvakantie heb ik uitgebreid teruggekeken op het afgelopen SPAGHETTI jaar. De noodzaak tot focus zie ik als belangrijkste evaluatie-inzicht. Met dat inzicht als leidraad moest ik me afgelopen weken met enige spoed bezinnen op het vervolg van SPAGHETTI. Wat zou jij doen in zo'n geval ? Globaal gezien is de keuze simpel : verder gaan, al dan niet in afgeslankte vorm, of stoppen. Aangezien ik het oorspronkelijke doel, mijn fotografische reactivering, in mijn ogen nog niet voldoende bereikt heb, was stoppen geen optie; één poging is te weinig. Doorgaan dus, maar hoe; meer of minder ? Sowieso anders; het was duidelijk dat er iets moest veranderen om mijn fotografie te stimuleren. Mijn SPAGHETTI blog is immers slechts het middel om een doel te bereiken; bedoeld als een kader om mijn fotografische reactivering te bewerkstelligen.

De keuze is, kort samengevat, tussen een vlucht vooruit of op de rem staan. Mijn eerste gevoelsmatige keuze is hier (en dat geldt helaas niet voor alle levensgebieden) om de vlucht vooruit te kiezen. Project SPAGHETTI gaat door, het hele reactivering-project met minimaal dezelfde intensiteit, maar wel met andere zwaartepunten. Het blog gedeelte zal vooral in hoeveelheid tekst korter moeten (dat heb je eerder gehoord, ik weet het). De fotografie en vooral het fotograferen als bezigheid moeten meer aandacht krijgen in 2019. In januari denk ik nog verder over het hoe van die gedachte na...

Een nieuwe start

De foto voor deze week is een beetje vreemd, zoals je hopelijk van me gewend bent. Een park, twee bankjes, een laantje, een lantaarnpaal, een plas en een grasveldje. Waarom zou je in hemelsnaam zo'n foto maken ? Ja, waarom maak ik zo'n foto ? Wat me raakt aan dit beeld is dat je iets niet ziet, of eigenlijk alleen een afgeleide daarvan ziet, een spoor, een fysieke herinnering aan iets dat er niet is, maar desondanks wel het onderwerp van de foto is.

Vanuit de plas zie je een bandenspoor komen. Juist de start van dat spoor vond ik boeiend. Er is geen auto in beeld en vóór de plas zou je er geen weet van hebben dat die er ooit geweest is, maar je ziet juist door het spoor dat hier niet lang geleden een auto voorbijgekomen moet zijn en je ziet zelfs in welke richting die is gereden. Dat een niet-geziene gebeurtenis zich openbaart door een spoor is mooi. Dat de plas zelf onbeschadigd is gebleven is ook mooi. Al met al raakt me de schoonheid dat het niet-geziene zichtbaar wordt door een spoor dat met het niet-veranderde is gemaakt.

De lantaarnpaal staat trouwens ook precies goed. In de rij-richting en ongeveer daar waar het spoor van het niet-geziene ophoudt. Het verdwijnen van het spoor en het gebrek aan directe waarneming vind ik boeiend. Gelukkig zit er zelfs niemand op de bankjes die het gezien kan hebben. En toch is het gebeurd. Het is een beetje als een souvenir, maar een souvenir helpt je herinneren. Hoe noem je iets dat het bestaan van een gebeurtenis laat zien die door niemand gezien is en dus ook niet herinnerd kan worden ?

 

 

Een nieuw spoor

Mijn berichten waren in 2018 lang, soms te lang voor (een deel van) mijn lezers. Ruim 1000 woorden per aflevering, waar ik, samen met het uitzoeken van de foto's per week gemiddeld 4 uur mee bezig was. En SPAGHETTI is niet mijn enige hobby... Deze week schiet ik nog even uit, maar dat moet echt anders.... Zo veel vrije tijd heb ik nou ook weer niet. Ik had het er de laatste weken al over; ik moet me beter focussen. Kort samengevat :

Focus 1 : hoofddoel

Mijn hoofddoel is meer actief bezig zijn met fotograferen. Om dit jaar dichter bij dat doel te komen heb ik mezelf de volgende opdrachten gesteld :

• Ik moet projectmatiger gaan werken. In januari moet ik een viertal projecten bedenken en opzetten waar ik gericht aan wil werken in 2019. Dat zorgt voor een fotografisch kader en dan heb ik eind van het komend jaar een aantal samenhangende resultaten. Bij zo'n project kun je denken aan een portret-project of mijn eerder beschreven selfies project of een meer (stads)landschappelijk project. Er moet een thema in zitten en een vorm Eind januari ga je het van me horen.
• Ik moet meer met de camera op pad. Eén vrijdag per maand ga ik van 's-ochtends vroeg tot 's-avonds laat op pad met camera en statief om nieuw beeldmateriaal te maken. Die dagen-op-pad bereid ik goed voor, zodat ik telkens gericht aan minimaal 2 projecten kan werken. Daarnaast moet ik ook tussendoor vaker met de camera op pad.

Focus 2 : de overblijfselen van 2018

Naar aanleiding van de forse hoeveelheid berichten en foto's van 2018 ga ik me in januari bezinnen op een manier om daar iets blijvends mee te doen. Zowel blijvend in de zin van het bewaren en zeker stellen van alle materiaal, als in de zin van het maken van een blijvende herinnering aan dit jaar, zoals een boekwerk(je), afgedrukte foto's, een briefkaartenset, een expositie, of hoe dan ook. Een souvenir om SPAGHETTI 2018 mee af te sluiten.

Als ik mezelf als fotograaf serieus wil nemen moet ik er ook over denken hoe ik meer continuïteit in SPAGHETTI krijg. Hoe ik meer lezers krijg, hoe ik het project financieel stimulerender kan maken en hoe ik er voor kan zorgen dat mijn foto's überhaupt bij iemand aan de muur kunnen komen (tot nu toe heb ik de belangstelling daarvoor wat afgehouden). Kort gezegd moet ik iets commerciëler gaan denken. Onderdeel daarvan is dat ik ga onderzoeken of ik (ook omdat het leuk is om uit te zoeken) een winkel met foto's kan starten. Dat zal beginnen met (mijn favoriete) foto's uit de 2018 berichten. Aan de andere kant; raak ik daarmee niet weer out-of-focus ?

Nieuw concept

Zoals gezegd zal ik niet alleen mijn reactivering-inspanningen moeten herzien, maar wordt ook het SPAGHETTI blog anders. Een gewijzigd concept bestaat meestal uit groei en uit inperkingen die je jezelf oplegt voor wat betreft vorm en inhoud. Of juist die inperking me gaat lukken is nog maar de vraag, maar ik ben ongeveer het volgende van plan met het SPAGHETTI blog (in januari mag ik nog een beetje omknoeien van mezelf).

Ongewijzigd

• iedere week op vrijdagmiddag plaats ik een nieuw bericht
• iedere week is de inhoud (enigszins) fotografisch en/of overdenkend

Minder

• per bericht één foto of een korte samenhangende serie; geen afdwalingen meer
• per bericht één begrip als thema, ik ga proberen dichter bij zo'n thema te blijven en minder uit te wijden
• en ja hoor, opnieuw een mooi streven : maximaal 400 woorden (nu bijna altijd meer dan 1000) per bericht
• het leden-deel was al een tijdje verdwenen; je kunt je wel aanmelden, maar gewoon om op de hoogte te blijven
• het tweede project (het opzetten van een fotografie-cursus) was behoorlijk vastgelopen. Dat project laat ik de eerstkomende maanden bewust door-rusten

Meer

• er komen vaker nieuwe beelden, minimaal de helft van de berichten zal op nieuwe beelden gebaseerd zijn (minder oud dan 3 maanden)
• er komt meer focus op zwart-wit beelden (bij gelijke geschiktheid krijgen die de voorkeur)
• waarschijnlijk komt er een online-winkel (daar hoef je niets mee; je kunt gewoon gratis mijn blog blijven volgen)

Je ziet het. Goede voornemens. En hopelijk ook weer veel nieuwe en boeiende SPAGHETTI afleveringen die je aan het denken zetten. Een mooi en vooral gezond, energiek en liefdevol 2019 gewenst !