Dit jaar ben ik gestart met het SPAGHETTI voornemen dat ik me meer moet focussen. Laat ik het even op hobby-gebied houden (mijn werk en privé focussen anders; daar spelen externe noodzaken en belangen mee). Afgelopen weken had ik al geconstateerd dat ik door mijn gedrevenheid heel hard alle kanten op loop en dat ik dat ook allemaal heel boeiend vind. Al die wegen hebben jammer genoeg geen enkel doel, behalve dat de weg zelf boeiend is. Voor een hobby op zich voldoende, maar soms knaagt dat, zeker als je iets wilt scheppen (zie vorige week). Misschien dat het op lange termijn (hoewel ik daar qua leeftijd toch al wel tegen aan loop) sowieso beter is om wat meer de mogelijke doelen in de gaten te houden. Te focussen op waar ik naartoe wil. Op wat ik dan zo nodig moet scheppen.

Kortom, deze week ga ik het over weglaten hebben. Hoe je het ook noemt, gedrevenheid of enthousiasme of misschien is het een soort onzekerheid, ik kan er slecht tegen om iets te missen. Om iets dat boeiend is over te slaan. Dat moet dus anders. Ik moet leren om te durven weglaten ! Dat ik ging weglaten in SPAGHETTI zin had ik al aangekondigd; ik wil meer energie steken in het maken van foto's, dus mijn berichten moeten korter. Minder onderwerpen, minder afdwalingen, minder tekst. Maximaal 500 woorden is mijn streven. Toch vind ik het moeilijk om weg te laten. Een goede training voor focus, dat wel; richten op de hoofdzaken en minder op de bijzaken.

Initimiteit

Een heel aantal afleveringen geleden had ik het over intimiteit. Intimiteit gaat ook niet over alles-van-alles, maar in zekere zin ook over weglaten. Deze week een foto die ook met intimiteit en focus te maken heeft; deze mensen zijn samen de wereld vergeten door iets dat zich buiten beeld bevindt. Ik kom er zo op terug.

 

Overduidelijk

Wie mijn SPAGHETTI al wat langer volgt zal het wel van me kennen. Ik heb de neiging, en dan (hoop ik) vooral schriftelijk, om de dingen graag net iets te veel uit te leggen. De onderdelen die voor iedereen al lang duidelijk zijn ga ik moeiteloos nog eens helemaal beschrijven. Wanneer ik daar nou eerst eens van af zou kunnen raken, dan zou dat al een hoop tekst schelen. Zelf heb ik bij anderen een gruwelijke hekel aan het uitleggen van het overduidelijke.

Om een voorbeeld te noemen : Amerikaanse films. In een willekeurige Amerikaanse thriller of actie-film, maar ook wel in sommige Amerikaanse filmhuis-films gaat de held vlak voor de eind-afrekening met "het kwaad" uitgebreid uitleggen hoe alles in elkaar zat, zodat we geen losse eindjes meer hebben. We weten dan zeker wie er goed is, en wie tot het kwaad behoort en waarom. Die uitleg vindt liefst plaats met het pistool gericht op de boosdoeners die machteloos op de grond liggen, of gewoon op een onlogisch moment zoals tijdens een intensief slotgevecht. Veel Amerikaanse films zou ik liever 10 minuten voor het eind uitzetten, maar ja, dat voelt ook weer té stom.

Fotografisch gezien

Fotografisch gezien had ik voorheen, net als bij de Amerikaanse films, nogal de neiging om alles helder, duidelijk en compleet in beeld te willen hebben. Geen twijfels of open eindjes. De laatste jaren speel ik steeds vaker met het weglaten van elementen, zoals in bovenstaand beeld. Net als bij films, wordt een foto vaak boeiender wanneer niet alles overduidelijk is, maar er juist iets te zoeken valt. Wat gebeurt er, waar kijk ik naar... Het origineel (zonder weglaten) zie je hier onder.

Zoals je ziet heb ik in het bovenstaande beeld juist dat overduidelijke weggelaten. Dat maakt het beeld spannender, want minder alles-is-duidelijk en meer een (niet heel moeilijk) zoekplaatje. Waarom doen deze oudere mensen zo raar, waar bestaat hun intimiteit en focus uit, proberen ze iets te fotograferen, en zo ja, wat dan. De buggy verraadt het al heel snel; zonder het kleinkind te laten zien, zie je het toch...

 

 

Ik ben er nog niet

Ongeveer 650 woorden in deze aflevering. Het gaat beter ten opzichte van de 1200 gemiddeld (!) van 2018. Voelt wel een beetje raar; zo kort...