Vorige week was ik met SPAGHETTI de vrieskou in gedoken met een aantal middernachtelijke winterbeelden. In de aflevering van deze week keer ik terug naar de droogte en de hitte-waan van de dag, zoals we die de afgelopen weken hadden, of eigenlijk de afgelopen maanden.

Vandaag, dinsdag, start ik met dit bericht en is het, volgens de weersverwachting, de laatste dag van deze lange periode van droogte en van bovenmenselijke temperaturen; morgen is er regen voorspeld en een lagere temperatuur. Tijd voor een zware inhoudelijke bespiegeling en wat kalenderplaatjes... Natuurlijk is één zo'n bericht te weinig om een onderwerp "echt" te bespreken; er schiet me tijdens het schrijven al weer zoveel meer te binnen.. Nou ja, het is niet anders, misschien hebben we het er nog eens over...

Vakantie

Vanmiddag ben ik nog een uur in zee geweest en daardoor heerlijk verkoeld. Gewoonlijk doe ik dat natuurlijk niet iedere dag, maar het is vakantie !!! Lange dagen, veel zon, rust, zwemmen in zee, terrasjes, barbecue en mooie gesprekken. Gisteravond had ik bijvoorbeeld zo’n gesprek en daar wil ik even een deeltje uit tillen.

Het gesprek met mijn goede vriendin H ging over het jezelf stellen van kaders en doelen, de (on)bereikbaarheid van die doelen, jezelf mee- of tegenvallen en wat je nou eigenlijk aan het bewijzen bent. In dat kader kwamen we in een zijtak van het gesprek ook even op mijn SPAGHETTI blog. Wat ben ik nou eigenlijk aan het bewijzen ?

Vakantie-foto’s 1

Voor ik verder op de inhoud in ga, zal ik alvast een tweetal foto’s laten zien, anders komt het er niet (op tijd) van. Deze week en volgende week heb ik een aantal losse foto’s die ik maakte tijdens mijn vakanties op Vlieland. Dus geen series met bomen in de hoofdrol of nachtfoto's die er uitzien alsof ze midden op de dag zijn gemaakt. Om er wat in te komen heb ik deze week de ‘mooie’ losse foto's; plaatjes die je, qua inhoud, zomaar boven de bank zou kunnen hangen.

We beginnen met een prachtige zonsopgang, zoals ik die de afgelopen dagen ook weer meermalen had kunnen zien, als ik er de moeite voor gedaan zou hebben. Voordat de zon opkomt kleurt de hemel zich rood. In de zomer is dat vrij vroeg... Dit soort foto’s vind ik, al vroeg in de ochtend struinend in de duinen, heerlijk om te maken en fijn om te zien.

 

 

En de tweede : een zonsopgang die al iets verder is, net als de vorige foto met een lichte grondmist die er voor zorgt dat niet alles scherp en hard is, maar dat er wat te raden blijft... Gaat over niets, maar is ook fijn aan de muur boven de bank. Met iets heftiger nabewerking kunnen beide beelden ook zo in een kalender...

 

 

Kader en doelen

Verder met de inhoud van deze week. Met SPAGHETTI heb ik mezelf een kader gesteld en doelen die ik wil bereiken. Ik doe er moeite voor; steek er energie in. Iedere week wil ik een bericht maken met een enigszins zinvol verhaal of overdenking en een korte of langere bespreking van mijn eigen fotografisch materiaal. Dat wil ik publiek doen, zodat ik mezelf moreel sterker verplicht om dat écht iedere week te doen (en omdat ik hoop anderen daar misschien een plezier mee te doen).

Ik ben er, hoop ik, op geen enkele wijze dwingend in. Als je het wilt lezen, vind ik dat fijn, als je dat niet wilt of er niet toe komt, is dat ook helemaal goed. Ik weet niet eens of ik mezelf iedere week zou lezen, haha. Ik breng SPAGHETTI eigenlijk ook nooit ter sprake in een gesprek of vraag nooit of iemand het leest, maar vind het zeker leuk als een ander dat doet en/of laat weten af en toe (of vaker) een SPAGHETTI te lezen en er iets van vindt. Wat ik ook probeer te bewijzen, mijn lezers lijken daar geen verplichte rol in te spelen...

Maar waarom

Allemaal leuk en aardig en vrijblijvend, maar daarmee ben ik er natuurlijk niet. Waarom doe ik die moeite, waarom schrijf ik iedere week een bericht met foto’s; wat is mijn drive; wat wil ik mezelf bewijzen, of wil ik misschien toch iemand anders iets bewijzen. Stuk voor stuk goede vragen waar ik tot nu toe vrij luchtig overheen gestapt ben.

Ik denk dat je, als je jezelf zo’n taak oplegt, inderdaad iets te bewijzen hebt. Dat leidt in theorie dan al snel naar een onzekerheid waar je voor jezelf een antwoord op zoekt. In ons gesprek kwam ik er op uit dat er inderdaad zo’n onzekerheid aan mijn SPAGHETTI ten grondslag ligt. Iets dat ik aan het uittesten en/of bewijzen ben. Ik had die onzekerheid al toen ik aan de fotoacademie begon, al is het natuurlijk niet een onzekerheid die zich puur beperkt tot de fotografie. Om dit bericht niet volledig te laten ontsporen hou ik het wel even daarbij...

Vakantie-foto’s 2

Ook fijn om te maken in de vakantie : wolkenfoto’s. Vorige week had ik het er met mijn moeder nog over; ook mijn vader maakte foto’s van wolken en in mijn herinnering ook in de vakantie. Ik hou er ook van om dat te doen. Wolkenluchten veranderen voortdurend, maar met een snelheid die nog begrijpelijk is; waarbij je kunt nadenken wat je er mee wilt. Soms gaat het om de vorm van de wolk in verhouding tot het landschap :

 

 

soms om de sfeer die een wolk heeft en kan hij los op de foto, zonder dat er een omhullend kader nodig is :

 

 

Inhoud

Wat ik met SPAGHETTI voor mezelf moet uitzoeken gaat over de onzekerheid of ik wel voldoende te melden heb. En dan bedoel ik niet in eerste instantie de “hoeveelheid” tekst of beeld die ik te melden heb, maar vooral de “inhoud”. Gaat het wel ergens over. Slaat het ergens op ? Voor wie heeft die inhoud betekenis ?

De onderliggende existentiële vraag waar je terecht komt als je daar op doorgaat : “doe ik er wel toe”. Heb ik zelf betekenis. Eigenlijk zit je dan behoorlijk in de buurt van basisvragen in het leven over richting en zingeving...

Voor anderen

In het motto van mijn fotoboek "a souvenir of nowhere" had ik al beschreven dat mijn leven zinvol wordt doordat ik iets voor anderen beteken. De kern van mijn onzekerheid en ook zeker van mijn fotografische onzekerheid zit daar in besloten. Waar en hoeveel heb ik te betekenen in het leven van anderen. Wat voeg ik toe, waar maak ik het verschil en is dat voor die ander van wezenlijk belang ? Hoe onmisbaar ben ik daarbij ?

Dat uittesten en onderzoeken doe ik niet super-gestructureerd. Ik probeer gewoon iedere week een boeiend en zinvol stukje te schrijven (soms loopt dat wat uit de hand). Wanneer ik daar zo nu en dan een reactie op krijg, maar vooral door daarbij te merken dat ik er voor zorg dat anderen over mijn thema’s door gaan denken ben ik al blij. Dus ja, ik heb wel degelijk mijn lezers nodig. Niet door ze te dwingen, maar wel door af en toe een reactie. Op die manier bewijs ik mezelf dat ik “inhoud” heb...

Uniciteit

Nog even los van de inhoud zelf : het gaat er natuurlijk ook om dat IK wil dat IK daar bijzonder in ben en niet uitermate eenvoudig vervangbaar. IK wil het verschil maken. En dan is de vraag : wat maakt mijn toevoeging dan uniek en belangrijk en herkenbaar. Daar komen we weer op de fotografische handtekening die ik een heel aantal weken geleden besprak. Kennelijk ben ik vooral daar nog steeds naar op zoek. Een handtekening waarvan ik de zekerheid heb dat die inhoudelijk iets toevoegt en dat die onmiskenbaar van mij is.

En de evaluatie

Om nog even terug te komen op het genoemde avondgesprek. Val ik mezelf mee- of tegen ? Dat is tot nu toe goed te beantwoorden; iedere week is het me tot nu toe gelukt om iets neer te zetten. Over het algemeen ook nog inhoudelijk zinvol. Misschien zou ik iets meer met fotografie moeten doen 😉

Vanuit de redelijk ruime en vrijblijvende kaders die ik me gesteld heb gezien, val ik mezelf dus mee. Ik denk dat het fijne gevoel over het mezelf meevallen ook de motivatie vormt om door te gaan en verder te komen. Als je jezelf kaders en doelen stelt die er voor zorgen dat je jezelf tegen valt werkt dat niet motiverend en wordt je daar niet vrolijk van. Je kunt dan heel hard werken (ploeteren) om toch die normen (net) te halen, maar volgens mij kun je beter beginnen om je kaders en doelen bij te stellen en is het formuleren van te hoge standaarden eigenlijk je grootste fout geweest. En dat denk ik niet alleen fotografisch gezien.

Vakantie-foto’s 3

De laatste foto’s van deze aflevering tonen, meer dan de eerste vier in dit bericht, mijn handtekening, mijn eigenheid. Volgende week meer daarvan. De foto’s worden dan wat moeilijker en het bericht wat korter een luchtiger.

 

 

En nu op pad met de camera voor nog meer vakantie-beeld...