Wanneer ik de Donald Duck lees sla ik altijd de verhalen over die over Broer Konijn gaan. Niet dat daar iets mee mis is, maar ik kom er gewoon niet doorheen. Ze lijken op de één of andere manier niet voor mij geschreven. Misschien heb jij dat met mijn alter-ego Kata Olstrom; sorry dan, maar deze week moeten we het echt even over haar hebben.

Kata gaat namelijk samen met mij exposeren. Van 15 tot 17 mei staan we op de internationale kunstmanifestatie Huntenkunst in Ulft, waar we een stand delen. Ik krijg in onze stand één wand van 2,50 meter breed bij 2,50 meter hoog en Kata krijgt eenzelfde oppervlakte. Zet het vast in je agenda, al zou ik het ook prima snappen wanneer je niet langs komt.

kata

Misschien was ze jullie weer wat uit het hoofd geschoten, mijn alter-ego, maar dat is bij mij niet het geval. Of misschien heb je er niet veel mee, zo'n extra persoonlijkheid en nog zelfbedacht ook; vind je het een beetje aanstellerij dat ik me zonodig in twee personen moet splitsen. Alsof ik in mijn eentje niet al ruim voldoende aandacht krijg.

Nog even heel kort samengevat; ik had Kata in het leven geroepen omdat mijn somberder, zwart-witte, vierkante beelden zo duidelijk een herkenbare eigenheid hebben dat mijn andere werk er voor mijn gevoel rommelig bij afstak; ik kreeg er geen heldere lijn in, geen eigenheid, geen handtekening.

herkenbaar

Door de afsplitsing heb ik nu weer alle ruimte voor mijn andere beelden. Kata heb ik opgezadeld met mijn zwart-wit beelden; dat levert een herkenbaarheid waar ik blij mee ben. Een herkenbaarheid waar ik op door kan bouwen, waar ik nieuw materiaal bij kan voegen. Een herkenbaarheid die me het zelfvertrouwen gaf om te gaan exposeren.

Afgelopen weekend maakte ik onderstaand Kata-beeld bijvoorbeeld nog. Al is ie dan niet vierkant, toch typisch een Kata... :

 

hunten

Huntenkunst. Beetje rare naam, alsof het gaat over een primitieve kunstvorm van een volk uit het verre verleden van de mensheid. Ik ben er nog nooit geweest, ook niet als bezoeker. Door de organisatie wordt deze, ruim 25 jaar bestaande, internationale kunstmanifestatie beschreven als een platform voor kunstenaars uit de hele wereld, een broedplaats, een ontmoetingsplek.

Het voelde in ieder geval meteen goed. Geen hinderlijke commercialiteit, geen gelikte website, wel een ballotagecommissie die een stevig filter legt. Ruim 200 mede-kunstenaars en heel veel kunstwerken op basis van verschillende technieken; vooral veel schilderijen, tekeningen en objecten. In drie dagen tijd meer dan 10.000 bezoekers. Daar ben ik naar op zoek; ik wil weten wat mensen met mijn werk kunnen. Feedback zeg maar.

geen stress in mijn eentje

Een week geleden zei een goede vriend tegen me dat al dat geschrijf over fotografie best lollig is, maar dat het er uiteindelijk wel om gaat wat je ophangt. Schrijven over je eigen fotografie is te vrijblijvend; het gaat er om dat je de foto's laat spreken. Zonder uitleg, zonder titel. En hoewel ik schrijven een fijne bezigheid vind, ben ik het daar helemaal mee eens. Ik vertelde hem over Huntenkunst. Op mijn antwoord op zijn vraag over de datum, repliceerde hij : dan zou ik maar eens beginnen...

Gelukkig was ik al begonnen, in ieder geval met voorbereiden, met denken, met lijstjes, met structureren en met de eerste punten van mijn lijstjes. Zelfs wetende dat niet perfect goed genoeg is, is het nog heel veel werk, zeker voor Kata en mij samen. Nog geen stress, maar ik moet (mag) het wel allemaal in mijn eentje doen. Aan Kata heb je niets in zo'n geval...

samen ontspannen

Kata is geen lachebekje. Dat heb je vast al eerder gezien en anders kijk je nog even op haar site. Afgelopen weekend waren we weer even samen ontspannen op pad. En ja hoor, zij kwam met de somberste beelden van ons tweeën thuis. Met bomen, inderdaad. En met vergankelijkheid, somberheid en dood, maar daarmee ook met het leven. In zwart wit... Heerlijk. Zelf kwam ik met iets heel anders thuis; daar kijken we volgende week naar.

Onderstaand het resultaat van afgelopen weekend. Wel even lekker met heftige bewerking geëxperimenteerd, maar ik denk dat ik Kata uiteindelijk simpelweg in haar zwart-witte wereld laat leven... En vierkant is toch beter dan de breedte in. Een alter-ego is mooi, maar ik ben blij dat ik het uiteindelijk allemaal mag bepalen...