Christeneziele... of Godsammekrake... Ik weet het niet meer, maar één van beide was ongetwijfeld mijn eerste gedachte toen ik een paar dagen geleden 's-ochtends vroeg nog half-slapend de woonkamer in liep. Wat een onwaarschijnlijke stank, een penetrante, obscene, opdringerige, mierzoete geur kwam mijn neus binnen.

De boosdoener stond op tafel; een boeket met een aantal lelies die aan het einde van hun levenscyclus nog een laatste bewijs van hun existentie uitstootten. De bloembladen al helemaal omgekruld, de meeldraden overvol met stuifmeel dat je nooit weer uit je kleding krijgt. In een soort doods-verkramping spuwen ze met hun laatste krachten een weeë geur van bijna-rotting de wereld in...

té zoet

Prachtige bloemen zijn het, lelies, daar niet van, maar dit is wel een nadeel. Die overdrijving, die buitensporigheid van die geur, echt té zoet, te lieflijk en daarmee beklemmend veel ruimte innemend. Bij foto's kan ik ook niet goed tegen dat té zoete, te gemakkelijk mooie, té kloppende. Ik vind, en retorisch gesproken moet dat ook wel, mooie foto's mooi, maar ik geniet er minder van, of tenminste minder lang, dan van foto's met een rafelrandje.

Simpel mooi is prettig voor de ogen, zoals onderstaand beeld dat ik alweer jaren geleden maakte. Zo voor de hand liggend en zo esthetisch kloppend dat ik zo'n foto wel moet maken wanneer ik hem zie; ontsnappen is niet mogelijk. En wanneer mijn doel zou zijn om dit soort foto's te maken, zou ik er heel blij van geworden zijn. Nu ook wel een beetje, want ik ben er voldoende kleindenker voor om te denken dat je dit soort foto's ook moet kunnen maken voor je wazige foto's met rafelrandje als handelsmerk gaat voeren.

 

 

rafelig

Minder voor de hand liggend beeld ervaar ik als boeiender. Foto's die rafelen, die niet meteen duidelijk zijn, waar je een zoektocht mee kunt maken. Met films heb ik dat ook; films waar je op zoek moet naar het verhaal en waar ook niet per sé helemaal duidelijk wordt hoe dat verhaal afloopt, zijn (voor mij, ik ben me er bewust van dat andere mensen anders zijn) boeiender dan de gemiddelde romantische comedy.

Vorige week heb ik een aantal beelden van mijn alter-ego Kata laten zien. Deze week kom ik met een duidelijk GerritSchurer beeld, maar eerst, ter illustratie van de rafeligheid waar ik van houd, nog een Kata-tje van vorige week. Onderstaand beeld is zoiets. Waar je bent en waarom, waar je naar kijkt, hoe het licht daar komt, en wat ik mogelijk zou willen vertellen met dit beeld, zijn allemaal zoekplaatjes.

 

 

inhoud

Rafelig alleen is niet genoeg natuurlijk. Rafelig gaat vaak over techniek. En ik wil juist op zoek naar het overbrengen van inhoud. Pas dan heb je een verhaal en misschien ook een open einde. Een platte afbeelding of versimpelde samenvatting lijken immers net iets teveel op de banaliteit van de stervende lelies.

Een echte GerritSchurer dus. Wat houdt dat dan in ? Ten eerste zit er vrijwel altijd iets in met het feit dat ik als toeschouwer fotografeer; ik ben geen straatfotograaf die foto's maakt midden in het leven van anderen. Ook ben ik niet een studiofotograaf. Ik sta (niet in het echte leven hoor) een beetje buiten de werkelijkheid. Ten tweede zit er altijd iets in dat met de dubbelheid der dingen te maken heeft.

zoekend

Net zoals ik graag zoekend naar beeldmateriaal ben, zo ben ik ook altijd op zoek in die beelden. Naar een verhaal, naar inhoud, naar betekenis. Bijvoorbeeld in onderstaand beeld. Ik hou er erg van dat een simpele weerspiegeling iets verrassends laat zien; deze reflectie is echt een compleet ander beeld is, een andere sfeer zelfs, terwijl je toch echt naar dezelfde objecten kijkt.

Maar waar gaat het over ? Waar dit beeld en die dubbelheid voor mij over gaan, dat weet ik, maar waar het voor jou over zou kunnen gaan weet ik niet. Dat vind ik eigenlijk best jammer, maar ik gun je de beslotenheid van je eigen gedachten en gevoelens. Niet alles wordt beter als het op tafel ligt. Of op tafel in een vaas staat... Maak er je eigen invulling bij en, je weet het, als je net iets langer kijkt zie je meer...