Een raar idee, dat ouder worden. Soms overvalt het me. Deze week naar aanleiding van een gewichtsmeting bij de sportschool waar de stagiair zich over mijn leeftijd verbaasde. Voor mensen die me niet kennen (misschien voor anderen ook wel) zie ik er, gelukkig, jonger uit dan mijn leeftijd. Dat is geen verdienste, maar wel mooi meegenomen, zeker omdat ik me ook bijpassend voel. Nou ja, die gebeurtenis was één zaadje voor vandaag...

Wanneer je ouder wordt ligt er steeds meer achter je en, naar verwachting, minder voor je. Logisch en begrijpelijk, maar het blijft mooi waardeloos. Misschien in de hoop de toekomst af te remmen, maar veel mensen, waaronder ik zelf, hebben de neiging hun verleden in meer of mindere mate vast te willen houden. Niks mis mee, begrijp me goed; je bent tenslotte geworden wat je nu bent door, of tenminste tijdens, je verleden.

ik ben het licht

Ik hou van het verleden; van mijn verleden. Van hoe ik het me herinner in ieder geval. Daar zitten heel mooie en ook zeker minder mooie terugblikken aan vast. Herinnerde gedachten en gevoelens aan gebeurtenissen, maar vooral aan mensen. Aan belevenissen met mijn ouders, zus, grootouders, neven en nichten. Met buurtgenoten, klasgenoten, studiegenoten en collega's. Maar ook absoluut met zelfgekozen nabije mensen, met vrienden, geliefden, verliefden, vrouw en kinderen.

Kenners zagen het al aan komen... Er is één persoon die in al mijn herinneringen een prominente rol speelt. Die de verbindende factor tussen al dat losse zand is. Die persoon, dat ben ik zelf. Ik herinner me in principe dus vooral mijzelf, zou je kunnen zeggen. Ik ben, vanuit mij gezien, mijn eigen licht der wereld (dat is een grapje, voor als je je zorgen maakt).

souvenirs

Nee, ik ben geen verzamelaar; voor mijn gevoel klampen verzamelaars zich nog erger vast dan ik. Ik sta wel op de rem, maar bewaar niet alles en zeker niet gerubriceerd. Wel heb ik souvenirs; relikwieën, aandenkens aan het verleden. Souvenirs maken het me makkelijk om terug te gaan, om terug te denken en vooral terug te voelen. Ze roepen herinneringen op en versterken die. Veel souvenirs zijn het niet, maar naast bijvoorbeeld foto's heb ik wel degelijk diverse kansloze objecten.

tweede zaadje

Er is één regel : souvenirs gooi je niet weg. Een andere regel is : regels zijn er om te overtreden. Als je niet uitkijkt zit je anders zomaar met een huis dat vol staat met gematerialiseerde herinneringen. En inderdaad, het kost moeite om afstand te nemen van souvenirs; je gooit toch een stukje van jezelf weg. Afgelopen kerstvakantie is het me gelukt.

Het tweede zaadje. Ik was een kast aan het opruimen waar ik een plank met memorabilia tegen kwam. Onder andere een soort dagboek van toen ik 20 was, de complete verzameling brieven van mijn allereerste vriendin en twee oude radio's... Zonder te kijken heb ik alles weggegooid vanuit de gedachte dat al die spullen al 20 jaar vrijwel onaangeroerd in die kast staan. Ik weet niet of ik het je kan aanraden, weggooien, maar spijt heb ik nog niet.

mijn radio's

Een van de radio's was afkomstig van mijn opa en oma van moeders zijde. Zij heetten voor ons opa en oma Twello, vernoemd naar de vestigingsplaats van het verzorgingshuis, waar ze woonden. Eén van de kernuitspraken van mijn opa, een uitspraak waar ik regelmatig aan terugdenk is : alles dat vanzelf komt gaat ook vanzelf weer over. In grote lijnen correct, al sloeg het ook op hemzelf terug.

Ik herinner me nog van veel van mijn opa en oma. Hoe ik daar mijn eerste verhalen zat te typen, hoe ik samen met mijn opa een patatje haalde, het wegzakken in de grote crapauds met franjes die naar oude mensen roken. En ik herinner me de radio op de slaapkamer, later mijn radio, mijn souvenir.

Van mijn vaders kant was er oma Bennekom, die niet alleen op basis van woonplaats werd aangeduid, maar ook op basis van haar lengte (grote oma). Ook van haar heb ik veel herinneringen en ook van haar had ik de radio van haar slaapkamer als souvenir. Beide radio's heb ik afgelopen kerstvakantie weggegooid. Bewaren kun je telkens weer blijven doen, weggooien kun je maar één keer beslissen. Weggooien is voor altijd.

derde zaadje

Of ik dit bericht had geschreven op grond van twee zaadjes betwijfel ik. Afgelopen week voegde zich er een derde zaadje bij; een fotografisch zaadje. Ik was aan het bladeren en trof een fotoserie met de radio van mijn oma. We hadden met de fotoacademie een werkweek in Zeeland en moesten een persoonlijk voorwerp meenemen. Ik had mijn souvenir-radio meegesleept.

Die radio bleek op een middagwandeling mee te gaan voor het maken van een opdracht. Doel was een serie te maken, waarbij we met weggeflitst daglicht het meegenomen voorwerp moesten benadrukken. Het is geen fraaie serie, daarom maar één beeld. Het is me allemaal té veel in-het-midden. Té overduidelijk. Er zit geen enkele extra laag in, er is niets te zoeken, noch te vinden. Het gaat over niets; ik ben er niet trots op.

 

 

bijvangst

Een bijkomende verrassing was dat ik in diezelfde periode een zelfportret had gemaakt en dat ik dat ook terug vond. Een soort bijvangst dus. Net als in mijn meest recente zelfportret zag ik mezelf toen ook al niet scherp; een korrelig portret. En daar sluit het cirkeltje zich.... Ik verbaas me er over dat ik er zo jong uit zie. Ja, geen kunst, dit keer omdat ik 15 jaar geleden ook nog best jong was.

Alles dat vanzelf komt gaat ook vanzelf weer over... Zelfs de behoefte om radio's te bewaren. Geen spijt. Wel mooie herinneringen... en die moet je vasthouden...