Je zult me er niet vaak op betrappen, en misschien zou het je deze week niet eens zijn opgevallen, maar ik begin dit bericht te schrijven met de intentie het mezelf niet moeilijk te maken. De start van het jaar is heftig, zeker als het gaat om mijn software-ontwikkel-werk. We duiken daarom even niet een peilloze persoonlijke diepte met tegenstrijdige onverwerkte emoties in, maar doen gewoon een aflevering over kijken en zien. Wel met boeiend beeldmateriaal, al is misschien het boeiendste werk dit keer niet van mij...

focus

Nee, ik wil niet mopperen. Ondanks de te-drukke werk-start dit jaar is het ook wel weer erg fijn om intensief bezig te kunnen zijn. Of dat nu met sociale activiteiten tijdens of buiten de kerstvakantie is, met mijn SPAGHETTI blog, met de fotografie, met een nieuwe zakelijke website (kijk maar even hier), met het meedenken over marketingplannen, of wanneer het, zoals nu na de jaarwisseling, er om gaat om eindelijk eens een aantal weken geconcentreerd fulltime te werken aan een project waar ik een stuk verder mee hoopte te zijn.

Intensiviteit is het gevolg van focus. Focus voelt altijd fijn. In focus vergeet je de tijd.

kijken : zien

Zelfs wanneer ik niet mopper is het nog steeds treurig dat er geen moment van reflectie over mijn fotografische activiteiten dit jaar heeft plaatsgevonden. Dat hoeft niet allemaal in een SPAGHETTI bericht, maar was voor mezelf handig geweest. Wat had ik willen doen :

• kijken : een terugblik op de gebeurtenissen en resultaten van het afgelopen jaar
• zien : het evalueren daarvan; welke doelen heb ik bereikt, wat ging goed, wat kan beter, wat was leuk, wat koste (te) veel moeite
• kiezen : bepalen van nieuwe doelen en strevens voor het komende jaar

Je leest het : kijken is het eerste stukje, maar zien is wat er op volgt. Dat je datgene dat je hebt waargenomen het privilege van zorgvuldige aandacht schenkt. Wanneer je echt gaat zien wat er gebeurd is, kun je concluderen waar dat je heeft gebracht en pas dan kun je bepalen hoe je verder wilt. Ach, wie weet, het weekend zit nog niet helemaal vol !

transparant

Van zo'n gestructureerd proces van reflectie krijg ik inzicht. Inzicht in het hoe, waar en waarom. Ook dat is fijn. Het woord dat me daarbij te binnen schiet is meteen een bruggetje naar ons onderwerp : transparantie.

Maarrrrr... hoe hard je ook evalueert en hoe weloverwogen je je doelen bepaalt, er is gelukkig ook altijd het onvoorzienbare. Het GROTE onvoorzienbare, mag ik wel zeggen; je zou het God, toeval of de illusie van de vrije wil kunnen noemen, maar het is in ieder geval ondoorgrondelijk, onvoorspelbaar en leidt tot onverwachte resultaten. Het GROTE onvoorzienbare speelt een rol in ons bericht van vandaag.

stralen

Het is, concreet gezegd, het GROTE onvoorzienbare dat de meest uitmuntende natuurkundige ontdekkers heeft geholpen bij hun ontdekkingen. Daardoor hadden ze net op het juiste moment de oplettende focus die nodig was. Zo heeft Wilhelm Röntgen bijvoorbeeld de X-straling ontdekt doordat hij iets ging uitzoeken, dat anderen ook wel hadden waargenomen, maar waar ze onvoldoende zorgvuldige aandacht aan besteed hadden.

De publicatie over zijn ontdekking van de X-stralen deed Röntgen in december 1895. De mysterieuze stralen die door zachte materialen heen gingen of het boter was. Röntgen had ontdekt dat je met die stralen fotografische afbeeldingen kon maken. Bijvoorbeeld van de bottenstructuur van de linkerhand van zijn vrouw Bertha, die tot dat moment nog van niets wist (en stevig van de foto schrok : "ik heb mijn overlijden gezien") :

 

 

doorstralen

Meteen na Röntgen's geruchtmakende publicatie startten de natuurkundigen Josef Maria Eder en Eduard Valenta met onderzoek om de fotografische mogelijkheden met X-straling te verbeteren. Ze brachten al in januari 1896 (!) hun onderzoeksresultaten uit onder de naam 'Versuche über Photographie mittelst der Röntgenschen Strahlen'. Daarin was een 15-tal foto's ter illustratie opgenomen. Destijds vooral bedoeld om de verbeterde techniek te illustreren, maar heden ten dage ook gezien als fraaie composities van doorstraalde dieren.

Doorschijnende kikkers bijvoorbeeld :

 

 

Of vissen :

zien

Het gebeurt mij ook regelmatig, dat ik wel kijk, maar niet zie, en, omdat ik het me deze week niet moeilijk ging maken, gaat het dan alleen over de fotografische kant van de zaak. Gelukkig heb ik dan een soort intuïtie, een aanvoelen of iets goed is, of het klopt, of het aandacht nodig heeft. Vaak voelt het alsof ik wordt vastgehouden door een locatie, omdat het voelt dat er iets te zien is. Als ik dan later met meer aandacht naar mijn beelden kijk, met een intensere focus, is er de kans dat ik het opeens wel zie. Gelukkig klopt mijn aanvoelen best vaak...

De eerste keer dat ik merkte hoe dat werkt is met onderstaande foto, een eerstejaars foto uit mijn studie. Het was zo'n plek die aanvoelde als noodzakelijk.... Mijn aandacht was onvoldoende bij de impact van het beeld, ik was teveel met details bezig.

aandacht

In het kader van de studieopdracht die we hadden, was ik qua inhoudelijke aandacht vooral met het hek bezig, hoe dat de scheiding tussen vlak land en land met dynamiek vormde. Daarnaast was ik er ook erg op gericht mezelf goed te verbergen in de boomschaduw om niet als fotograaf-schaduw in beeld te verschijnen.

Mijn focus was dus bij het maken. Ik kon daardoor wel kijken, maar niet zien. Pas later zag ik dat het werkelijk interessante aan die foto de afsnijding van de schaduwen op de zandbult was; iets dat ik volledig gemist had...

 

 

nog eentje

Nog een tweede voorbeeld, maar van een net iets andere orde en vooral recenter. Ook zo'n plek waar ik, ondanks een paar honderd meter glibberen door blubberige graslanden, naar toe was getrokken, maar pas later van inzag waarom. Na stevige bewerking (en vooral veel aangebrachte foto-korrel) ontstond mijn eerste Tarkovsky achtige beeld (zie dit bericht uit 2018)...

Met dank aan het GROTE onvoorzienbare :