Is het werkelijk gedrevenheid of slechts de angstige opvulling van een gapende leegte ? Dat was de gedachte die ik deze week had, eindelijk weer eens met camera lopend door één van mijn favoriete bosjes op Vlieland. Niet over de paden natuurlijk, maar zorgvuldig de daarvoor bedoelde loopwegen vermijdend. Met dit soort warrige gedachten scharrelde ik mijn weg, op zoek naar gevoelsmatig beeld...

Ik heb het over het begrip drive, een soort min of meer prettige vorm van scheppingsdrang die er voor zorgt dat ik altijd bezig ben. Is dat inderdaad een vorm van gedrevenheid die de grondslag daarvan vormt, of is het geheel slechts een poging om een leegte in mij te vullen. Geen idee en allebei is wat mij betreft even begrijpelijk.

leegte

Fijn is dat wél, dat je bijna per definitie niet een objectief zicht op jezelf hebt (ook niet op anderen wat dat betreft). De zwartheid van de leegte die ik in mijzelf vrees, het gebrek aan inhoud, aan wezenlijkheid van mijn betrokkenheid, aan ergens voor staan, aan betekenis, zal ik door die, vanuit overlevingsinstinct toegepaste, blindheid nooit in zijn volle omvang kunnen zien, hoe groot of hoe klein die ook zal zijn.

Mijn geest zorgt er voor dat het beeld milder gemaakt wordt door positieve invalshoeken aan te brengen; begrippen die de lading ook zouden kunnen dekken;  gedrevenheid, levenslust en dergelijke. Op zijn mooist kan ik dus met enige scepsis en een gezond wantrouwen tegenover mijn gevoel van gedrevenheid staan.

urgentie

Komt die gedrevenheid voort uit vermijding van de leegte ? Uit angst misschien ? Komt misschien alle scheppingsdrang voort uit angst voor de grote leegte ? Misschien komt alle beweging wel uit angst en vermijding voort...

Zeker gecombineerd met het besef van tijdelijkheid, zorgt de dreiging van die leegte voor een noodzaak, een urgentie, een laatste mogelijkheid om er iets van te maken, wat dan ook. Vermijding van het niets. Ongerichte gedrevenheid, onrust...

souvenirs

Eerder, in mijn allereerste fotoboek, constateerde ik dat het in het leven gaat om het maken van souvenirs, om het achterlaten van herinneringen door de verbindingen die je met anderen maakt. Door wat je in het leven van die anderen betekent. Betekenis hebben door de spiegel van die betekenis...

Waarschijnlijk ben ik om die reden, als ik het even tot de fotografie beperk, bezig met het maken van concrete bewijsstukken; met boeken en tegenwoordig ook weer met foto-prints. Voelt goed; bewijsstukken van niet-leegte.

bruggetje

Lastig dat je niet alleen je eigen leegte niet kunt zien, maar ook niet hoe ver het je gelukt is om die op te vullen. Als je terugkijkt zie je wel stapjes, ijkpunten en daarin vorderingen. Boeiend hoe dat werkt; één beeld zegt niet veel, maar de combinatie zorgt voor spanning en betekenis. Vooral de volgorde in de tijd zorgt voor samenhang en inhoud.

Fotografisch vind je zo'n mechanisme in een beeldvorm die bekend staat onder de naam sequentie. Een opvolging dus, een tijdreeks; een aantal foto's waar binnen een duidelijk (tijds)verloop verschillende deelresultaten te zien zijn. Alle beelden samen zijn goed voor een inhoudelijk beeld; de volgorde is daarbij dwingend.

sequentie

De Nederlandse fotograaf Michel Szulc-Krzyzanowski heeft zo'n 50 jaar geleden veel pionierswerk verricht als het gaat om het genre sequenties. Een interview met een aantal voorbeelden en een uitleg van het verschil van een serie en een sequentie (niet helemaal mee eens) tref je hier aan : interview Michel Szulc-Krzyzanowski

Een sequentie van mijn hand tref je onderstaand aan. Zoals ik al zei, op zoek naar inhoud. Dat kan dus net zo goed lopend door een bosje als stilstaand in de sneeuw...

 

p.s.

Mijn eerste boek a souvenir of nowhere kun je in mijn winkel tot 1 september gratis als PDF downloaden met de kortingsbon souvenir_sequentie (kleine letters). Ook is het als echt boek via de boekenservice Blurp te bestellen, maar mogelijk kun je kosten-technisch beter wachten tot ik het in eigen beheer opnieuw uitgeef. Dat heb ik gepland staan voor dit jaar, net als een boek met fotografisch werk van mijn alter-ego Kata Olstrom. Hard werken, souvenirs...