Lux in Tenebra. Zo heette de CD die ik ooit kado kreeg van een Bulgaars zanger, Dimitar Arnaudov, die als tolk voor ons werkbezoek was ingehuurd. Het tolken was een manier om geld te verdienen, maar Dimitar had en heeft zijn leven volledig gewijd aan de theologiestudie en aan het bestuderen en (over de hele wereld) zingen van Byzantijnse liederen en lofzangen in het Bulgaars.

Raar eigenlijk, die titel, want de gebruikelijke term is Lux in Tenebris, oftewel licht in de duisternis (of het donker), zoals ik met mijn tot één jaar beperkt gebleven klassieke opleiding nog net denk te kunnen vertalen.

 

 

In mijn ogen lijkt Lux in Tenebra meer op de samenvoeging van twee losse woorden : Lux Tenebra; wat ik zelf op mijn potjes-Latijn wijze zou vertalen als donker of duister licht. Misschien een onjuiste, nogal associatieve vertaling, maar ja, het vertaalt zoveel eenvoudiger wanneer je er niet teveel kennis over hebt.

Duister licht. Goed passend bij deze tijd, dat wel, misschien kom ik er daarom op. Maar ja, vandaag starten we ons verhaal helaas niet in het mooie Bulgarije, maar hier in Nederland met een intelligente lock-down.

meer dan verwacht

Echt, ik heb meer last van de corona crisis dan verwacht. Dat is best een onrust veroorzakende ervaring. In mijn eerste bericht waarin de corona mocht meedoen, schreef ik dat de wereld onveiliger voelde, niet goed beseffend hoe waar dat voor me was. Ik heb me bijna nooit onveilig gevoeld in de buitenwereld. Alleen een donker bos durf ik nog steeds niet in, althans wanneer het echt knetterdonker is. Daar krijg ik (fysiek) opstaande nekharen van. Maar buiten zo'n duister-bos angst voelde de wereld altijd en overal veilig.

En toch, toch heb ik nu echt last van die onveiligheid. Of eigenlijk is het niet zozeer onveilig, ik ben de verbinding kwijt. De wereld is niet meer hetzelfde, voelt anders aan. Ik slaap voelbaar slechter, heb 's-nachts zinloos malende gedachten die verband houden met kansloze onoplosbare proposities of probleemstellingen, zoals deze week nog de statistische achtergronden van de berekening van de verspreidingsgraad (ja, niet echt een praktisch onderwerp tijdens de voor slaap bedoelde uren). En ja, ik voel me minder vrij in de buitenwereld.

goede tijden

Vandaag is het goede vrijdag; dat biedt ook nog eens weinig kansen om ongemerkt aan het geloof voorbij te komen. Vanochtend al heel even gezien dat er ook in deze tijden van 1,5 meter afstand veel op alternatieve wijze gevierd gaat worden. Online jeugdvieringen, de paus houdt een mis in een vrijwel lege basiliek, en veel vloggers en anderen die, ondanks alles, de extreem blijde boodschap van de Goede God de ether is slingeren. Ook onbegrijpelijk en onverbindbaar voor me...

Voor het geloof zijn het trouwens goede tijden, zoals vaak bij wereldse ellende. Je kunt rust vinden in het vertrouwen op de Heer en de bewijsvoering van Zijn bestaan hangt van retoriek aan elkaar. Wanneer je bidt om zelf beter te worden, of dat voor een ander doet, kan het twee kanten op. Het loopt slecht af, en dan blijkt het kwaad toch te groot geweest te zijn, maar weet je door de rust die je kreeg toch dat je gesteund bent. Of het loopt goed af; een mooier bewijs van Zijn bestaan is niet mogelijk. Ik gun iedereen het laatste, daar niet van...

slechte tijden

Zoals gezegd, voor mij zijn het minder fijne tijden. Bovendien zorgt alles met elkaar er ook voor dat veel van waar ik naar uitkeek niet door (kan) gaan. De eerste maanden had ik het erg druk en heb daardoor vrijwel geen nieuwe beelden gemaakt. Vanaf deze week zou dat beter gaan worden, maar nu kan ik niet naar musea, niet bezig met mijn portretproject, gaat mijn deelname aan de kunstmanifestatie Huntenkunst dit jaar niet door en meer...

Veel binnenshuis dan maar. Bezig met een nieuw jaarboek (bijna klaar) : jaar EEN. Bezig met mijn eigen gerritschurer website en meer van dat soort introspectieve activiteiten. En natuurlijk met niet-fotografische bezigheden. Pas op de plaats dus.

duister

De foto van deze week gaat over mijn gevoel van verbinding met de buitenwereld. Lissabon, de eerste avond nadat ik daar eind van de middag was aangekomen. Op ongeveer een uur lopen vanaf het hotel begon het te stortregenen en dat hield niet weer op. Geen metro, geen taxi of tram in de juiste richting te vinden.

Stortende regen, alles doorweekt, sokken en onderbroek niet gespaard. Mijn camera viel uit en eenmaal terug in het hotel bleek er een straaltje water uit te lopen (in de avondwinkel een pak droge rijst gekocht en de camera daar een nacht in gelegd). En ondanks alles voelde ik me verbonden. Veilig. Op mijn gemak. Simpelweg gelukkig...

 

 

licht

Lux in Tenebra. Ik wil weer naar het licht, naar helder licht. Niet naar het einde van de tunnel, ik wil gewoon dat de hele tunnel weg is.

Aan de andere kant, ik moet me niet verliezen in de zware kant. Dat is te eenzijdig, er is meer, zoals we vorige week zagen. Dit paasweekend eerst maar eens op zoek naar nieuw beeld, daar wordt ik vast vrolijker van. Bovendien is het weer eens wat anders dan het zoeken naar eieren...