Het is gelukt. Deze week, zo dicht na het paasweekeinde, kakelverse foto's ! Om die reden gewoon weer eens een niet al te filosofische of retrospectieve aflevering, maar bijna zuiver fotografisch...

Onze titel van vandaag, het begrip separation, heb ik in een eerder bericht al eens gebruikt, maar ik moest, eerlijk gezegd, diep in het geheugen graven om het weer paraat te krijgen. Soms heb je dat, dat iets voor op je tong ligt, maar het wil er maar niet vanaf komen. Uiteindelijk vond ik het woord terug in een SPAGHETTI bericht met de naam toeschouwen.

Separation, afscheiding, splitsing, onderscheid tussen hoofd- en bijzaken. Vandaag heb ik dat begrip echt nodig en niet alleen omdat ik het wil hebben over de fysieke separation waar we in zitten dankzij de intelligente 1,5 meter lockdown. Nee, gisteren, tijdens mijn eerste vrije-middag-tijdens-een-werkweek sinds maanden liep ik er fotografisch tegen aan. Separation is onontbeerlijk wanneer je een foto met inhoud wilt maken en dat was het plan ook gistermiddag...

verse mislukkingen

Deze week was er één met een aantal mislukkingen, althans op fotografisch-gebied. Omdat mislukkingen vaak minstens zo boeiend zijn als wanneer alles van een leien dakje loopt, neem ik je graag even mee. Op twee locaties heb ik gefotografeerd; op de een wat langer dan de andere, maar op beide had ik hetzelfde probleem; de foto's die ik maakte wilden niet bewerkt worden tot wat ik voor ogen had. En dat lag inderdaad aan een gebrek aan separation.

Hoofd- en bijzaken kun je onderscheiden door middel van scherpte (en vaagheid), door contrast, door kleur, door grootte, door plaatsing (compositie) en nog op een aantal manieren. Daar had ik even ruzie mee, deze week. Volgende week een paar foto's waar ik wel tevreden over het eindresultaat ben. Daar wil ik nog wel even mee omknoeien om te kijken waar die uiteindelijk toe gaan leiden; deze week dus even de mislukkelingen. I love them !

op weg naar harlingen

De uitvalsweg naar Harlingen, de Harlingerstraatweg, is een lange rechte weg met huizen er aan. Heel verschillende huizen, maar wel van het soort dat je bovengemiddeld kunt noemen. Ik loop daar zeker eens per week langs omdat het juist door die variëteit en boven-gemiddeldheid een fijne straat is om te lopen. Een bijkomend voordeel is dat die huizen ook tuinen liggen die bovengemiddeld zijn.

Bij één van die huis-tuin combinaties heb ik begin van deze week getracht een beeld te maken, maar dat wilde niet worden wat ik gehoopt had. Een magnolia in de beginnend uitgebloeide fase. Een beetje zoals ik mezelf vaak voel. Het onderstaand is stevig bewerkt om er iets van te maken...

 

Ik vind magnolia's sowieso prachtig, maar aan dit specifieke exemplaar vond ik boeiend dat hij/zij precies achter een muurtje staat (met hekje !) en als het ware probeert om daar over heen te reiken. Te ontsnappen aan het isolement door over de ouder en brozer wordende ommuring te klimmen. De bloemen zijn over hun onschuld heen en bevinden zich grotendeels aan de straatkant, al voorbij het muurtje, al in de buitenwereld waar de magnolia zo naar verlangt. Ook de neervallende blaadjes die het intredend einde aankondigen, liggen aan die kant van het muurtje, terwijl wij weten dat de magnolia zelf daar ondanks zijn/haar dromen nooit zal komen. Dat gevoel van net-niet is bijna tastbaar.

Wat er met de foto fout gaat is dat het achterliggende huis met de witte kozijnen hinderlijk om aandacht blijft strijden met de boom zelf. Ook dat er links een tweede boom staat helpt niet mee. Ik wil de magnolia, het muurtje, de bloemen en de gevallen blaadjes in mijn hoofd-zaak hebben. Het huis is storende bijzaak, maar dringt zich naar voren. Te weinig separation dus en zeker in zwart-wit ben ik het kwijt... Achteraf gezien had ik de boom moeten flitsen voor een beter resultaat.

appelscha

Zoals gezegd eindelijk weer eens op pad. Al weken klaag ik er over dat het er niet van komt en de wereld ook niet meer hetzelfde bevrijdende gevoel geeft als voorheen, maar ik had me voorgenomen om voor het eerst in een maand met de auto verder te rijden dan naar de supermarkt. Gistermiddag had ik toch enige twijfel of het wel goed zou voelen, maar wat was ik blij dat ik het gedaan heb.

Geweldig, dat gevoel dat ik had toen ik in Appelscha in mijn eentje (voor zover het oog reikt) op de zandverstuiving stond. Daar werd ik wel heel blij van. Daarom eerst een ansichtkaart die ik daar maakte (wel weer met een licht-sombere ondertoon), en daarna nog twee mislukkertjes :

 

verbonden

Mislukkertje 1 is een beeld waarin ik een tweetal bladerloze bomen vrijwel tegen elkaar aan zag staan in een verder vrij lege omgeving. De bomen hebben zich al zo aangepast dat het middengebied door beiden maar met mate wordt opgeëist en ze samen eigenlijk één boom vormen met (toevallig) twee stammen.

Je ziet dat ik de achtergrond niet overtuigend weg krijg, of, met andere woorden, dat ik de hoofdzaak niet helder in beeld krijg. Die bomen hadden daar veel verlorener moeten staan. Hun takken, zeker in het midden van het beeld, veel minder met de achtergrond verweven. Dicht bij elkaar, verbonden, samen tegen de rest van de wereld...

 

voorland - voorgrond

Mislukkertje 2 is een beeld waarin ik een bos laat zien met het bijbehorende voorland (letterlijk en figuurlijk). Op het ogenblik is het bos nog levendig, zonnig, vrolijk, krachtig en staat er bijna popelend van energie bij. Op termijn zal het ongetwijfeld in omgezaagde vorm eindigen, net als wat er met het verdwenen bos in de voorgrond moet zijn gebeurd. Daarna resteren van het nu zo statige bos ook alleen de boomstronken. Jammer genoeg springen die stronken in de huidige voorgrond te weinig uit het beeld. Wanneer je de foto groot op een groot scherm bekijkt gaat het beter, maar ik had liever gehad dat het ook in kleiner formaat ietsje duidelijker was geweest.

Hoofd- en bijzaken. Het is een eeuwigdurend probleem om daar onderscheid tussen te maken. In deze periode is juist dát iets eenvoudiger. Beperking leidt tot duidelijkheid. We willen nog niet in de voorgrond eindigen.. De hoofdzaak die ik je toewens : Blijf gezond !