Het wisselt nog wel een beetje, en dat ervaar ik als hoopvol. Maar echt, ik vind het zwaar op het moment om inspiratie te vinden. Van de 20% inspiratie en 80% transpiratie die aan ieder creatief proces ten grondslag liggen (anderen spreken van een 1 op 99 verhouding), zit ik op het moment vooral aan de inspannende kant met veel zweet en weinig resultaat. Het is hard werken om tot iets boeiends te komen.

Omdat ik wel vaker van dit soort over me heen golvende non-inspiratieve tegenslagen heb gehad, weet ik dat het, als ik even doorzet, ook weer beter gaat worden. Vreemd, mijn vader heeft me ergens tijdens het meest passieve deel van mijn jeugd wel eens verweten dat ik nooit iets afmaakte. Ik denk daar nog regelmatig aan terug. Achteraf gezien klopte dat destijds ook. Inmiddels werkt het anders, daar heeft hij gelukkig ook nog een deel van meegemaakt, maar zelfs ik verbaas me nu wel eens over de manier waarop ik me ergens in vastbijt...

terugkijken

Zoals gezegd, op het ogenblik moet ik moeite doen om iets boeiends uit mezelf te halen en ja, daar moet het uiteindelijk toch wel allemaal vandaan komen. In moeilijker tijden, zoals deze, is het fijn en gemakkelijk om terug te kijken naar tijden dat het beter was. Gelukkig mocht ik dat, in het kader van mijn werkzaamheden aan het boek jaar EEN, de afgelopen weken sowieso regelmatig doen.

Hard werken en met resultaat. Vandaag hoop ik de drukproef van jaar EEN te ontvangen. In de loop van komende week hoor je me er vast met een extra bericht verder over, maar om alvast een eerste indruk (dummy) te laten zien van dit collectors-item met de garantie van eeuwigheidsillusie :

 

 

iets goedmaken

Bladerend in de berichten van jaar EEN zag ik dat ik iets goed moet maken. Graag kijk ik daarom even samen met je terug en pakken we de oudjaarsaflevering er even bij. Een aflevering waar ik nog lekker in de flow zat. Met een nieuwjaarswens die achteraf gezien raar detoneert met de huidige ontwikkelingen in de vorm van de de invisible enemy, de intelligente lockdown en de economische, maar vooral maatschappelijk-sociale crisis.

Ik wenste je op oudjaarsdag 2019 een goed genoeg 2020. Er zal heel wat water bij de wijn moeten om dat goed genoeg gevoel op dit moment waar te maken, maar ik heb, gezien de huidige omstandigheden, de behoefte om mijn wens krachtiger te maken. Ik wens je in de herziening toe dat je vanaf vandaag een gezond, gelukkig, ontspannen en liefdevol 2020 gaat hebben. Werkt zo'n versterkte wens ? Ja, je zult het zien, het gaat vanaf nu vast (langzaam) beter worden...

gas er op

Om verder te gaan heb je naast transpiratie en inspiratie ook vaart nodig. En denk er om : nooit stilstaan !

Vorige week toonde ik je een aantal min-of-meer mislukte foto's, waaronder een paar beelden uit mijn gelukzalige bezoekje aan het Drents-Friese  Wold bij Appelscha. Daar heb ik ook een paar beelden gemaakt die wél gelukt zijn. Een tweetal wil ik je laten zien.

Zoals je weet voel ik me, of eigenlijk mijn alter-ego Kata Olstrom, erg verbonden met bomen. Bomen worstelen ook met het bestaan en ik zie onze eigen struggles-in-life daarin weerspiegeld. Net als wij hebben bomen een relatieve machteloosheid als het er om gaat ons leven richting en betekenis te geven.

samen transpireren

Ook Kata heeft het niet eenvoudig in deze tijden en ook zij zit, samen met mij, in de transpiratie-fase. Daarom ben ik des te blijer met een tweetal foto's die binnen haar oeuvre passen.

De eerste toont, boven ons standpunt en dus iets om naar op te kijken, om respect voor te hebben, een krachtige boomfiguur. Daarnaast, op de helling van heden en verleden van het leven, zie je ook een aantal overblijfselen van vergeten levens, een aantal boomstronken. Dan hebben we ook nog een paar wolkjes, een niet-toevallige onscherpte en een centrerende focus, maar dat mag je inhoudelijk zelf uitzoeken.

 

 

Trouwens... wanneer er blad aan zit ga ik er zeker nog een keer heen; ik ben benieuwd hoe dit contrast tussen leven en verleden dan aanvoelt. Dan zal ik minder een echte Kata-foto er van maken vermoed ik, maar misschien wel iets met kleur... Heb er nu al zin in; dat zal dus hopelijk binnenkort zijn.

ontsnapping

De tweede foto gaat voor mij over het feit dat er altijd een weg naar een ontsnapping is (of lijkt te zijn, en de theoretische gedachte dat het zou kunnen geeft al een goed gevoel). Dit bomenbos met individuen die ieder gepaste afstand bewaart heeft een vertrouwdheid en beschermend gevoel wanneer ik er midden in sta en biedt toch de veiligheid van een weg naar het licht, een weg naar vrijheid en naar geluk.

Die afstand bewaren we noodgedwongen nog even, maar we richten ons op het vinden van een route naar beter tijden... Ik wens je nogmaals een geweldig 2020 !