Zo'n crisis met zo'n corona virus kan zomaar voor verrassende gedachten zorgen. En niet alleen sombere...

Net als mijn familie, vrienden en geliefden ben ik godzijdank nog niet getroffen door verschijnselen. Iedere ochtend word ik wakker en loop even het lichaam langs; werkt alles nog, of piept of kraakt er iets onheilspellend. Een controle die tot nu toe goed afloopt.

In een iets wijdere cirkel hebben we helaas wel zieken en zelfs een dode te betreuren ten gevolge van deze pandemie. Het is een onbegrijpelijke wereld en, zoals ik vorige week schreef, zijn het verlammend rare tijden. En toch, in je hoofd kun je ook een andere afslag nemen.

niet alleen somber

Afgelopen week stond ik op enig moment voor het raam naar buiten te kijken. De zon verwarmde en verblindde me. Ik sloot mijn ogen en dacht over hoe alles vóór deze crisis was. Dat we ook toen stress hadden over wat er nog op onze to-do-lijstjes stond en dat we ons toen ook al tot op zekere hoogte hielden aan de grenzen die de regels ons stelden. Vreemd, dacht ik, zonder dat we het toen beseften was de wereld eigenlijk zo simpel...

Eén van mijn problemen de afgelopen weken was dat ik bijna geen nieuw fotomateriaal meer heb gemaakt sinds 1 januari. Aan de ene kant doordat ik me meer dan fulltime heb gestort op een opdracht. Die heb ik vanochtend in bèta-versie laten zien aan de eerste 20 belangstellenden. Daarnaast natuurlijk door het virus dat zelfs het dagelijks leven hinderlijk verstoort.

oud dan maar

Zojuist, tijdens een stevige wandeling die me hielp om de stress van zo'n presentatie kwijt te raken, kwam ik langs de oude Leeuwarder begraafplaats. Daar is ooit één van de aanzetten van mijn fotografische ontwaking gegeven. In 2004/2005 was ik daar regelmatig te vinden met mijn camera.

Het was ook niet zomaar een begraafplaats. Naast de nog steeds spannende gedachte dat die hele begraafplaats onder de grond vol ligt met mensen die daar langer liggen dan dat ik überhaupt aan de bovenzijde van deze wereld sta, was het ook een prachtige verlaten en sterk verwaarloosde plek. Vandaag bleek het inmiddels iets te keurig aangeharkt te zijn...

zorgeloos

Hoewel ik voor vandaag een ander onderwerp in gedachten had ben ik op zoek gegaan naar foto's uit die tijd. Daarbij kwam ik onderstaand beeld tegen. Uit de vroeger-tijd; de tijd die al wel heel gestrest leek, maar die achteraf zo zorgeloos was... Je ging gewoon op een ochtend een stuk fietsen en dan kwam je dit tegen...

 

 

romanticus

Ik zat toen net op de fotoacademie en hield duidelijk nog van mooi. En daar hou ik nog steeds van, een soort guilty pleasure, haha. Toch had ik in die tijd al wel het beginnende gevoel dat je niet alles zo expliciet in beeld hoeft te laten zien om iets boeiend te maken.

Onderstaand beeld is daar een voorbeeld van. Juist op dat moment dat ik deze foto's maakte, was er een Academy Award waar je foto's voor mocht aanleveren. Dit was er één van. Toen ik hem inleverde kreeg ik als commentaar : o, meneer is een romanticus. Ongeacht of dat neerbuigend bedoeld was (geen idee nog steeds, maar tot mijn verrassing ook niet gewonnen), moest ik dat absoluut beamen. Ja, ik ben een romanticus (en even voor mijn vrouw : dat is iets anders dan een romantische man...)

Wat was de wereld nog zacht en zorgeloos...