De wereld is zomaar ineens onveilig geworden. Dat zag ik niet aankomen en schokt me. Ook dat ik geschokt zou zijn, had ik niet aan zien komen, trouwens. Dus ja, hoe weinig ik me de afgelopen jaren in mijn SPAGHETTI's ook heb bemoeid met het echte leven, het zal nu toch even moeten. En we eindigen niet vrolijk. Voor de goede sfeer starten we daarom even vanaf een andere kant dan de meest voor de hand liggende. Ook niet opwekkend trouwens...

experiment

Een paar weken geleden, ik weet niet eens meer wat de aanleiding was, mogelijk toch getriggerd door de opkomst van het corona-virus in China, belandde ons gezins-gesprek in een gedachte-experiment. Wat zou je doen als je de laatste mens op aarde zou zijn ? Mijn ega wist zeker dat als zij de laatste was, ze er binnen de kortste keren een einde aan zou maken. Een kwestie van minuten, schatte ze in, en mocht het zover komen, hoop ik dat het zou lukken, want het alternatief zou inderdaad een kwelling voor haar zijn.

Met zijn allen denkend en pratend en het virtuele experimentele denkkader in onze gedachten ronddraaiend, kwamen we op heel verschillende standpunten. Vooral de vrouwen leek de genoemde strategie de enig mogelijke, maar de mannen bleken er anders in te staan. Ook ik; het zou me misschien juist wel zo nieuwsgierig maken dat ik door zou willen leven, om te zien hoe het verder zou gaan.

onbegrip

Dat leidt tot onbegrip, zulke verschillende uitkomsten, logisch. Want wat moet je in een wereld zonder mensen ? Ben je dan niet verdrietig ? Dat lijkt me wel, al is de enormiteit van een wereldwijde humanitaire uitroeiing zo onbegrijpelijk dat ik niet eens weet of je dat dan voelt. De geest werkt vreemd en zeker in zo'n situatie kan ik me daar wat bij voorstellen. Opportunisme, of flexibiliteit, zo je wilt, is de geest niet vreemd.

beeldmateriaal

Twee weken geleden waren we met een grote groep op Ameland. Zorgeloos. Het virus speelde toen nog geen beperkende rol in ons hoofd. Ook de laatste-mens-op-aarde was uit mijn gedachten verdwenen. Toch heb ik op zaterdagochtend uren in mijn eentje door de bossen gelopen. Heerlijk, alleen op de wereld. Het beeld van de nieuwbouw-picknicktafel van vorige week was één resultaat van die tocht.

Deze week wil ik je meer beeld van die wandeling laten zien. Het beeld van deze week deed me al in het bos denken aan de verontrusting die ik een paar jaar geleden voelde bij de film Antichrist van Lars von Trier. Ja, ik heb het eerder over die film gehad, maar hij schoot me zomaar weer te binnen toen ik op die plek kwam. Eerst even een op-weg-er-naar-toe beeld...

 

 

onveilig

In de weken na Ameland kroop, in de achtergrond verborgen, maar onafwendbaar, het virus de wereld over. Vooral de onafwendbaarheid van zoiets is dreigend, verontrustend. Dat het niet te begrijpen is en dat je dus ook niet weet wat je zou moeten doen maakt het dat je je niet prettig voelt. En opeens besef je het; de wereld is onveilig geworden; je stond er bij en keek er naar...

Dat gevoel van onveiligheid ken ik wel. Na een noodzakelijke, goed afgelopen, medische ingreep, probeer ik al jaren om dat gevoel weer kwijt te raken. En juist dat werkt nu heel vervreemdend, ik ben niet langer zelf de bron van eventuele onveiligheid, maar de buitenwereld is dat geworden. Sterker nog, andere mensen voelen als bron van onveiligheid. Als enige op de wereld overblijven zou dan een oplossing zijn ? Nee, dat is natuurlijk niet waar...

samen

Het leven gaat door zolang het door gaat. Misschien is dat voor mij wel de reden om te denken dat ik ook als laatste mens op aarde nog door zou willen gaan., maar godzijdank hoeft dat niet. Gelukkig zijn de anderen er nog gewoon allemaal en maken we met elkaar onze levens zinvol en van waarde. Met zijn allen. Beter zo... (wel raar eigenlijk, dat alleen en allen maar één letter en toch een inhoudelijke wereld verschillen)

Gewoonlijk heb ik niet zo'n last van citaat-dwang, maar er schiet me van alles te binnen aan passende citaten :

• Lucebert (Lubertus Jacobus Swaanswijk) : alles van waarde is weerloos
• Michel van der Plas (nee, niet Simon Carmiggelt of Godfried Bomans) : Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen.

beeld

Daar is de verontrusting dan. Beeld dat is uitgegroeid vanaf een zorgeloos weekend tot een somber en dreigend eindresultaat. Ik ben er nog niet helemaal tevreden over. Wel over de plek, wel over de compositie, maar niet over mijn nabewerking. Anders dan anders in ieder geval, eindelijk eens gewoon het onderwerp min of meer scherp in het midden...

En ik beloof het je, volgende week vrolijker. Dan ga ik weer spelen en liefst weer gewoon met zijn allen...