Eindelijk dan, na alle inleidende praatjes; de eerste echte blog. Het is ook meteen een van de essenties waar ik mee bezig ben; zie mijn vorige blog over de startpagina en mijn fotografische uitgangspunt. Ik fotografeer graag landschap. En een belangrijk onderdeel van landschap zijn bomen. Een gewone boom is dan al gek genoeg, hij hoeft niet een super-gekke vorm te hebben, heel oud te zijn, of op een vreemde plek te staan. Simpelweg boom is ook mooi.

In mijn boek* staat onderstaande serie van 3. Die serie heb ik gemaakt op Terschelling, gewoon in een dennenbos. Nou, eigenlijk voor veel mensen misschien niet gewoon. Het was een héél klein stukje dennenbos, misschien nog niet eens 100 bij 100 meter. Ik had mezelf de opdracht gegeven om er minimaal 2 uur rond te lopen en dat is lang in zo’n bosje. Dat doe ik vaak bewust, zo’n duur-opdracht. Als je ergens langer bent gaan je andere dingen opvallen. Je gaat anders kijken en vooral anders zien. De meest overweldigende nieuwigheid van de eerste indrukken zakt dan weg en je gaat nuances zien die je eerst niet zag. Datzelfde geldt eigenlijk voor onderstaande foto's. Als je stuk voor stuk de tijd neemt om te kijken, zie je ze anders dan wanneer je even vluchtig alle drie tegelijk bekijkt.

De eerst tijd had ik het gevoel dat ik met een fotocamera in een bosje stond. En dat klopte objectief gezien ook. Dat gevoel veranderde met het verloop van de tijd. Je gaat deel uitmaken van de omgeving. Voortbewegen is eerst zoeken, maar gaat steeds gemakkelijker. Je weet na een tijdje hoe de grond aanvoelt, dat er stronken omhoog steken en dennenappels liggen en dat je takken in je gezicht krijgt.

Je merkt dat er nauwelijks vogels zijn, alleen jij en die bomen. Geluid of de afwezigheid gaat opvallen. Een beetje wind, af en toe een zonnestraal. De sfeer van zo'n bosje komt steeds meer binnen. Je gaat je afvragen wat je daar eigenlijk doet om je daarna af te vragen wat die bomen daar eigenlijk doen. Vreemd en intrigerend aan bomen is dat ze, ondanks dat het grote levende wezens zijn, geen kant op kunnen. Bomen zijn niet in staat om zelf hun omgeving te kiezen. Als ze ergens staan, staan ze daar voor altijd.

Na iets meer dan een uur kwam ik er achter wat die bomen daar staan te doen. Ze staan daar simpelweg te wachten op het einde; op hun einde. "Waiting to die" heb ik deze serie dan ook genoemd. Bomen raken daar helemaal niet verdrietig of somber van; het is gewoon wat ze doen. En in alle rust nog jaren gaan volhouden. Doorleven tot ze doodgaan.

Het gaat ook in zo’n dennenbosje voor mij dus, zoals in dat hele boek, over de dubbelheid en tijdelijkheid der dingen, over maakbaarheid en verwezenlijking. Dat klinkt allemaal misschien wat zwaar, maar echt, dat valt best mee…

* Mijn foto-boek 'a souvenir of nowhere' krijg je in PDF vorm als welkomst kado wanneer je je aanmeldt. Als je dat nog niet gedaan hebt is dit je kans !