Het leven begint met ontdekken, verkennen en uitproberen. De eerste 20-30 jaar doe je heel veel dingen voor het eerst. Een spanning die je, als je de uitdagingen zoekt, ook nog wel even kunt rekken. Toch, op een gegeven moment, en dat is eigenlijk best een raar idee, keert het om; er komt een moment dat je dingen voor het laatst doet.

Het bewustzijn daarover begint meestal bij de aanschaf van een langlopend plezier, zoals een auto, een huis, een kat of hond. En nog weer later zal zich dat uitstrekken tot fietsen, autorijden of de aanschaf van een wasmachine, televisie of, nog onvoorstelbaarder, tot de aankoop van de laatste kerstboom. Voor dit jaar is-ie gelukkig al aangeschaft...

het start met niks

Als je onderstaand beeld bekijkt, zal het je vast niet veel zeggen. De context mist; het is wat het is. Betekenis of verband met het bovenstaande is ver te zoeken.

Er is meer nodig om te snappen waarom ik zoiets fotografeer. Wanneer ik zo'n foto maak voel ik aan waar voor mij de spanning in zit. Gaandeweg de aflevering van deze week ga jij daar hopelijk ook achter komen, al ga ik het niet uitleggen dit keer...

Kijk voor nu even zonder context. Vraag je simpelweg af : wat is er te zien. En als je je verveelt : hoe laat is het, waar zijn we en desnoods : waar staan de elementen voor...

 

gekker

Vreemde start, rare ideeën... En dat is nou het mooie van rare ideeën. Het kan altijd nog gekker. Een nog minder te bevatten gedachte, althans voor mij, is dat je steeds minder wilt, dat je de energie er niet voor op kunt brengen om je leven in beweging te houden. Dat het wel mooi geweest is. Dat je het gaat uitzitten. Geen streven meer hebt, geen risico meer neemt. Geen doelen meer hebt, want het gevoel van een toekomst ontbreekt...

Op dit moment staat dat idee zo onbegrijpelijk ver van me af, dat ik niet kan geloven dat die neerwaartse spiraal ooit ook mij zal overnemen. Ik kan het ook niet uitsluiten; het risico bestaat dat ook ik de motivatie van mijn energie niet langer uit mijn toekomst kan halen...

integendeel

Voor dit moment heb ik dat niet, verlies van vooruitzicht; sterker nog, regelmatig kom ik het tegendeel tegen. Dat ik een stimulans ontmoet. Afgelopen week bijvoorbeeld. Op Facebook (op zich niet de meest inspirerende omgeving) kwam ik een aankondiging tegen van een interview met Anaïs Lopez, fotografe.

Geen toeval natuurlijk, want Facebook houdt nauwgezet bij wat ik graag zie. Daarom krijg ik altijd nog weken advertenties te zien van dingen die ik net daarvoor via internet heb aangeschaft. Soms is dat stompzinnig en irritant, maar in dit geval was die oplettendheid juist een pluspunt.

verhalen

Een interview met fotografe Anaïs Lopez. Nou ben ik daar wel eens wat puriteins in, misschien zelfs wel wat zuur. Ik heb vaak helemaal niet de behoefte om een fotograaf te horen praten of de politieke mening van een topsporter te horen of een politicus over kunst, maar ik was desondanks wel getriggerd.

Doorklikkend en zoekend naar beeldmateriaal kwam ik op de website van wat ik als Anaïs' meest aansprekende project ervaar. Het project gaat over een vogeltje dat ze in Singapore tegenkwam en waar ze zich meteen mee verbonden voelde; een migrant die niet helemaal past in zijn omgeving en ook niet alles lijkt te snappen. Een beetje zoals Anaïs zelf, bleek later uit het interview (zie hier, eerste kwartier doorspoelen).

anaïs lopez

Anaïs zoekt de geschiedenis van Myna, het vogeltje, uit en belandt in een bijzonder verhaal. Op de website van het project (een aanrader, klik hier) vertelt ze in beeld, geluid en vertelling het verhaal van het vogeltje. Hoe het zijn weg in de geschiedenis en de wereld heeft gevonden. Over Engeland, Singapore, Birma en over geliefdheid en over de haat die het beestje ten deel viel.

In wezen gaat het verhaal over hoe het vogeltje zich met de wereld heeft weten te verhouden. Een beetje een zelfde, naar het menselijk bestaan spiegelende, achtergrond-gedachte als ik dat met mijn bomen heb, of misschien meer nog, Kata met haar bomen heeft.

media

Dat was nou net zo inspirerend aan het project van de migrant; dat Anaïs, in de eerste plaats fotografe, zich van andere media bediende om het verhaal dat ze wilde vertellen te versterken. Ik heb dat eerder gehad dat ik een film(pje) zag van een fotografe, dat meer indruk maakte dan de foto's die ze had opgehangen.

Een spannende gedachte bovendien, dat je met ondersteuning van andere media, een langer en dieper verhaal dan een fotoserie zou kunnen maken. Dat geeft nieuwe mogelijkheden en werpt bijvoorbeeld een ander licht op mijn voorliefde voor bomen, trappen en putjes. Een coming-to-age verhaal over een opgroeiend boompje. Verschillende niveaus, zoals de wereld onder de wereld, waar de putjes de toegangsdeuren voor zijn. Nu al zin in...

 

 

graag

Anaïs geeft zich helemaal aan haar projecten. Wat graag zou ik ook die ruimte nemen voor de fotografie, of me ook meteen inschrijven op St. Joost in Breda voor een masteropleiding Visual Arts, maar bijvoorbeeld het feit dat het een 2 jarige voltijdstudie is, past helaas erg slecht in mijn leven. Ook de mate van overgave die zij heeft voor haar fotografie (en aanvullende media) maakt me jaloers. Maar nee, zeker niet ongelukkig; er is ook zonder dat een toekomst...

conclusie

Mijn conclusie is simpel en hopelijk geldt dezelfde conclusie voor jou. Dat ik dingen op een gegeven moment niet meer doe, komt in mijn geval niet doordat ik ze niet meer zou willen. Dolgraag zelfs. Nee, er is gewoon nog veel-te-veel interessants en fijns en boeiends te doen. Met spijt in het hart moet ik me beperken en kiezen; echt, het is helaas teveel moois voor één leven.