Een paar weken geleden was ik op een zondag op een borrel-diner-verjaardagsfeest-trouwviering waar ik tijdens de avondmaaltijd aan tafel kwam te zitten met de bruidegoms-broer. Niet dat het allemaal zo serieus was, het zijn de ouders van onze (surrogaat) kleinkinderen. Met zijn vieren waren ze 100 geworden en dat wilden ze, samen met het (voor de aanwezigen toch nog onverwachte) trouwvoornemen, in één groot feest met ons allen delen. Een prima plan, zo bleek...

De broer, in aangename zin een onconventioneel mens, toonde, geholpen door een aantal goed geoliede technieken en zijn zuidelijke afkomst, wezenlijk interesse voor zijn tafelgenoten. We hebben een intensief gesprek gehad, waarbij meer persoonlijke en ook filosofische onderwerpen niet werden geschuwd, voor zover dat in die beperkte tijdspanne mogelijk is. Op een gegeven moment vergeleek hij mij met Copernicus. Een beetje alsof je een zweefvliegtuig met de Concorde vergelijkt, maar goed. Het is daar waar ik deze week mijn bericht begin.

eigenwijs

Even ter herinnering, Copernicus was de vader van de theorie dat de aarde en de rest van de planeten in ons zonnestelsel om de zon heen draaien. In zijn tijd was de heersende gedachte dat de aarde, als centrum van het universum, stil stond. Logisch, want zo had God de boel geschapen en ook wetenschappelijk gezien was het logisch dat alles naar het centrum toevalt; iets dat we nu zwaartekracht noemen. De aarde was omgeven door een tiental kristallen bollen (sferen) waar de planeten op bevestigd zaten. Buiten de laatste bol bevond de hemel zich en stond de troon van God. Copernicus' gedachte was een gevaarlijke; tegen de gevestigde wetenschap in en vooral ook tegen de kerk. Wanneer er geen kristallen sferen waren, zou het heelal onbegrensd zijn en zou er dus geen logische locatie voor hemel en schepper meer zijn.

Copernicus publiceerde, uit angst om belachelijk gemaakt te worden, zijn theorie pas net voor zijn dood. In het boek De revolutionibus orbium coelesticum (Over de omwentelingen van de hemellichamen) beschrijft hij in 1543 zijn beeld van de werkelijkheid. En inderdaad kwam er veel weerstand van protestantse en katholieke zijde. Het boek werd op de zwarte lijst gezet en het duurde erg lang voor zijn theorie serieus werd genomen.

anders kijken

Of het nou komt door de, soms iets té, sterke overtuiging van mijn eigen gelijk, of door mijn neiging om dingen altijd net iets anders te zien dan veel anderen, ik kan de vergelijking plaatsen. Mijn invloed op de wereld zal kleiner zijn dan die van Copernicus, maar het mechanisme is herkenbaar. Ik zie dingen regelmatig op een manier waar anderen nog nooit over nagedacht hebben. Vaak heeft dat te maken met het denken over intenties. Over beweegredenen. Ik verbaas me dan over een fenomeen, terwijl anderen het nooit opgevallen is.

serie en scouting

Hoewel ik steeds duidelijker een gedachte heb over een serie over onderstaand onderwerp, kom ik voorlopig niet verder dan losse beelden. Daar wil ik je iets van laten zien. Nadat een flatgebouw (dat zal tegenwoordig wel een appartementencomplex heten) werd gebouwd werd de groenruimte er omheen ingericht. Er werd een boompje geplant en een grasveld of een voetbal- of basketbalveldje aangelegd. Met de intentie om de omgeving groen en leefbaar te maken.

Die kleine boompjes worden groot en staan dan, nog steeds op dezelfde plek, opeens absurd dicht tegen zo'n gebouw aan en worden juist tegenstrijdig met de intentie van de leefbaarheid, lijkt mij. Die verschuiving vind ik interessant. Er zijn er tientallen van. Wanneer ik zoiets tegenkom maak ik even een foto'tje met mijn mobiel; zeg maar als scouting-werk voor een toekomstige serie. Zoiets als dit :

 

 

serie en doel

Meer dan een herinnering en mogelijke inspiratie heb ik niet aan dit soort foto's. Ik ben van plan de absurditeit van de plaatsing van die bomen te laten zien. De intentie is begrijpelijk; de uiteindelijke uitwerking vervreemdend. Ik zou dat op heel veel manieren kunnen laten zien. Door naar binnen te gaan en vanuit de flats zelf te fotograferen. Daar heb ik wel (voor mij) spannende ideeën over, maar ik weet niet of het de absurditeit echt goed laat zien.

Het kan ook vanaf de buitenkant; door de breedte in te gaan (al dan niet met fotomontages) of door de beknelling te zoeken. Onderstaand een eerste poging van het tweede concept, een beetje een foto á la Kata. We gaan het zien. Een tegendraadse manier van kijken en vooral van zien. Copernicus in het klein...

 

 

P.S. Nu je het weet ga je het zelf ook zien, let maar op. Als je mooie voorbeelden hebt, stuur ze dan even op. Met een mailtje met de locatie en/of een foto'tje maak je mij blij : gerrit@projectspaghetti.nl