Sinds gisteren heb ik weer eens een pleister op het hoofd. Die toegenomen fysieke kwetsbaarheid is, naast de koudegevoeligheid van de onbedekte ouder wordende schedel, wel het grootste nadeel van mijn verdwenen rasta-haar. Esthetisch heb ik me er eigenlijk nooit druk over gemaakt, maar dit soort praktische gevolgen is buitengewoon zinloos en, ondanks dat het klein leed is, behoorlijk irritant.

Ik was, samen met kinderschatjes en hun partners naar een park dat lokaal bekend staat als het bos van Ypey, maar zich tegenwoordig profileert als natuur en cultuur-park Vijversburg. In dat park heb ik meer dan de nodige herinneringen liggen, onder andere in de grot. Die grot is een volledig donkere tunnel; altijd spannend om daar doorheen te schuifelen. De grot heeft een beperkte hoogte, waardoor je er gebukt doorheen moet. Helaas, ongeveer halverwege, in het volledig duister, is de hoogte nog net iets minder en ja hoor, boink...

Cupido

Het was, los daarvan, een fijn idee, zo'n wandeling. De laatste weken van het jaar zijn altijd erg hectisch, zowel met de laatste loodjes werk, als met private aangelegenheden, waaronder boodschappen, koken, schoonmaken, maar vooral met langdurig tafelen met grote gezelschappen van fijne mensen. Ik zou niet anders willen, maar het is, zeker als je er ook erg van houdt om lekker op jezelf te zijn, wel veel tegelijk. Vanochtend, derde kerstdag, mocht ik daarom van mezelf lekker een ochtendje omrommelen met foto's en met SPAGHETTI.

Bladerend in divers fotomateriaal kwam ik bij de foto's van Liverpool van een paar weken geleden uit. Een aantal daarvan had ik genomen met het oog op ontspannen Photoshop knutselwerk en dat kwam nu erg goed van pas. Ik selecteerde foto's van Cupido op een sokkel, de binnenkant van een tropische kas en een foto met vogels.

De hardheid van de zwarte vogels, de breekbaarheid van zo'n glazen kas en het symbool van de genadeloosheid van plotseling toeslaande liefde in één beeld. Dezelfde genadeloosheid van het plafond van de grot... Maar ja, beter een bloedend hoofd, dan een bloedend hart...

De basis

Kort even het basismateriaal. We starten met het dak van de kas. Daar is een groot deel van weggevallen in de montage. Ook de scherpte moest aangepast, want ik wilde een zwevende Cupido maken en dan is het fijner wanneer de achtergrond wat zachter in het oog springt :

 

 

In de kas vliegt na bewerking een aantal vogels rond, was mijn gedachte. Natuurlijk vormt zich dat doel-beeld pas wanneer ik de verschillende onderdelen bij toeval ben tegengekomen. Om de vogels wat geloofwaardiger fladderend te maken heb ik een aantal kopieën gemaakt en die over verschillende hoeken gedraaid. Een beetje bewegingsonscherpte en dat zou het moeten zijn. De basis was dit :

 

 

De boosdoener met de pijlen had ik als allereerste foto van de drie gemaakt. Gewoon staand op een sokkel. Zoals je ziet is de zoon van Venus en Mars nogal donker uitgevallen. Je verwacht het misschien niet als je onderstaand beeld ziet, maar er was nog voldoende detail uit te halen.

 

 

 

De montage

De kwetsbaarheid en opgeslotenheid van de kas, die door het lijnenspel een mooi doel voor de pijlen van Cupido vormt, de zwevende Cupido en de verwarring die wordt veroorzaakt door de fladderend vliegende zwarte vogels; samen een (vind ik) fijn geslaagde montage.

 

 

Heerlijk bezig geweest tijdens mijn laatste echte SPAGHETTI van dit jaar. Oudjaarsdag nog een kort bericht ter afscheid van dit jaar, maar dan is het tweede SPAGHETTI jaar voorbij en start ik mijn derde. Inderdaad, dit jaar zonder twijfel; ik vind het nog steeds een geweldige oplossing om mijzelf te dwingen met fotografie bezig te zijn en ben blij dat er nog steeds mensen zijn die mijn berichten lezen en er van genieten. We gaan het nog hebben over wat dit jaar heeft opgeleverd en welke voornemens ik heb voor 2020....